Vrouwen in de Nederlandse politiek zijn eigenlijk pas sinds iets meer dan een eeuw echt zichtbaar. Tot het begin van de vorige eeuw mochten vrouwen niet stemmen, laat staan verkozen worden. Dat veranderde door de inzet van vrouwen zoals bijvoorbeeld Aletta Jacobs, een arts en activist die haar hele leven heeft gegeven voor gelijke rechten. Zij was betrokken bij de Vereniging voor Vrouwenkiesrecht, die jarenlang actievoerde om vrouwen een stem te geven.

In 1917 kregen vrouwen passief kiesrecht. Dat betekende dat ze wél gekozen konden worden, maar zelf nog niet mochten stemmen. Twee jaar later kwam daar verandering in. In 1919 werd het actief kiesrecht ingevoerd. Vanaf dat moment mochten vrouwen ook echt stemmen. Drie jaar later, in 1922, kwam Suze Groeneweg namens de SDAP als eerste vrouw in de Tweede Kamer.

Daarna ging het langzaam. De politiek werd nog steeds vooral als een mannenwereld gezien. Veel vrouwen waren wel actief, maar vooral binnen maatschappelijke organisaties of lokale besturen. Pas in de jaren zeventig veranderde dat beeld echt. De tweede feministische golf zorgde ervoor dat meer vrouwen politiek actief werden en dat partijen ook bewust vrouwelijke kandidaten gingen plaatsen.

Sindsdien is de groei duidelijk te zien. In 1971 was slechts 8 procent van de Kamer vrouw, maar dat aantal bleef elk decennium stijgen.
Na de verkiezingen van 2023 zijn er 65 vrouwen gekozen (het hoogste aantal ooit). Campagnes als Stem op een Vrouw helpen daarbij door mensen bewust te maken van gelijke representatie.

Er is nog geen volledige gelijkheid, maar het verschil met honderd jaar geleden is enorm. Vrouwen hebben hun plek in de politiek veroverd en die geven ze niet meer op.

En hoewel vrouwen inmiddels niet meer weg te denken zijn uit de politiek, roept dat ook nieuwe vragen op.
Hoe ervaren ze het eigenlijk zelf, om daar te werken?
Beluister hier onder de reportage!