Een test die je voor een paar tientjes opstuurt naar een bedrijf (meestal) een bedrijf in Amerika en zes weken later krijg je dan de uitslag. Heel leuk dat je dan weet dat je voor 15,6 procent Aziatisch blijkt te zijn – als je deze uitslag al moet geloven – maar een veel belangrijkere kwestie; Wat mag het bedrijf doen met jouw DNA-gegevens?
Er zijn veel bedrijven die geld verdienen met het DNA van andere mensen. Mensen die nieuwsgierig zijn naar hun land van herkomst en staan te popelen om eventuele achter-tantes te ontmoeten kunnen hun DNA naar deze bedrijven opsturen. Een haar of een beetje wangslijm is genoeg om een hele stamboom te ontdekken ergens in een klein dorpje in Thailand.
Uit zulke DNA-onderzoeken komen ook succesverhalen. Bijvoorbeeld Emile van Krieken (50 jaar) die na 30 jaar eindelijk zijn biologische vader heeft gevonden. Hij is daar natuurlijk heel blij mee, maar zou hij even blij zijn geweest als hij wist wie nu allemaal zijn DNA heeft en wat zij daarmee aan het doen zijn?
Bedrijven die DNA-gegevens verzamelen zorgen er altijd voor dat als je de algemene voorwaarden accepteert, je automatisch ook accepteert dat zij jouw DNA mogen uitwisselen met andere (autoritaire) instanties. Ook stuur je het DNA op naar één bedrijf, maar het lab dat wordt gebruikt en het rapport dat wordt geschreven wordt allemaal gedaan door verschillende bedrijven. Dit betekent dus dat al minimaal 3 bedrijven jouw DNA-gegevens hebben, waarschijnlijk zonder dat jij daar zelf van op de hoogte bent.
In dit item vertelt Emile hoe het proces is verlopen, en privacy deskundige André van Peppen vertelt over de gevaren van dit soort bedrijven.
https://soundcloud.com/nikola-van-krieken/nikolavankrieken-dna