DE BILT-In aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen is er veel discussie over AZC’s en vluchtelingstromingen. Het Sociaal Cultureel Planbureau constateert deze week dat we meer aandacht moeten geven aan hoe we met elkaar omgaan in een diverse samenleving. Dit vraagstuk speelt ook in De Bilt. Uit een gesprek met Susan Blokhuis, oprichter en organisator van VVV (Vrouwen voor Vrede en Veiligheid) blijkt hoe een lokaal initiatief dit gesprek op gang brengt.

Zorgen over aangekondigd AZC

“Ik woon in Bilthoven, vorig jaar december kreeg ik een bericht dat de gemeente een AZC aan de overkant van mijn straat wilde openen. In eerste instantie maakte ik mij hier helemaal geen zorgen over, want er zit al een zorgterrein dicht in de buurt, waar dementerende ouderen, kinderen met autisme en psychiatrische patiënten verblijven. Het is hier op het terrein dus nu al onrustig, waardoor ik dacht: de gemeente zal dit terrein nooit goedkeuren. Dat kan niet. Later begreep ik dat de COA dit terrein al had gekocht, en toen begon ik mij zorgen te maken.”

“Mijn dochter van 17 is vorig jaar bijna aangerand toen ze alleen terugfietste door donker bosgebied. Ze is weggekomen, maar een paar uur bleek dat een buurvrouw slachtoffer was geworden van dezelfde man. Sindsdien laat ik mijn dochter niet meer alleen fietsen in het donker. Ik heb nu al grote zorgen over de veiligheid van vrouwen in De Bilt, laat staan als er hier straks 300 getraumatiseerde mannen worden opgevangen.”

De geboorte van VVV

“Tijdens gesprekken met andere vrouwen in de buurt, merkte ik dat mijn zorgen gedeeld werden, maar dat iedereen het moeilijk vond om zich uit te spreken. Ze waren bang veroordeeld te worden. Op een avond schoot het mij opeens te binnen: we moeten ons als vrouwen gaan verenigen. Ik heb zeven vrouwen een berichtje gestuurd. Er gebeurde iets wat ik niet verwachtte: Ik werd gebeld, kreeg berichtjes en binnen de kortste keren waren we niet meer met zeven maar met zestig vrouwen, die allemaal dezelfde zorgen delen. En zo is Vrouwen voor vrede en veiligheid begonnen.

“Lieve vrouwen, meiden, moeders, dochters, oma’s en vriendinnen van Bilthoven en Maartensdijk…”

Drijfveren en motieven

“De kern van VVV is veiligheid, wij willen dat iedere dochter, moeder en oma met een veilig gevoel over straat kan gaan. Door de psychiatrische opvang op Berg en Bosch is het hier nu al onstabiel. Er wordt vaak gegild, er is een naaktloper en het voelt onrustig. Door de komst van een AZC wordt de veiligheid van vrouwen nog moeilijker te waarborgen.”

“Wat ik echt wil benadrukken: wij zijn niet tegen opvang! Toen de oorlog in Oekraïne begon, heb ik zelf contact gezocht met een Oekraïense vriendin. Katja, uit Odessa. Ik heb haar gebeld en gezegd: als je wil mag je bij ons komen, want ze had geen plek waar ze kon verblijven tijdens de oorlog. De volgende dag ben ik naar Polen gereden en heb ik haar, haar moeder en haar zus opgehaald. Ze wonen nu al drie jaar in Nederland. We hebben ze opgevangen, geholpen, en ze zijn nu deel van onze buurt. Dus nee, wij zijn niet tegen opvang. We zijn juist de eerste die komen helpen met integreren — als het gaat om vrouwen en gezinnen. Maar nogmaals 300 jonge getraumatiseerde mannen op deze plek? Dat is niet veilig. Dat heeft niks met haat of uitsluiting te maken, maar met realisme. Met bescherming van onze eigen vrouwen en dochters.”

Een wandeling voor een politiek gesprek

“Om dit gesprek met de politiek aan te wakkeren hebben we een wandeling georganiseerd met raadsleden. We wilden ze laten ervaren hoe onveilig het gebied nu al voelt. Tijdens die wandeling sprak ik met de fractievoorzitter van GroenLinks. Na de wandeling kon ze meer begrip opbrengen voor het gevoel van onveiligheid. Voor ons is het belangrijk dat onze zorgen niet alleen in buurtapps blijven hangen. We willen dat de gemeente het hoort, dat de politiek het ziet, dat ze onze zorgen serieus nemen. We doen alles vreedzaam. Geen vlaggen, geen rookbommen, geen geschreeuw. Er was ook geen politie of beveiliging nodig. We willen gehoord worden, niet rellen.”

“Na die wandeling hebben ook politieke partijen, zoals het CDA, gecommuniceerd over wat ze gezien hadden. En dat gaf ons het gevoel dat onze stem effect heeft. Dat we serieus worden genomen.”

“Door onze standpunten en zorgen op een vredige manier uit te spreken hopen wij gehoord te worden. Niet omdat wij tegen opvang zijn maar omdat we voor vrede en veiligheid van vrouwen zijn.”