CULEMBORG – De landelijke Week van de Scheidsrechter vond afgelopen week weer plaats (4 t/m 12 oktober). In die week worden scheidsrechters extra in het zonnetje gezet. Bij voetbalvereniging Focus ’07 in Culemborg fluit secretaris en clubscheidsrechter Harm Bodewes al bijna tien jaar. Hij vertelt over zijn ervaringen op het veld.
Door Matina Dontis
“Voetbal brengt mensen samen”
“Wat ik het mooiste vind aan voetbal? Dat het verbroedert. Voetbal wordt gespeeld door mensen van alle leeftijden en achtergronden. In een tijd waarin het in de maatschappij vaak hard tegen hard gaat, brengt voetbal mensen juist samen. Op het veld kan het fel zijn, maar na afloop zit je gewoon gezellig bij elkaar. Dat vind ik mooi. We hebben drie zoons die voetballen. Daardoor ben ik ooit bij Focus terechtgekomen. Je raakt vanzelf betrokken bij de club, en op een gegeven moment dacht ik: laat ik zelf ook eens een wedstrijd fluiten. Dat vond ik leuk, en ik ben het blijven doen.”
“Tijdens de Week van de Scheidsrechter vond ik het superleuk dat de spelers begonnen te klappen toen ik het veld opkwam. Toen grapte ik: ‘Ik hoop dat jullie dat na de wedstrijd ook nog doen.’ Het was een leuke wedstrijd. Ik vind het goed dat scheidsrechters in het zonnetje worden gezet. Negen van de tien wedstrijden gaan prima, maar die ene keer dat het misgaat, hoor je vaak alleen dat.”
“Ik heb me nooit onveilig gevoeld”
“Soms krijg je nare woorden naar je hoofd, dat hoort er een beetje bij. Je maakt als scheidsrechter ook fouten, dat is menselijk. Soms zie je iets niet goed of neem je een verkeerde beslissing. En dat moment kan net bepalend zijn voor de uitslag. Dan krijg je natuurlijk commentaar. Maar ik heb me nooit onveilig gevoeld. Wat me vooral bijblijft, zijn momenten waarop spelers geblesseerd raken. Dat is heftig om te zien. Dan besef je dat het, ondanks dat het maar een spelletje lijkt, ook gevaarlijk kan zijn. Als er een ambulance komt aanrijden, raakt dat je wel.”
“Wat mij stoort, is dat er in het voetbal vaak veel commentaar is op de scheidsrechter. Eigenlijk zouden ze dat gewoon moeten verbieden. Kijk naar rugby: daar mag alleen de aanvoerder met de scheidsrechter praten. Bij voetbal is dat overigens ook zo, maar niemand luistert daarnaar. In Nederland vinden mensen snel dat ze overal iets van mogen zeggen. Dat maakt het fluiten soms lastig. Als scheidsrechter sta je letterlijk tussen twee partijen in. Vaak vindt de winnende ploeg dat je het geweldig hebt gedaan, terwijl de verliezende partij denkt dat je er niets van kon. Eigenlijk is dat wel grappig, maar soms ook vermoeiend.”
Onopvallend fluiten is het mooiste
“Het mooiste moment is als ik van beide kanten complimenten krijg. Of als mensen na afloop denken: wie was eigenlijk de scheidsrechter? Dan weet je dat je het goed hebt gedaan. Dan heb je het spel geleid zonder op te vallen. Dat is het mooiste wat er is. Mensen vergeten soms dat scheidsrechters vrijwilligers zijn. Wij doen dit omdat we van het spel houden en ook gewoon een leuke zaterdag willen hebben. Dus een beetje minder commentaar zou fijn zijn. Uiteindelijk willen we allemaal dat het een leuke dag is.”
“Voetbal is meer dan sport”
“Ik fluit nu bijna tien jaar, bijna elke week. Daarnaast ben ik ook secretaris van de vereniging. Dat betekent dat ik vergaderingen bijhoud en de ledenadministratie doe. Dat is goed te combineren. Het fluiten doe ik omdat ik het leuk vind en omdat het nodig is. Zonder scheidsrechter is er geen wedstrijd. Wat ik belangrijk vind, is dat voetbal meer is dan een sport. Je leert omgaan met winst en verlies, met tegenslag en succes. In die zin is voetbal net een kleine maatschappij. Je leert samenwerken, respect tonen en omgaan met verschillen. Dat is heel waardevol, zeker voor jongeren.”
“Voetbal helpt ook om mensen samen te brengen. In Culemborg hebben we spelers van allerlei achtergronden. Op het veld maakt dat allemaal niet uit. We spelen samen, we werken samen, en we hebben plezier. Dat vind ik echt mooi om te zien. Discriminatie hoort niet op het veld. Als iemand een discriminerende opmerking maakt, dan trek ik rood. Dat is voor mij heel duidelijk. Gelukkig komt het bij ons bijna nooit voor. Bij Focus hebben we een prettige sfeer, met respect voor elkaar.”
“Zonder vrijwilligers geen club”
“Bij de club hebben we scheidsrechters van jong tot oud, van zestien tot zeventig jaar. Sommigen fluiten al tientallen jaren, anderen beginnen net. We helpen elkaar als iemand een vervelende wedstrijd heeft gehad. Het belangrijkste is dat iedereen plezier houdt in wat hij doet. Het vrijwilligerswerk binnen de club is heel belangrijk. Of je nu scheidsrechter bent, trainer of helpt in de kantine: iedereen draagt bij. Zonder vrijwilligers zou de club niet bestaan.”
“Het mooiste compliment dat ik kan krijgen, is als spelers na afloop zeggen: ‘Bedankt, scheids’. Of als ik totaal niet ben opgevallen, en het veld stilletjes kan verlaten. Want dan weet je: het ging niet over mij, maar over het spel. En zo hoort het.”
