Aikido is een sport die nog niet zo populair is in Nederland. Duncan Stormbroek doet het al tien jaar, waarvan hij de laatste twee jaar ook lesgeeft aan kinderen. Hoe langer hij Aikido doet, hoe meer invloed het heeft op zijn manier van leven.

“Mijn dochter begon met Aikido. Ze is een wat actiever type en ik heb haar daarom toen ze een jaar of negen was naar Aikido les gebracht. Ik heb toen twee jaar lang op de bank meegekeken bij de lessen van mijn dochter. De leraar zei tegen mij dat ik ook gewoon moest meedoen. Sindsdien doe ik aan Aikido. Ik vind het bewegen heel erg fijn. Maar ook de cultuur die er omheen hangt. Er zitten heel veel gedachten en filosofieën achter. Ik vind die eigenlijk ook gewoon heel erg mooi en ik zou die de hele wereld wel gunnen.

Het feit dat je niet direct moet gaan vechten, vind ik al een heel erg mooi voorbeeld van zo’n basisgedachte. Want waarom zou je met elkaar gaan vechten? Het is natuurlijk een sport, een vechtsport, maar het is ook een krijgskunst. Het heeft iets met vechten te maken, maar je leert niet vechten. Als je daarover gaat nadenken en hoe langer je het doet, merk ik ook dat je bepaalde filosofieën steeds meer in je dagelijks leven gaat toepassen. Met je gezondheid, met het bewegen, het sporten, maar ook met je gedachten. Gewoon respect hebben voor de ander. Gewoon helemaal terug naar niks. Geen vooroordelen, geen haat.

Niet vechten met elkaar heeft er dus ook mee te maken. Dat je respect voor elkaar hebt, in wat je ook doet. In hoe je beweegt en in je houding. Als je langer Aikido doet, ga je dat steeds meer integreren in je lichaam en in je leven. Dat vind ik uiteindelijk het mooiste. Je doet het in het begin voor je sport. Maar je gaat steeds meer begrijpen van de gedachten achter de sport. Daardoor ga je, in plaats van met iemand te vechten als diegene je aanvalt, diegene met controle een andere kant op leiden. Dat is ook wat we in de dojo op de mat met elkaar oefenen; hoe je gecontroleerd de aanval van je wegstuurt. We vechten dus helemaal niet met elkaar, we zoeken niet naar strijd, maar naar harmonie.

Ik heb nog nooit buiten de dojo gevochten met Aikido technieken. De enige keer dat ik Aikido heb gebruikt was toen ik tijdens coronatijd in de winter naar de training fietste. Ik fietste over een heuveltje naar beneden. Er zat een kuiltje in de grond waardoor mijn fiets niet meer verder wilde gaan. Voor ik het me kon bedenken viel ik over mijn stuur heen en maakte toen automatisch een Aikido rol die mijn val brak. Dat soort bewegingen oefenen we in de dojo, waardoor het een reflex wordt.

Door Aikido heb ik meer zelfvertrouwen gekregen. Dat wil ik de kinderen die ik lesgeef ook meegeven. Bij Aikido leren ze dat zij voor zichzelf op durven komen. Ze leren zich beheersen en controleren en daardoor krijgen ze zelfvertrouwen. Dat zelfvertrouwen ga je uitstralen. Dan ga je recht staan, dan ga je anders ademen, anders praten en je wordt rustiger. Je krijgt uiteindelijk ook meer begrip voor de woorden die iemand gebruikt, omdat je ze eerder op een weegschaal gaat leggen. Door Aikido krijg je meer begrip voor het leven, voor je omgeving, voor woorden, voor bewegingen. Ik denk dat je uiteindelijk een vriendelijker mens wordt en dat vind ik heel mooi. Vanuit een krijgskunst leer je iets met jezelf doen. Je leert balans en respect, niet alleen voor jezelf maar ook voor alles om je heen. Als Aikidoleraar ligt mijn toekomst in het doorgeven van wat ik zelf heb mogen leren. Stap voor stap, val voor val. Iedere leerling herinnert me eraan waarom ik ooit begonnen ben.”

Correspondent Julie van Dijk heeft een meegedaan aan een les en maakte daarbij een audioreportage: