In de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen is het tv-debat tussen Kamala Harris en Donald Trump één van de momenten waar ik echt naar uitkeek. Het beloofde niet alleen een confrontatie tussen twee politieke uitersten, maar ook een kans om te zien hoe Harris zich staande zou houden tegenover de altijd onvoorspelbare Trump. 

Harris zette direct de toon toen ze, zonder aarzeling, Trump de hand schudde – iets wat hij sinds zijn debatten met Hillary Clinton in 2016 altijd heeft vermeden. Vanaf dat moment voelde je dat ze de controle nam. 

De kracht van Harris zat in haar kalmte en strategisch inzicht. Ze wist precies welke onderwerpen Trump uit balans zouden brengen, zoals de grootte van zijn bijeenkomsten en de financiële steun die hij van zijn vader kreeg. Trump, doorgaans zelfverzekerd, reageerde defensief en gefrustreerd, terwijl Harris rustig en scherp bleef. Dit contrast benadrukte haar controle over de situatie. 

Toch had Trump ook zijn sterke momenten. Zijn vermogen om zijn boodschap kort en krachtig over te brengen bleef indrukwekkend. Zijn vraag aan Harris, “Wat heb je de afgelopen drieënhalf jaar gedaan?” was een van de sterkere oneliners die avond. 

Het was duidelijk dat Trumps adviseurs alles hadden geprobeerd om hem kalm te houden, maar hij viel vaak terug in zijn gebruikelijke, snerende reacties. De oud-aanklager uit Californië verwees meermaals naar Republikeinen die overwogen om op de Democraten te stemmen, wat Trump zichtbaar frustreerde.  

Hoewel Trump zijn sterke momenten had met zijn directe en emotionele aanpak, kon hij niet voorkomen dat hij zich liet meeslepen door zijn eigen frustraties. Die eerste handdruk van Harris zette de toon voor een debat waarin zij uiteindelijk de boventoon voerde.