Het lijkt zo makkelijk, maar wat is het lastig; stand up comedy. Soms lijkt het alsof de persoon op het podium, recht voor je neus, zijn of haar verhaal zo verzint. Maar niks is minder waar. Er gaan weken, maanden, soms jaren overheen voordat een goede show geschreven is. Hoe wordt zo’n show geschreven? En wat zijn nou de do’s en don’ts? Ik werd uitgedaagd en nam de proef op de som. Lukt het mij om een comedy show te schrijven binnen een paar dagen?

Allereerst, een venue. Ik moet natuurlijk wel een podium hebben om te kunnen optreden. Toch is het lastiger dan gedacht om op zo’n korte termijn een plekje te krijgen tussen de komediekanonnen bij de open mic-avonden. Het leek bijna te gebeuren in de Rotterdamse Club Haug, maar helaas hadden ze uiteindelijk toch geen gaatje meer over voor een amateur zoals ik. Afin, dan maar improviseren. Live in de uitzending optreden was mijn beste optie.

Venue, check! Nu nog een show.

Ik heb wel humor, dacht ik. Vol goede moed open ik een nieuw document op mijn laptop, en alle humor die ik ooit gedacht had in me te hebben, verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Ad rem grappig zijn is leuk. Maar daar heb ik nu helemaal niks aan. Verzin maar eens een lachwekkend verhaal als het enige dat op papier staat, mijn cursor is die aan en uit knippert. 

Hier kom ik niet veel verder mee, dus bel ik Max, hij is comedian in opleiding en weet precies hoe je een goede show schrijft.

‘Blijf dicht bij jezelf’ is zijn eerste tip. Ja lekker dan, dat is dus precies wat niet grappig is, mezelf. ‘En kom niet te stoer over, dan zal het publiek strenger voor je zijn.’ ‘En je mag liegen, dus doe dat ook.’ 

Ik ga mezelf dus kwetsbaar opstellen als een soort liegende loser. Niks geen stoere praatjes, maar gewoon een klein jongetje met een microfoon en een nepverhaal. 

Ik begin met schrijven, en er komt wat op papier. Grappig? Ik laat het een studiegenoot lezen. ‘Nee man, dit is het niet.’ Eerlijke feedback, wel pijnlijk. Er zijn weinig dingen genânter dan mensen die niet lachen om je grapjes, dat wordt me deze week keihard duidelijk gemaakt. Grappen schrijven is ook niet iets dat geforceerd kan worden. Een grappig verhaal komt gewoon opeens in je op, dus heb ik deze hele week altijd een klein boekje op zak om mijn geniale ingevingen in op te schrijven voordat ik ze vergeet. 

Uiteindelijk komt er dan eindelijk iets op papier. Ik stuur het op naar Max. Ik krijg wisselende feedback: ‘Het begin is serieus ijzersterk, maar het middenstuk slaat nergens op.’ 

Ik schrap, schrijf, en leer uit m’n hoofd, in m’n eentje op m’n kleine studentenkamer. 

De show gaat zoals verwacht. Geen totale afgang, maar echt grappig? Volgens mij niet.

Benieuwd naar hoe de allerlaatste voorbereidingen eruit zagen? Check dan snel de reportage hier beneden!