Auteur: Nikola van Krieken

Geplaatst op

“Ik kan die man wel wat aan doen”

Het is zondagavond half zeven, etenstijd. Robin Albers (17) worstelt zich tussen mensen door. Helemaal achterin het eetcafé Mout in Hilversum, neemt ze plaats aan een klein, in de hoek weggefrommeld tafeltje. Ze trekt voorzichtig haar jas uit en hangt deze over de stoel. Er komt een zwarte trui onder de jas vandaan, met daaronder een strakke lichtblauwe jeans en sneakers.

“Die man die daar zit kan ik wel wat aan doen”, zegt Robin gelijk. Wijzend naar de nacho-etende man. En dát is misofonie: apart van de rest dineren, constant met oortjes inlopen, en bijna tot moord over willen gaan als iemand smakt.

Haat voor geluid

Sinds begin deze eeuw bestaat er een nieuwe naam voor een heel specifieke vorm van geluidsoverlast: misofonie. Direct uit het Grieks vertaald betekent het ‘haat voor geluid’. Misofonie is een hersenaandoening waarbij specifieke geluiden extreme gevoelens van woede, walging of haat opwekken. Deze emoties en gevoelens bij het horen van zo’n geluid, gaan veel verder dan ergernis of irritatie. Er ontstaan ook agressieve gedachten. Deze heftige emoties en nare gedachten moeten steeds onderdrukt worden, en dat is erg vermoeiend.

De radio

Robin kwam erachter dat er bij haar iets niet klopte na een gezellig dagje shoppen met haar vader en zus. Toen zij in de met winkeltassen gevulde auto onderweg naar huis waren werd Robin woest op haar vader die om de tien seconden zijn neus ophaalde. “Mag de radio aan?” Dat was de oplossing die Robin op elfjarige leeftijd had bedacht om alle verschrikkelijke geluiden niet meer te hoeven horen.

Ook in het eetcafé staat de radio zachtjes aan op de achtergrond. Dat vindt Robin fijn, want dan vallen de eetgeluiden minder op. In het café zijn de lichten gedimd en het zit nu nog voller dan eerst. Helaas voor Robin, betekent dat ook dat er mensen naast ons zijn gaan zitten. Terwijl Robin met een schuin oog de buren in de gaten houdt die op de menukaart aan het kijken zijn, wil zij zelf ook eten bestellen. “Als ik zelf eet terwijl anderen ook eten, hoor ik hun eetgeluiden minder.” Dit is een strategie die Robin zichzelf heeft aangeleerd, om het beste om te kunnen gaan met de aandoening.

“Wat zijn de klachten?”

Robin ging op haar zestiende een halfjaar lang om de week naar het Amsterdam Medisch Centrum (AMC) voor de behandeling voor misofonie. het AMC is het enige instituut ter wereld dat zoveel onderzoek doet én zoveel ervaring heeft met het behandelen van de aandoening. Deze behandeling duurt de hele ochtend of middag. In het groepje van Robin zaten zes meisjes en één jongen. Tijdens de therapie leer je manieren hoe je het beste om kan gaan met de aandoening. “Tijdens de therapie moesten we bijvoorbeeld een filmpje kijken waarbij je herhaaldelijk een beeld zag van iemand die door de sneeuw stapt met het geluid van een ophalende neus eronder gemonteerd. Het idee is dat je het geluid van het ophalen van iemands neus gaat associëren met iemand die in de sneeuw stapt, waardoor het geluid als je het tegenkomt in het dagelijks leven minder vervelend wordt. Ons huiswerk was dan om dit filmpje thuis een aantal keer te kijken”, aldus Robin.

Tijdens haar intakegesprek bij het AMC luidde de eerste vraag: “Wat zijn de klachten?” Dat zijn er nogal wat… Antwoordde Robin. “Ik heb last van mensen die smakken, slurpen, met hun mond open eten, maar ook van mensen die snurken, hun neus ophalen, hun neus snuiten, hard ademen, hun keel schrapen, hoesten…” en zo kan ze eindeloos doorgaan met het opsommen van geluiden waar mensen met misofonie – op zijn zachts uitgedrukt – nogal last van hebben. “Je probeert tegen het gevoel te vechten, maar dat lukt niet. Het is moeilijk om te beseffen dat deze aandoening de rest van mijn leven blijft. Het gaat nooit meer weg, en daar moet ik mee leven”, vertelt Robin.

“Misofonie heeft een hele grote invloed op mijn leven, omdat ik heel veel dingen niet kan doen. Plekken, mensen en geluiden vermijden is inmiddels voor mij automatisme geworden. Als bijvoorbeeld mijn vrienden met elkaar afspreken om een filmavond te hebben, is het voor mij al vanzelfsprekend dat ik hier absolúút niet bij ben. Ik gruwel van het idee dat er dan chips zullen zijn. Ik voel mij door dit soort situaties wel vaak eenzaam, omdat ik dan niet bij leuke sociale activiteiten met mijn vrienden kan zijn.”

Vechten of vluchten 

De mensen naast ons in het café zitten hebben inmiddels hun eten gekregen. Het liefst zou Robin nu weg willen vluchten. De eetgeluiden zijn nog niet begonnen, maar ze weet dat deze elk moment gaan komen.

Als zij thuis bijvoorbeeld dit geluid van bestek hoort, weet zij al dat er iemand uit haar gezin gaat eten. “Dan vlucht ik zo snel mogelijk naar boven, omdat ik weet dat het dan elk moment ‘niet meer veilig’ is’, vertelt Robin.

“Ik voel mij vaak eenzaam”

“Ik kan nooit met mijn gezin avondeten. Dan krijg ik te veel prikkels en word ik helemaal gek. Daarom eet ik altijd in mijn eentje met oortjes in. Daardoor voel ik mij heel vaak alleen, omdat ik dan alleen op de bank of op mijn kamer eet. Om de stress van het idee dat iemand straks wellicht gaat eten te voorkomen, zit ik als ik thuis ben altijd als een kluizenaar op mijn kamer. Ik kan niet in de woonkamer zitten, door de adem, eet -en tikgeluiden die er worden gemaakt.  Ik probeer mijn huis te vermijden door veel te werken. Dit doe ik express, omdat ik het niet leuk vind om de hele dag afgezonderd in mijn kamer te moeten zitten”, vertelt Robin

“Maar de pauzes op mijn werk zijn ook irritant en vermoeiend. Dan zit er in de pauze iemand tegenover mij te eten, die vervolgens (soms zelfs met volle mond) een gesprek met mij aanknoopt. Het enige dat Robin dan hoort en ziet is dit:

https://youtu.be/jYNSYwKSbDc

“Op zo’n moment kan ik mijn oortjes niet in doen, maar irriteer ik mij wel aan de eetgeluiden. Ik word de hele dag door geprikkeld en daardoor geïrriteerd. Ik zit daardoor al heel lang niet lekker in mijn vel, omdat ik elk moment van de dag geprikkeld wordt door een bepaald geluid dat mij ongelukkig maakt. Dit is super frustrerend. Mijn frustratie reageer ik vaak af op mensen, waardoor ik ook regelmatig achterblijf met een schuldgevoel, terwijl ik er eigenlijk weinig aan kan doen. Hierdoor ga ik nog slechter in mijn vel zitten ”, aldus Robin.

Dat heeft toch iedereen?

Omdat de aandoening zo onbekend is, zijn er op scholen geen speciale regels voor. Hierdoor heeft Robin laatst een vier gehaald voor haar toets, omdat de docent tijdens de toets een appel aan het eten was. Inmiddels heeft ze met veel moeite kunnen regelen dat ze tijdens een toets niet-elektronische oortjes in mag. Dat is een hele opluchting.

De Vietnamese loempia’s van Robin zijn gearriveerd. Tijdens ons gesprek houdt ze constant de buren in de gaten waar zij tegelijk mee probeert te eten, om al de eetgeluiden van hun zo min mogelijk te horen.

Veel vrienden en kennissen weten niet af van haar misofonie. Vaak als ze mensen vertelt over de aandoening is de eerste reactie: ‘maar iedereen vindt eetgeluiden toch irritant?’ Robin voelt zich onbegrepen en vertelt het daarom liever niet. En omdat eigenlijk niemand het weet kan ook niemand er rekening mee houden. “Ik had bijvoorbeeld gister een feestje waar mensen mochten blijven eten, en ik eet dan niet mee, omdat niemand daar weet van mijn misofonie. Ik moet dan weer een smoesje verzinnen waarom ik later kom, en niemand begrijpt dan waarom ik niet mee eet. Misschien is het ook een beetje schaamte vanuit mijn kant”, aldus Robin.

We betalen de rekening en lopen naar buiten langs dezelfde etende man die Robin bij binnenkomst tactisch heeft ontweken. Gelukkig heeft hij zijn nacho’s inmiddels op.

Geplaatst op

Frida Kahlo: de schoonheid van de imperfectie

Wie zich in de Mexicaanse kunstschilder Frida Kahlo verdiept, kan er niet omheen: haar grootste kunstwerk was zijzelf. Uniek, volkomen authentiek, een geboren feministe en een ongelooflijke doorzetter die voortdurend grenzen opzocht.  De expositie ‘ Frida Kahlo & Diego Rivera: A Love Revolution’ in het Amstelveense Cobra museum, geeft een uniek inkijkje in het leven en de kunst van deze bijzondere vrouw.

https://www.youtube.com/watch?v=tr5knWSJ4tY

Een eerste blik op de beeltenis van Kahlo laat al een onuitwisbare indruk achter. Wát een schoonheid en power liggen in dat gezicht besloten! Al lezend over haar roerige leven, val je van de ene verbazing in de andere. Hoe krijgt een mens het voor elkaar om ondanks zoveel ellende een beroemd kunstenaar te worden?

Kahlo wordt in 1907 in Mexico geboren en krijgt al vroeg in haar leven een grote tegenslag te verwerken: op haar zesde krijgt ze polio, waardoor haar been en voet blijvend misvormd raken, wat haar de bijnaam ‘mankepoot’ oplevert. Haar handicap doet haar besluiten arts te worden en op haar zestiende slaagt zij als een van de eerste meisjes voor het toelatingsexamen van de Escuela Nacional Preparatoria, de school die haar zal voorbereiden op haar universitaire studie geneeskunde.

Strijdlust

En dan slaat op haar achttiende het noodlot opnieuw toe. Als kersverse eerstejaars student medicijnen raakt Kahlo levensgevaarlijk gewond bij een aanrijding tussen een tram en een bus in Mexico-Stad. Een stuk stalen leuning doorboort haar lichaam en verwondt haar dusdanig dat zij 35 operaties moet ondergaan en twee jaar bed moet houden. Haar droom om arts te worden spat vollediguit elkaar. Maar waar de ene deur sluit, opent een andere. In Frida Kahlo’s geval de deur van de kunst. Vanuit haar hemelbed, waaraan haar moeder spiegels heeft laten bevestigen, begint ze haar inmiddels beroemde zelfportretten te schilderen. In publicaties wordt Frida Kahlo daarom wel de selfie queen avant la lettre genoemd. Haar schilderdoeken worden persoonlijke dagboeken waarin ze zich volledig blootgeeft.

 “Kahlo had heel veel fysieke problemen, en dat heeft ervoor gezorgd dat ze zichzelf als hoofdonderwerp koos”, vertelt Stefan van Raay, gastconservator van de expositie ‘Frida Kahlo & Diego Rivera: A Love Revolution’. “Zij is de eerste kunstenares geweest die onderwerpen als haar fysieke lijden, miskramen en huwelijksproblemen in haar kunst heeft uitgedrukt. En dat is uniek. In totaal heeft Kahlo 80 zelfportretten geschilderd, en in de tentoonstelling in het Cobramuseum hangen 23 van haar werken. Het schilderij waarbij ze een krans om haar hoofd heeft, is het hoofdbeeld van de expositie. Dit is ook het beroemdste schilderij in deze tentoonstelling. Het schilderij beeldt een traumatische ervaring uit, namelijk een van haar miskramen”, aldus Stefan van Raay.

Op het zelfportret met het aapje kijkt Kahlo ons stoïcijns en zelfverzekerd aan. Met haar haardracht en kleding verwijst ze naar de stoere inheemse vrouwen uit het zuidoostelijke Tehuantepec. Vrouwen zijn daar in vele opzichten de baas; ze bespotten zelfs mannen in het openbaar en ze halen (net als Frida) hun gezichtsbeharing niet weg.

Aapjes komen vaak voor in haar zelfportretten en staan symbool voor de kinderen die ze niet kon krijgen vanwege de gruwelijke verwondingen die ze had als gevolg van het verkeersongeluk.

Taboedoorbrekend

Kahlo’s strijdlust is onuitputtelijk. Ze is een powervrouw die zelfs in de meest uitzichtloze situatie nog kracht weet te vinden om het leven voluit te leven. Terwijl ze zich een weg uit de afgrond schildert, zichzelf en haar publiek confronterend met een wereld vol pijn, imperfecties, taboes en onrecht, ontpopt ze zich tot een baanbrekende cultfiguur.
Hoewel haar tijdgenoten haar taboedoorbrekende thema’s vaak nog verontrustend vinden, wordt ze vandaag de dag op handen gedragen, omdat haar werk juist de herkenbare worstelingen van vrouwen laat zien. Ze zet in haar werk lastige onderwerpen zoals miskramen, menstruatie en borstvoeding in de schijnwerpers. Ook haar onvruchtbaarheid – een gevolg van het ongeluk – wordt een terugkerend thema in haar kunst.

Eerst vond ik mezelf de vreemdste persoon ter wereld. Maar toen dacht ik: er zijn zoveel mensen op de wereld, er zijn er vast nog méér die zich net zo afwijkend en imperfect voelen als ik.

Door zichzelf groot en centraal af te beelden, laat Kahlo zien dat ze zich ondanks alle onzekerheden, tegenslagen en pijn niet uit het veld laat slaan. Ze erkent haar imperfecties en accepteert dat pijn een wezenlijk onderdeel van het leven is. ‘Waarom heb ik voeten nodig als ik vleugels heb om te vliegen?’ zei de kunstenares ooit.

Ze dachten dat ik een surrealist was. Maar ik schilderde geen dromen, ik schilderde mijn eigen werkelijkheid.

Als de Franse dichter en surrealist André Breton in 1938 Mexico bezoekt en Kahlo’s onvoltooide werk Lo que le aqua me dio ziet, noemt hij haar een ‘geboren surrealist’. Het schilderij verbeeldt het uitzicht van Kahlo als zij in haar bad zit, omringd door drijvende personen en objecten die een belangrijke rol spelen in haar leven. Later zegt zij daarover: ‘Ze dachten dat ik een surrealist was. Maar ik schilderde geen dromen, ik schilderde mijn eigen werkelijkheid.’ In januari 1939 reist Kahlo op uitnodiging van Breton naar Parijs om haar werk te exposeren. Hoewel ze het surrealistische milieu in de lichtstad opgeblazen en nep vindt, krijgt haar carrière door deze reis een enorme boost. Ze ontmoet toonaangevende kunstenaars als Kandinsky en Picasso, die zeer onder de indruk zijn van haar werk.

Zwaluw-wenkbrauwen

Kahlo weigert zichzelf in het hokje vrouw te laten stoppen en benadrukt in haar kunst haar mannelijke trekken. Ze cultiveert haar zwaluwvormige ‘monobrow’ door deze met eyeliner extra te benadrukken en ook in haar zelfportretten dik aan te zetten. Daarmee doorbreekt ze het schoonheidsideaal van dunne, keurig geëpileerde wenkbrauwen. Hetzelfde doet ze met haar gezichtsbeharing, die ze onaangeroerd laat én weergeeft op haar zelfportretten.

Ook op het gebied van mode toont Kahlo haar eigenzinnigheid. Tijdens haar jaren in de Verenigde Staten begint ze haar aversie tegen het kolonialisme kenbaar te maken door traditionele jurken en uitbundige haaraccessoires te gaan dragen zoals de vrouwen in Tehuana deden.

“Kahlo is zo bekend geworden, omdat veel mensen zich in haar herkennen”, stelt gastconservator Stefan van Raay. “Veel gemeenschappen en bewegingen hebben haar geclaimd, waardoor men zich verbonden met haar voelt. Denk hierbij aan de feministische en communistische beweging, maar ook bijvoorbeeld aan de LHBTIQ+ gemeenschap”, aldus de gastconservator. Regelmatig draagt Kahlo mannenkleding en drinkt ze met gemak haar mannelijke gezelschap onder de tafel. Ze heeft een gloeiende hekel aan onrecht en discriminatie.

In demonstraties voor gelijke rechten voor homoseksuelen, vrouwen of transgenders loopt Kahlo voorop. Met haar kunst en levensstijl is Kahlo zonder het te beseffen een belangrijke aanjager van onze huidige LHBTIQ+ community en inspireert ze artiesten en ontwerpers als Marina Abramovic, Jean Paul Gaultier, Moschino, Dolce & Gabbana, Madonna en Coldplay.

‘Eerst vond ik mezelf de vreemdste persoon ter wereld. Maar toen dacht ik: er zijn zoveel mensen op de wereld, er zijn er vast nog méér die zich net zo afwijkend en imperfect voelen als ik,’ zegt ze in een interview. Die gedachte maakt dat ze zich ondanks haar fysieke beperkingen en onconventionele opvattingen nooit een buitenbeentje voelt, maar een vrije geest die zich omringt met andere creatieven en open denkers.

El Zapo

In 1928 trouwt Kahlo met de beroemde Mexicaanse kunstenaar Diego Rivera. Zij had Rivera leren kennen via gemeenschappelijke partijgenoten en kunstenaarsvrienden. Zij was 22 en hij 42 jaar oud. Rivera werd over het algemeen aantrekkelijk gevonden door vrouwen, maar Kahlo noemde hem ‘El zapo’, wat betekent: ‘de pad’; met zijn zware lichaam, uitpuilende ogen en dikke lippen.

Rivera was een internationaal bekende Mexicaanse artiest. Op tienjarige leeftijd komt Diego Rivera al op de kunstschool terecht. Hier ontdekt hij het fotografisch realisme als een artistieke expressievorm, wat zijn eerste werken zal beïnvloeden. Later vervolgt hij een studie in Madrid, in het atelier van de schilder Chicharro. Deze introduceert hem aan het Spaanse realisme. Diego omringt zich met veel andere bekende kunstenaars uit die tijd, zoals Picasso. Hij introduceert Rivera aan het kubisme. Dit zal later ook terug te zien zijn in zijn werken.

Diego Rivera staat vooral bekend om zijn grote, revolutionaire muurschilderingen, maar is bijna net zo bekend om zijn buitenechtelijke affaires. Het wordt een turbulent huwelijk, waarin Frida zelf experimenteert met zowel mannen als vrouwen. Ze heeft relaties met beroemde mannen en vrouwen, zoals de gevluchte marxist Leon Trotsky (én naar het schijnt met zijn echtgenote), fotograaf Nickolas Muray, zangeres Josephine Baker en actrice Paulette Goddard. Haar man vindt met name de affaire met huisvriend Trotsky onacceptabel, ondanks zijn eigen losbandigheid. In 1939 gaan de twee uit elkaar, maar in 1940 trouwen ze opnieuw; ze kunnen niet met én niet zonder elkaar. Ook haar onstuimige huwelijk maakt Kahlo veelvuldig tot onderwerp van haar kunst, ze heeft nu eenmaal lak aan conventies.

Na een vruchtbare artistieke periode gaat de gezondheid van Kahlo in 1950 nóg verder achteruit. Ze brengt opnieuw 9 maanden in een ziekenhuis door, waar zij zelfportretten blijft schilderen. In de jaren die volgen ondergaat ze een rugoperatie en een beenamputatie en in 1954 krijgt ze een longontsteking die haar fataal wordt.
Meer dan 65 jaar na haar dood zijn de thema’s uit haar werk springlevend. De taboedoorbrekende onderwerpen waar Kahlo tientallen jaren geleden al over schilderde, staan nog steeds in de spotlights, misschien nu wel meer dan ooit. Met haar dood komt er een einde aan een veelbewogen leven, een leven dat tot op de dag van vandaag anderen inspireert.

Geplaatst op

Amsterdam Dynamics brengt hockey naar stadsdeel Zuidoost

De hockeybond heeft met de Hockey Foundation als doel om in de komende 10 jaar dertig nieuwe hockeyclubs op te richten op plekken in Nederland. Op deze manier hopen zij tienduizend extra kinderen aan het sporten te krijgen. Amsterdam Dynamics is naast Noorderlicht en UNO de derde club die vanuit de Hockey Foundation ontstaan is.

Verborgen hockeytalent

Kinderen komen vaak voor het eerst in aanraking met hockey tijdens Urban Hockey; dit is een vorm van hockey die je overal kunt spelen, gewoon thuis, op de stoep of bijvoorbeeld op pleintjes in de buurt. Urban Hockey, ook wel ‘pleintjeshockey’ genoemd, bestaat uit wedstrijdjes van 3 tegen 3 en 5 tegen 5, Urban Skills & Tricks, Urban Challenges, Urban Battles en Urban Parcours. Op deze manier maken steeds meer kinderen op een speelse manier kennis met de sport.

Een belangrijk onderdeel waar de Hockey Foundation zich op focust, is nabijheid in de wijk. Urban hockey wordt daarom georganiseerd met de buurt, met hulp van de Hockey Foundation. De Hockey Foundation heeft als doel om de kinderen en ouders uit de buurt te ondersteunen en te begeleiden om door te groeien van buurtsportclub naar een volwaardige hockeyclub. Amsterdam Dynamics is ook ontstaan vanuit buurthockey, vertelt voorzitter Peter Hoitinga.

Amsterdam Dynamics is de eerste hockeyclub in Amsterdam Zuidoost. Dit is een van de stadsdelen in Amsterdam die laag scoort op gebied van sportparticipatie en jeugdgezondheid. Maar toch schuilt er veel verborgen hockeytalent in dit stadsdeel, en daarom moest er volgens de voorzitter een hockeyclub komen.

Het doel van de club is om jongeren die wonen in Amsterdam Zuidoost aan het sporten te krijgen. Op jonge leeftijd wordt vaak de eerste keuze voor een sport gemaakt, en deze is erg belangrijk voor de verdere ontwikkeling van het kind. ‘Sporten in groepsverband zorgt voor hechtheid en verbintenis met elkaar. Je doet alles in teamverband waardoor de sociale vaardigheden sterker worden. Dit zal bevorderend zijn voor de wijk, en voor de ontwikkeling van kinderen’ , aldus Peter Hoitinga.

Eerste competitiewedstrijd

Op het moment dat de club begin 2020 net was opgericht, hockeyde de leden vooral intern met elkaar. Er waren toen nog niet genoeg leden om complete teams mee te vormen, maar de club organiseerde veel leuke evenementen en hockeytrainingen voor de jongeren. Kinderen kunnen bij Amsterdam Dynamics een aantal keer gratis mee komen trainen om te kijken of ze het leuk vinden. Alle hockeykleding en hockeyspullen stelt te club beschikbaar voor de proeftrainingen, zodat dit geen drempel hoeft te zijn.

Inmiddels heeft de club één compleet team bestaande uit jongens en meisjes, waarmee zij onlangs voor het eerst wedstrijden hebben gespeeld tegen andere clubs. ‘ Na een jaar alleen maar met elkaar te hebben getraind, was het enthousiasme om voor het eerst tegen andere hockeyclubs te spelen enorm groot’ , zegt Hoitinga.

Vergoedingen en tegemoetkomingen

Niet iedereen kan hockey financieel veroorloven. Het Jeugdfonds Sport & Cultuur heeft hier daarom een regeling voor. Daar kan je namelijk een vergoeding krijgen voor zowel een lidmaatschap als bijkomende kosten voor bijvoorbeeld het tenue en een stick.

Men kan ook gebruik maken van de stadspas. Dat is een andere vergoeding die de gemeente beschikbaar stelt. Amsterdam Dynamics helpt ouders om in contact te komen met zowel het Jeugdfonds als de gemeente om gebruik te maken van de stadspas. Hoitinga: We proberen op alle mogelijke manieren de drempel zo laag mogelijk te houden. Met de contributie is daar ook rekening mee gehouden. Door de steun die we krijgen van de Hockey Foundation en sponsors lukt het ons om de kosten voor leden te beperken. Op deze manier maken we hockey voor iedereen toegankelijk.’

‘Over vijf jaar hoop ik dat we een bloeiende vereniging zijn met veel jeugdleden. We hebben nu nog geen volwaardige eigen hockeyvelden, maar ik hoop dat Amsterdam Dynamics in de toekomst minimaal twee eigen hockeyvelden krijgt op een andere plek in Amsterdam Zuidoost waar genoeg ruimte is. Zodat we daar met een groot aantal leden lekker kunnen gaan hockeyen in de reguliere competitie’, besluit Hoitinga.

Te lezen op sportenlife.nl

Geplaatst op

Cobra Museum eert Frida Kahlo & Diego Rivera met fraaie expositie

Haar grootste kunstwerk was zijzelf. Uniek, een geboren feministe en een ongelooflijke doorzetter, die uit haar levenslange lijden inspiratie voor indrukwekkende kunstwerken haalde: Frida Kahlo. Een powervrouw pur sang dus. De expositie ‘Frida Kahlo & Diego Rivera: A Love Revolution’ in het Cobra Museum geeft van 28 mei 2021 t/m 26 september 2021 een kijkje in haar werk en leven.

Bij binnenkomst door de draaideuren in het Cobra Museum in Amstelveen loop je gelijk tegen de balie aan, waar je je tickets kan laten scannen. Bij de balie krijg je ook gelijk een informatieboekje, waar naast informatie over elk schilderij die in de tentoonstelling te zien is, ook staat uitgelegd hoe de audiotour werkt. Nadat je de app die in het boekje staat hebt gedownload op je telefoon, kun je tijdens de tentoonstelling je smartphone tegen een aantal scanpunten aan de muren houden. Dan begint er een stem te praten die vertelt over de schilderijen aan de betreffende muur van dat scanpunt. Je kunt kiezen voor een Nederlandse of Engelse audiotour.

De tentoonstelling bestaat is een collectie die bestaat uit werken van verschillende Mexicaanse modernisten, waarbij Frida Kahlo en haar echtgenoot Diego Rivera de kern van de expositie vormen. De werken zijn onderdeel van de Gelman Collection of Mexican Art – beheerd door de Vergel Foundation – en is een bijzondere collectie die voor het eerst in Amstelveen te zien is. Deze collectie is samen met de Dolores Olmedo collectie de belangrijkste verzameling van het werk van de wereldberoemde kunstenaar Frida Kahlo.

‘Het is de eerste keer dat dit werk in Nederland komt, en het is best lastig om zo’n tentoonstelling te organiseren’, vertelt gastconservator Stefan van Raay. ”Dit is dus echt dé kans om het prachtige werk van Frida Kahlo in het echt te zien. Er is ook een georganiseerde fietsroute door Amsterdam naar het museum. Dit is in samenwerking gegaan met gemeente Amsterdam, om meer mensen te stimuleren om te fietsen, en musea te bezoeken. Twee vliegen in één klap dus’, aldus de gastconservator.

De selfie queen avant la lettre

Op achttienjarige leeftijd slaat bij Frida Kahlo het noodlot toe. Als kersverse eerstejaars student medicijnen raakt Kahlo levensgevaarlijk gewond bij een aanrijding tussen een tram en een bus in Mexico-Stad. Een stuk stalen leuning doorboort haar lichaam en verwondt haar dusdanig dat zij 35 operaties moet ondergaan en twee jaar bed moet houden. Haar droom om arts te worden valt volledig in het water. Maar waar de ene deur sluit, opent een andere. In Frida Kahlo’ s geval de deur van de kunst. Vanuit haar hemelbed, waaraan haar moeder spiegels heeft laten bevestigen, begint ze haar inmiddels beroemde zelfportretten te schilderen. In publicaties wordt Frida Kahlo daarom wel eens ‘de selfie queen avant la lettre’ genoemd. Haar schilderdoeken worden persoonlijke dagboeken waarin ze zich volledig blootgeeft. Frida Kahlo is een van de weinige kunstenaars die de werkelijkheid op een pijnlijke manier weergeeft, zonder de kijker een plezier te willen doen met een geromantiseerd beeld. Door zichzelf groot en centraal op het doek te schilderen, laat Kahlo zien dat ze zich ondanks alle onzekerheden, tegenslagen en pijn niet zomaar uit het veld laat slaan. Ze erkent haar imperfecties en accepteert dat pijn een wezenlijk onderdeel van het leven is.

Op haar 22e trouwde Frida Kahlo met kunstenaar Diego Rivera. Zij had Rivera leren kennen via gemeenschappelijke communistische partijgenoten en kunstenaarsvrienden en begon met hem een stormachtige relatie die leidde tot hun huwelijk in augustus 1929. Zij was 22 en hij 42 jaar oud. Kahlo noemde Rivera liefkozend ‘El Zapo’, vertaald: ‘de pad’; met zijn zware lichaam, uitpuilende ogen en dikke lippen. Het was een open huwelijk, waarin beide affaires hadden. Kahlo zowel met mannen als met vrouwen. In 1939 scheidden zij. Ze hertrouwden een haar later op basis van platonische liefde; een voorwaarde die Kahlo had gesteld.

Taboedoorbrekende thema’s

‘In de tentoonstelling hangen 23 werken van Frida Kahlo’, vertelt Stefan van Raay. ‘Het schilderij met de krans om haar hoofd is het hoofdbeeld van de tentoonstelling. Dat is ook haar beroemdste stuk dat van haar in deze tentoonstelling hangt. Er zijn drie thema’s die duidelijk naar voren komen in de kunst van Frida Kahlo en Diego Rivera: politiek, wederzijdse bewondering voor elkaar, cultuur en identiteit.’

Hoewel haar tijdgenoten haar taboedoorbrekende thema’s vaak nog verontrustend vinden, wordt ze vandaag de dag op handen gedragen, omdat haar werk juist de herkenbare worstelingen van vrouwen laat zien. Ze zet in haar werk taboeonderwerpen zoals miskramen, menstruatie en borstvoeding in de schijnwerpers. Zelfs haar onvruchtbaarheid – een gevolg van het ongeluk – wordt een terugkerend thema in haar kunst.

‘En Omdat haar werk herkenbare worstelingen laat zien, hebben heel veel bewegingen hebben haar ook geclaimd, denk bijvoorbeeld aan de feministische beweging of de LHBTIQ+ gemeenschap. Omdat zoveel mensen empathie voelen met Frida Kahlo, en zichzelf herkennen in haar kunst, is ze nu de beroemdste vrouwelijke kunstenaar ooit’, zegt de gastconservator.

Kahlo weigert zichzelf in het hokje vrouw te laten stoppen en benadrukt in haar kunst haar mannelijke trekken. Ze cultiveert haar monobrow door deze met eyeliner extra te benadrukken en ook in haar zelfportretten aan te zetten. Hetzelfde doet ze met haar gezichtsbeharing, die ze onaangeroerd laat én die ze weergeeft op haar zelfportretten. Ook op het gebied van mode manifesteert Kahlo zich als trendsetter. De selectie van 25 jurken in de tentoonstelling in het Cobra Museum is bedoeld als een aanvulling op de schilderijen om een beeld te krijgen van de historische kleding en accessoires die Kahlo droeg.

De uitgebreide selectie traditionele Mexicaanse vintage jurken werd geïnspireerd door de grote populariteit van de garderobe van Frida Kahlo in de tentoonstelling in het Victoria ad Albert Museum in Londen in 2018. Het is bekend dat Kahlo zelf met de hulp van haar moeder, een bekwame naaister, veel van haar rokken heeft gemaakt of aangepast, waarbij ze ruches aan de zoom aanbracht of opnieuw ontwierp, zodat de lengte Kahlo ’s beenbeugels verborg.

Beroemd na haar dood

Na een vruchtbare artistieke periode gaat de gezondheid van Kahlo in 1950 nóg verder achteruit. Ze brengt opnieuw negen maanden in een ziekenhuis door, waar zij zelfportretten blijft schilderen. In de jaren die volgen ondergaat ze een rugoperatie en een beenamputatie en in 1954 krijgt ze een longontsteking die haar fataal wordt. De combinatie van bewondering en empathie voor haar werk en persoonlijke leven maakte Kahlo zo beroemd in de jaren na haar dood. Meer dan 65 jaar na haar dood zijn de thema’s uit haar werk springlevend, en worden er tot op de dag van vandaag nog steeds veel kunstenaars geïnspireerd door haar werk.

Te lezen op sportenlife.nl

Geplaatst op

Haat aan geluid

Misofonie, wat direct uit het Grieks vertaald ‘haat voor geluid’ betekent, is een aandoening waarbij bepaalde geluiden extreme gevoelens oproepen. Wetenschappers zijn er nog niet helemaal over uit of het een aangeboren aandoening is in de hersenen, of dat het iets psychisch is dat zich in de loop van je leven ontwikkelt.

Het in huilen uitbarsten van Judith is een goed voorbeeld van het verdriet dat misofonie met zich mee brengt. Ook komen gevoelens als woede en frustratie vaak om de hoek kijken. Zo deelde Judith een keer een bitchclap uit aan één van haar broers. “Toen ik aan zijn loopje zag dat hij eten ging pakken vroeg ik of hij alsjeblieft een beetje rekening met mij wilde houden. Hij zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Hij was gewoon irritant, en toen heb ik hem een harde klap in zijn gezicht gegeven. Dit was trouwens nog vóórdat ik in therapie ging bij het AMC.”

In deze documentaire vertelt Judith hoe het is om met misofonie te leven en is te zien hoe Judith haar huisgenoten vertelt over haar aandoening.

https://www.youtube.com/watch?v=Rkijx4A3Kig

Geplaatst op

Echte mannen huilen niet?

“Wat vind jij ervan als een man huilt?”

“…”

“Stoer, triest of grappig?” 

“Triest.”

“Ik vind het juist stoer.”

Het jongetje begint te lachen. 

Vroeger zagen de mannen hun vrouwen het liefst achter het aanrecht en zagen de vrouwen hun mannen het liefst buitenshuis aan het werk. Maar tegenwoordig is er een duizelingwekkende veelheid aan ideeën over mannelijkheid, vrouwelijkheid en alles wat daartussenin zit.

Onderweg naar het Tropenmuseum in Amsterdam zie ik tientallen mensen die mij tegemoet komen lopen. Het valt mij sowieso altijd op dat er in Amsterdam veel meer ‘alternatievelingen’ rondlopen dan waar ik vandaan kom. Alsof daar een soort orkaan doorheen is geraasd die alle vooroordelen en onzekerheden heeft meegesleurd.

Nadat ik mezelf bij de ingang van het museum een abonnement bij de BankGiro Loterij heb laten aansmeren door een jongen met een net iets te vlotte babbel, kom ik aan bij de balie. Het gesprek met de vrouw achter de balie, waaruit blijkt dat het verplicht is om een mondkapje te dragen, verloopt iets wat ongemakkelijk door het doorzichtige scherm tussen ons in dat negentig procent van mijn woorden lijkt te laten verdwijnen.

Na mijn jas in een kluis te hebben gefrommeld, loop ik het museum in: verrast door het imposante gebouw dat doet denken aan een Romeins badhuis. Op de tweede verdieping is de tentoonstelling ‘What a Genderful World’ te zien.

Lopend langs een gesprek tussen moeder en zoon over de stelling of mannen mogen huilen of niet, besef ik me dat ‘gender’ iets veel groters omvat dan alleen naar welk toilet je gaat. Het gaat om het mogen zijn van wie je bent.

Het voortdurend vechten voor wie je bent, functioneert als een soort hoeksteen in onze samenleving waar we niet meer zonder kunnen. De oneindige begrippen gelijkheid, rechtvaardigheid en eerlijkheid cirkelen rond en lijken zich steeds op een ander onderwerp te laten landen: Zwarte Piet, homogeweld, MeToo, Black Lives Matter en vrouwenrechten zijn slechts een handvol aan voorbeelden waarbij men constant bezig is met het vechten voor eigen identiteit.

Het begrip ‘gender’ wordt officieel omschreven als: ‘de gedrags- en identiteitsaspecten van sekse, ter onderscheiding van lichamelijke en biologische aspecten.’ Oftewel: men wordt van elkaar onderscheiden door biologische kenmerken. Maar in de werkelijkheid gaat het over veel meer, namelijk hoe wij ons als mensen van binnen voelen.

Begrijp me niet verkeerd, Nederland is goed op weg. Het homohuwelijk, gender neutrale toiletten en dienstplicht voor vrouwen zijn een aantal uitkomsten van de constante strijd. Maar toch zijn we er nog niet.

“Wat vind jij ervan als een man huilt?”

“…”

“Stoer, triest of grappig?”

“Triest.”

Geplaatst op

SAMAH Talks Money #2

Financiën: een onderwerp waar iedereen mee te maken heeft, maar waar niet altijd iedereen even blij van wordt. In deze nieuwe podcast-reeks van SAMAH bespreken wij samen met jongeren, ervaringsdeskundigen en experts verschillende aspecten van financiën: schulden, uitkeringen en rekeningen, maar ook: hoe vind je nou eigenlijk een baan? En hoe verdien je geld en ga je daar op de juiste manier mee om?

Als je achttien – en dus meerderjarig – wordt, verandert er veel. Je wordt ineens gezien als volwassene, terwijl je jezelf misschien nog helemaal niet zo voelt. Je moet dingen zelf gaan regelen: brieven lezen en begrijpen, rekeningen betalen, maar ook wordt er verwacht dat je jezelf kan redden in het huishouden. In deze tweede podcast van SAMAH Talks Money hoor je wat er verandert voor een amv’er bij het 18 worden, en hoe je hier het beste mee om kan gaan.

Yan is nog niet zo lang in Nederland en is net een paar maanden achttien. De gemeente is verantwoordelijk voor het regelen van vervolghuisvesting vanaf de achttiende verjaardag. Het idee hierachter is, dat amv’s zo veel mogelijk in dezelfde omgeving of regio blijven. Daardoor kunnen zij hun sociale contacten zoveel mogelijk behouden. Door deze regeling woont Yan sinds zijn achttiende op zichzelf.
Yan vertelt in de podcast dat hij in de opvang waar hij verbleef goede begeleiding heeft gekregen waarbij hij vaardigheden leerde die je nodig hebt als je uit huis gaat. Yan leerde bijvoorbeeld koken en schoonmaken.

Goede begeleiding is erg belangrijk, bevestigd Manuel. Iedereen heeft bagage en het is belangrijk om deze bagage te kunnen delen met je begeleider, vertelt hij. Manuel woont sinds 2002 in Nederland. Hij heeft niet altijd even goede begeleiding gehad: “Als ik je niet vertrouw kan ik ook mijn bagage niet met je delen, en dan volgt er een moeizame relatie.” Na zijn achttiende verjaardag werd hij op zichzelf aangewezen en was er nog amper begeleiding voor hem. Hij wilde hulp zoeken bij andere organisaties, maar hoe vind je die?

“Nederlander word je nooit” stelt Manuel. En deze gedachte is niet zo gek als je voor informatie constant naar sites voor vluchtelingen wordt gestuurd. “Ik voel me nog steeds te gast”, aldus Manuel.

Kortom, een interessante en leerzame podcast over het worden van achttien, en de mooie- maar ook moeilijke kanten daarvan.

Heb je zelf een ervaring die je graag zou willen delen in de podcast? Laat het ons weten! Bekijk onze website en stuur een berichtje naar ons account op een van onze socials.

https://soundcloud.com/user-199210274/yan-en-manuel-in-gesprek-over-18-worden

Geplaatst op

SAMAH Talks Money #1

Financiën: een onderwerp waar iedereen mee te maken heeft, maar waar niet altijd iedereen even blij van wordt. In deze nieuwe podcast-reeks van SAMAH bespreken wij samen met jongeren, ervaringsdeskundigen en experts verschillende aspecten van financiën: schulden, uitkeringen en rekeningen, maar ook: hoe vind je nou eigenlijk een baan? En hoe verdien je geld en ga je daar op de juiste manier mee om?

In deze eerste podcast hoor je ervaringsdeskundige Mamoud. Mamoud is als minderjarige in het verleden vanuit Sierra Leone naar Nederland gekomen. Mamoud kwam in een voor hem hele nieuwe wereld terecht en kreeg te maken met verplichtingen waar hij nog nooit van had gehoord: rekeningen betalen en geld sparen zijn hier voorbeelden van. In de podcast hoor je hoe Mamoud met zijn financiële obstakels is omgegaan als (minderjarige) amv’er die net in Nederland is komen wonen.

Ook hoor je specialist Alicia van Gelderen: voorheen werkzaam bij Vluchtelingenwerk, tegenwoordig voor Welzijn Lelystad werkzaam als coach van voormalig amv’ers die regio. Het werk dat Alicia doet brengt knelpunten met zich mee, maar ook veel succesverhalen. Zo is er een jongere geweest die Alicia gillend opbelde, omdat hij zijn diploma had gehaald en graag wilde dat Alicia bij de uitreiking aanwezig zou zijn. Maar ook heeft Alicia een jongere uit het oog van de naald helpen kruipen, toen zij – letterlijk – doodziek was, maar met haar woordenschat de ernst van haar ziekte niet kon omschrijven. In de podcast vertelt zij onder andere over haar bijzondere werkwijze, over de knelpunten en succesverhalen die zij tegenkomt en over de enorme dankbaarheid die zij ontvangt.

Kortom, een interessante, leuke, grappige, leerzame maar vooral begripvolle podcast waarbij je kan leren van elkaars ervaringen.

Heb je zelf een ervaring die je graag zou willen delen in de podcast? Laat het ons weten! Bekijk onze website en stuur een berichtje naar ons account op een van onze socials.

https://soundcloud.com/user-199210274/samah-podcast-1-financien

Geplaatst op

Quarantaine beschermt niet tegen huiselijk geweld 

Coronavirus en huiselijk geweld. Twee begrippen die je in de eerste instantie misschien niet gelijk aan elkaar zou koppelen. Toch blijkt er een relatie. Organisatie Veilig Thuis ziet sinds de start van de corona crisis een stijging van het aantal telefoontjes naar de kindertelefoon die te maken hebben met huiselijk geweld. 

De verwachting is dat er bij Veilig Thuis meer meldingen gaan komen, hoewel uit onderzoek blijkt dat dit nu nog niet zo is. 

 “Bij de vorige crisis was er een toename van huiselijk geweld te zien”, vertelt Iris (45). Zij werkt al vier jaar bij Veilig Thuis. Bij de vorige crisis ontstond veel werkeloosheid waardoor veel mensen hun baan verloren en thuis kwamen te zitten. De (financiële) problemen gaven veel stress en relaties kwamen mede hierdoor onder druk te staan. Kwetsbare gezinnen werden nog kwetsbaarder en gezinnen die hun leven goed op orde hadden kwamen opeens in zwaar weer, met alle gevolgen van dien. 

Nu is dit weer de verwachting. Je zit de hele dag bij elkaar in beperkte ruimte en daardoor lopen de irritaties soms hoog op.  Oplopende irritaties kunnen een crisis veroorzaken die volwassenen (al dan niet met kinderen) niet zelf meer kunnen oplossen. Dit zijn situaties waar medewerkers van Veilig Thuis gelijk naartoe moeten. Volgens Iris zijn dit situaties waarbij onveiligheid en/of mishandeling altijd een rol speelt. De onrust die dit met zich meebrengt wordt afgereageerd op elkaar en dat is het moment wanneer Veilig Thuis om de hoek komt kijken. 

 

Wat is Veilig Thuis?

 Veilig Thuis is een organisatie die ondersteuning biedt aan mensen die in een onveilige situatie zitten. “Slachtoffers, plegers, omstanders en professionals kunnen contact opnemen met Veilig Thuis als zij een vermoeden hebben van kindermishandeling of huiselijk geweld”, meldt de website van Veilig Thuis. 

Iris vertelt dat het vaak de politie is die een melding maakt: “Als er een melding binnenkomt wordt een triage gedaan door Veilig Thuis om de ernst en aard van de situatie te beoordelen. Als er is beoordeeld dat er sprake is van onveiligheid gaan er twee medewerkers van Veilig Thuis langs bij de mensen over wie het gaat. Twee paar ogen zien immers meer dan één paar. Er moet goed geobserveerd worden; hoe ziet het huis eruit? Als er sprake is van geweld: heeft het slachtoffer verwondingen? Zijn er kinderen betrokken, hoe gaat het met het kind, wat heeft hij/zij nodig? Een andere reden om altijd met z’n tweeën langs te gaan heeft te maken met veiligheid. Als er in het huishouden sprake is van veel geweld of als er iemand bekend staat als agressief, sta je met twee sterker dan alleen. “

Het gesprek

 Eenmaal aangekomen bij het desbetreffende huis gaan de medewerkers in gesprek met de betrokkenen: “Er is iemand die zich zorgen om hen maakt dus je wil weten hoe het gaat met de betrokkenen, wat vinden zij van de melding? is er hulp nodig?”

“Je komt niet altijd gewenst dus regelmatig zijn mensen wantrouwend of bieden enige vorm van weerstand en willen niet in gesprek. We nemen mensen hierin heel serieus en door ze goed te informeren. Door in te voelen in hun situatie kunnen we vaak wel in gesprek met de mensen. Door de jaren heen leer je op welke manier je dit het beste kan aanpakken. In geval van agressie let je bij binnenkomst goed op en zoeken we vaak een tactische plek uit in de woonkamer zodat je in geval van nood snel weg kunt”, vertelt Iris. “Bij collega’s is het wel eens gebeurd dat zij weg moesten, bij mij gelukkig nog nooit.” 

 Aan de hand van de gesprekken die de medewerkers hebben gehad met alle betrokkenen maken zij een veiligheidsplan samen met het gezin of met het systeem. In zo’n plan staan de afspraken tussen partners, tussen ouders en kind, tussen kinderen onderling die helpend zijn om de veiligheid te vergroten. Wie doet wat bij welke ruzie of spanning, wie kan gebeld worden voor steun, neemt iemand een time-out nemen en zo ja hoe/wat dan? In een veiligheidsplan staat dus concreet beschreven wat er moet gebeuren vanaf nu zodat het voor iedereen veilig is in zijn huis.

Ouderenmishandeling 

Elke casus is verschillend, waardoor ook elk veiligheidsplan verschillend is. Hoewel het in de media vaak over kinderen gaat, is er ook veel sprake van ouderenmishandeling. Dit is het gebied waar Iris vooral in werkzaam is. Ouderenmishandeling is mishandeling van een 65-plusser die afhankelijk is van een ander. “Bij ouderen is het soms lastig om ze te helpen, zij vinden verandering lastig en houden daardoor de situatie deels in stand. Sommige mensen wil je redden maar laten zich niet redden.” 

Slachtoffers kunnen de mishandeling accepteren om verschillende redenen. Vaak zijn ze bijvoorbeeld financieel afhankelijk van de pleger, of krijgen ze mantelzorg van die persoon. Anderen willen bij hun partner blijven uit angst voor verandering.

“In het algemeen geldt dat pas na gemiddeld 43 incidenten huiselijk geweld naar buiten komt. Dat is het moment als professional om een slachtoffer een luisterend oor te bieden, steun te geven en hopelijk hulp te organiseren voor alle betrokkenen.” 

Voor die tijd is het belangrijk voor de omgeving om te signaleren; de buren die een oogje in het zeil kunnen houden, de huisarts die informatie geeft of school die een kind een veilige plek biedt. “Dan hoop je op die manier dat iemand eerder een kans krijgt om een arm om iemands schouder heen te slaan en betrokkenen hulplijnen te bieden.” 

Kindermishandeling 

 Kindermishandeling is een ander verhaal. Waar we bij ouderenmishandeling alleen kunnen helpen als zij dat zelf ook willen, ligt dit bij situaties waar kinderen bij betrokken zijn anders. 

“Met kinderen erbij móet je doorpakken als de onveiligheid te groot is. Wij zijn gericht op samenwerking, partnerschap en we kijken hoe we een gezin kunnen helpen. Het komt voor dat onze hulp niet genoeg. Als de situatie te onveilig blijft kan het zijn dat Veilig Thuis de Raad voor Kinderbescherming inschakelt om een onderzoek te doen naar wat het kind nodig heeft en hoe dit geregeld kan worden.”

 Dit is bijvoorbeeld het geval als ex-partners in complexe echtscheidingen elkaar zwartmaken. Vaak kunnen de ouders dan niet meer relativeren. Elk klein signaal wordt aangewend als een reden om het kind niet meer naar de partner te laten gaan, het kind wordt dan ingezet als middel in de strijd. 

Jeugdzorg is een organisatie waar Veilig Thuis op gebied van jeugd veel mee samenwerkt. De doelgroep die onder ‘jeugd’ valt zijn de kinderen van 0 t/m 18 jaar. Soms is er sprake van een verlengde jeugdzorg. Dan val je tot je 23e  onder deze doelgroep. 

Jeugdzorg is een algemene omschrijving voor álle maatschappelijke zorgvoorzieningen voor de jeugd, maar Jeugdzorg gaat in de volksmond meestal over jeugdbescherming en het uit huis plaatsen van kinderen. Als Veilig Thuis alle informatie heeft verzameld en vervolgens vindt dat Jeugdzorg hierbij betrokken moet worden dan contacteren zij de gemeente hierover. De gemeente is als het ware de makelaar tussen Veilig Thuis en Jeugdzorg. De gemeente zorgt er vervolgens voor dat de benodigde zorgaanbieder jeugdhulp biedt in het betreffende gezin. Dit kan lichtere hulp zijn voor ouders, voor het kind of voor een heel gezin, maar het kan ook een intensievere vorm van hulp zijn, bijvoorbeeld het uit huis plaatsen van een kind of jongere.

Uitzonderingen

 Er zijn ook uitzonderingen waarbij Veilig Thuis wel direct Jeugdzorg mag benaderen. Bijvoorbeeld als er sprake is van crisis. Dan kan Veilig Thuis crisishulp inschakelen. Een crisissituatie kan bijvoorbeeld de situatie zijn dat kinderen ernstig verwaarloosd zijn (op de grond slapen, geen eten in huis, etc.), maar ook een kind dat is weggelopen en zichzelf in gevaar brengt door bijvoorbeeld drugsgebruik of omdat er vermoed wordt dat hij/zij mogelijk actief is in de prostitutie. 

Ook als er sprake is van ernstig huiselijk geweld waarbij de vrouw (met kinderen) tijdelijk op een veilige plek moet verblijven kan meteen via Veilig Thuis een plek in de vrouwenopvang worden geregeld. In zo’n situatie hoeft de gemeente niet als tussenpersoon te fungeren. Ook tijdens de corona-crisis kan jeugdhulp sneller door Veilig Thuis zelf worden geregeld, echter wel altijd in samenspraak met de gemeenten.

 

“Ik probeer het niet op mijzelf te betrekken”

 Over het algemeen worden er in de media veel rampverhalen uitgelicht met betrekking tot Veilig Thuis en Jeugdzorg. Iris vertelt dat zij het jammer vindt dat er zoveel negatieve verhalen de ronde doen. 

“Tuurlijk zitten er verhalen tussen die waar zijn, want er werken duizenden mensen en het zal echt wel eens misgaan, maar er wordt vaak geen wederhoor gepleegd. Het kan bijvoorbeeld de waarheid zijn dat er acht mensen op de stoep staan om een kind uit huis te plaatsen en dat dit gepaard gaat met de nodige commotie. Maar dit wordt door zoveel mensen gedaan omdat de onveiligheid groot wordt geacht bij het betreffende gezin. Het verhaal dat zich in alle jaren daarvoor heeft afgespeeld waardoor dit punt bereikt is én de inspanningen die geleverd zijn om er wel samen uit te komen wordt vaak niet toegelicht.” Iris betrekt de negatieve publiciteit nooit op zichzelf, maar vindt het wel jammer.

 Het is volgens Iris een bepaald type mens dat dit werk kan doen; stressbestendig en flexibel. Eigenschappen als respect hebben voor anderen, zich niet snel persoonlijk aangevallen voelen, en inlevingsvermogen passen ook in dit rijtje. 

“Ik vind dat je altijd moet denken ‘het zou mij maar overkomen. Ik zou maar in zo’n situatie zitten’; wat vind ik dan prettig? Heb respect. Ook al zit je tegenover een vermeend crimineel. Als iedereen zich meer en beter in de ander zou verplaatsen dan is dat beter voor de onderlinge relatie en ik hoop dat mensen dan ook respectvoller gaan praten over ons beroep”, aldus Iris.

 Ben je zelf slachtoffer van huiselijk geweld of heb je het vermoeden dat iemand in je omgeving slachtoffer is? Bel gratis naar: 0800-2000

Geplaatst op

Jong of oud: zelfde regels

De boodschap van premier Rutte is duidelijk:“blijf thuis” in drie verschillende talen galmt het door de woonkamer. Dit advies geldt voor jong én oud.

Ja, ik ben jong en ja ik weet dat we afstand moeten houden. En dat doe ik ook. Maar als je de oudere mensen die op straat regelmatig naar me schreeuwen moet geloven, ben ik zo’n onverantwoordelijke jongere. 

 

Hardlopen

 Net als vele anderen heb ik tijdens deze quarantaine besloten mijn hardloopschoenen weer uit de kast te trekken. Samen met een vriendin probeer ik drie keer per week een half uurtje hard te lopen over de hei. Terwijl het eigenlijk de bedoeling is dat mensen zoveel mogelijk binnen blijven, lijkt het alsof alle inwoners uit Hilversum op de hei zijn komen wonen: je moet toch wat? 

Waar normaal niemand te bekennen is lopen nu tientallen mensen rond. Gezelligheid.

Anderhalve meter 

Met anderhalve meter afstand rennen mijn vriendin en ik over de hei. Tot onze grote verbazing lopen er veel ouderen en groepen van meer van drie volwassenen rond. Na een half uur hardgelopen besluiten wij uit te rusten op een bankje; ik helemaal aan het ene uiteinde, mijn vriendin aan het andere. 

Na nog geen vijf minuten loopt er een vrouw langs die expres nét iets harder begint te praten aan de telefoon: “Zie ik hier weer van die jongeren zitten die geen afstand houden.” Waarna mevrouw zelf langs een wildvreemd persoon loopt, zonder anderhalve meter afstand te houden. Mijn vriendin en ik kijken elkaar verbaasd aan, want wij houden toch gewoon voldoende afstand? 

Vijf minuten later stopt er een mevrouw in een scootmobiel voor ons en vraagt ons of wij zusjes zijn. Na ons ontkennende antwoord, krijgen wij van een preek over dat wij wel voldoende afstand moeten houden en eigenlijk helemaal niet samen op de hei mogen zijn. We besluiten naar huis te gaan. 

Sociaal contact

 Ondanks sociale media en de vele online-borrels, mis ik het fysieke sociale contact met vriendinnen. Gewoon écht met elkaar zijn, in plaats van via FaceTime waarbij om de minuut  de computer vastloopt. 

 Dus poging twee: picknicken op de hei. Om nog enige vorm van sociaal contact te behouden merk ik dat ik, en vele andere leeftijdsgenoten om mij heen, nu vaak met z’n tweeën in de natuur afspreken. Een wandeling over de hei met anderhalve meter afstand ertussen moet kunnen. 

Een vriendin en ik besluiten zo’n wandeling te maken met aansluitend daarop een picknick. Wederom lopen er tientallen mensen rond over de hei, waaronder ook veel ouderen. Terwijl je zou denken dat deze kwetsbare groep juist extra voorzichtig moeten zijn met waar zij wel- en niet komen. 

Achteraf hadden wij beter een andere plek kunnen uitzoeken om ons picknickkleed neer te leggen (die ik overigens expres had uitgekozen zodat wij op het kleed anderhalve meter afstand konden houden). Om de vijf minuten komt er namelijk een hond op ons afgerend om te kijken of er nog iets te snaaien valt. 

De eigenaar van de zoveelste hond kan het niet laten om op te merken: “Volgens mij rent onze hond alleen af op jongeren die niet genoeg afstand houden.” Ook nu kijken mijn vriendin en ik elkaar vreemd aan, want het baasje loopt zelf met drie andere ouderen zonder anderhalve meter afstand te houden over de hei! Over hypocriet gesproken…

Hou eens op met dat geschreeuw

 Wat mij opvalt is dat ik als jongere vaak wordt aangesproken op mijn gedrag met betrekking tot het coronavirus, terwijl ik mij juist netjes aan de regels houd. Als er jongeren zijn die zich niet aan de regels houden, moeten zij inderdaad op hun gedrag kunnen worden aangesproken. Maar wat ik wil meegeven aan mensen is; analyseer eerst de situatie goed voordat je uit het raam “afstand houden” schreeuwt naar mij en mijn moeder. Mensen die in één huis wonen hoeven namelijk geen afstand te houden. En bovendien zou je dit niet naar twee ouderen schreeuwen hangend uit het raam. 

Beetje beter

 Let vooral op jezelf, in plaats van op wat anderen doen. Zorg ervoor dat je niet zelf bellend vlak langs iemand loopt, terwijl je anderen aan het corrigeren bent. Of zorg ervoor dat je niet zelf met meer dan drie personen in het openbaar bent, voordat je je ‘anderhalve-meter-afstand-hond’ op iemand afstuurt. Zo maken wij samen de wereld weer een beetje beter.