Als een stijve mummie wordt Marcel de operatiezaal ingereden. Na zes ellendige weken mag het gips er eindelijk af. Van de top van zijn nek tot aan zijn edele delen zat hij in het gips. Het voelde alsof hij een standbeeld was die alleen maar zijn hoofd en benen kon bewegen. Al sinds zijn tienerjaren heeft Marcel last van zijn rug, dit komt door de ziekte van Scheuermann. Zijn rug groeide zo krom dat zelfs een banaan recht leek in vergelijking met zijn rug, dit heeft ook geresulteerd in verschillende hernia’s in zijn leven als jongvolwassene. De dokter pakt zijn gereedschap en binnen een mum van tijd is Marcel bevrijdt uit zijn schelp waar hij de afgelopen zes weken in heeft geleefd. Het voelde letterlijk en figuurlijk als een bevrijding en het rook alsof je de volle vuilniszak veel te lang in je huis hebt laten staan.

Er zijn ups en downs maar het lijkt beter te gaan met Marcel, tot zo’n vijftien jaar later. ‘Aauuuwwwww!’ Schreeuwt Marcel, terwijl hij net wilde gaan zitten om een grote boodschap te doen. ‘Wat is er, wat is er?’ Roept zijn vrouw in paniek en ze rent als een speer naar haar man toe. ‘Bel de ambulance snel, er is iets verkeerd gegaan met mijn rug!’ Astrid snelt naar de telefoon en voordat je ook maar met je ogen kan knipperen is het alarmnummer al ingetoetst en gebeld. ‘Goedenavond wat is uw spoedgeval?’ ‘Goedenavond, mijn man zit op de wc en is in elkaar gezakt alsof hij door een commando is neergeschoten. Volgens mij is er iets mis gegaan met zijn rug, daar heeft hij al vaker last van gehad, maar nog nooit zo erg als dit.’ ‘Oké kunt u uw adres geven en dan komt er zo snel mogelijk een ambulance uw kant op.’ De minuten verstrijken, Marcel ligt nog steeds op de grond met zijn tanden op elkaar gebeten, zijn gezicht trekt helemaal wit weg en met zijn hand knijpt hij in de hand van zijn vrouw. Het duurt maar en het duurt maar voordat de ambulance er is, en dan eindelijk na 45 minuten hoor je al van ver het harde geluid van de sirenes en het komt steeds dichterbij, de blauwe lampen weerkaatsen door de huizen totdat het geluid stopt en de lichten uitgaan. De ambulance is eindelijk gearriveerd op bestemming en Marcel wordt met gierende banden afgevoerd naar het ziekenhuis.

Marcel komt aan bij het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam, hier wordt hij op een kamer geplaatst en worden er foto’s gemaakt van zijn rug. Er blijkt deze keer wat mis te zijn gegaan in zijn onderrug. Vroeger waren het vooral hernia’s die Marcel  zijn leven zuur maakte, maar hij voelde deze keer een hele andere soort pijn, alsof je in je rug werd gestoken en de pijn doorstroomde naar je benen. Hij had dus al zo’n vermoeden dat het geen hernia was. Hij moet geopereerd worden, want er is iets mis gegaan met de zenuwen in zijn onderrug. Van Marcel zijn rug zou je bijna een gevangenis kunnen maken, zoveel ijzer zit erin. Voor de operatie wordt hij naar Nijmegen gestuurd naar dokter Slagter, deze man is gespecialiseerd in het behandelen van mensen met hernia’s en zenuwklachten in de rug.

De dag van de operatie is aangebroken. Marcel begint zijn dag zoals altijd, hij pakt een washandje en wrijft ermee over zijn lichaam, vervolgens smeert hij zijn lievelingsbroodje en maakt zijn tanden schoon met de hulp van een elektrische tandenborstel. Hij loopt fluitend door het huis, dit is een groot verschil met zijn eerste operatie. Toen had Marcel heel de nacht krioelend in zijn bed wakker gelegen en ging hij met knikkende knieën als een klein kind in het spookhuis naar het ziekenhuis. Deze keer rijdt zijn vrouw hem naar het ziekenhuis in Nijmegen, de radio staat aan en ze zijn allebei aan het meezingen met de liedjes. Ze zijn aangekomen in het Radboud ziekenhuis, Marcel maakt kennis met zijn dokter. ‘Goedemorgen Marcel’ Zegt de dokter. Marcel begroet meneer Slagter terug. ‘U weet wat we vandaag gaan doen met de operatie, heeft u verder nog vragen?’ ‘Nee, laten we het maar snel achter de rug hebben’ zegt Marcel terwijl hij met zijn handen wat sneller begint te tikken op zijn bovenbeen.

Stilliggend als een vis op het droge wordt er met een grote naald in Marcel zijn arm geprikt. Langzamerhand begint Marcel zijn zicht steeds waziger te worden tot het moment dat zijn ogen sluiten en hij weg dwaalt naar dromenland. Een aantal uren later ontwaakt Marcel uit zijn narcose en voelt hij een ontzettend erge steek in zijn onderrug. Een paar minuten later komt dokter Slagter zijn kamer binnen. ‘Marcel, ik heb slecht nieuws voor je’ vertelt de dokter, hij durft Marcel niet aan te kijken en staart een beetje naar de grond. ‘Wat is  er gebeurd dokter?’ vraagt Marcel met een brok in zijn keel.  Hij voelt de bui al hangen dat er iets mis is gegaan tijdens de operatie. ‘Er is een stukje van uw ijzer afgebroken in het midden van uw rug, op de foto heb ik dit over het hoofd gezien omdat ik alleen maar gefocust was op de onderrug’ zegt de dokter met een schuldgevoel van hier tot Tokio. ‘Ik vrees dat ik tijdens de operatie het afgebroken ijzer heb geraakt, daardoor is een zenuw in uw rug nog meer heeft verbrijzeld’. Er valt een doodse stilte van zo’n twee minuten, waarin je een speld kan horen vallen. Marcel zijn hoofd begint steeds roder te worden en er komt nog net geen stoom uit zijn oren. ‘Hoe kan je nou weer over het hoofd hebben gezien dat er een stukje ijzer is afgebroken!?’ De dokter blijft stil en het enige wat hij kan doen is zijn excuses aanbieden, maar daar koopt Marcel niks voor. Marcel en zijn vrouw keren een aantal uur na de operatie terug naar huis. De terugweg is geen pretje, want Marcel moet normaal gesproken na een kwartier op bed liggen om zo de pijn te verminderen. Na 1,5 uur zijn ze eindelijk thuis en Marcel ploft gebroken neer op het bed wat in de woonkamer staat.

Door de mislukte operatie is de kans dat Marcel beter wordt als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij moet leren om met de pijn om te gaan. Hierbij krijgt hij hulp van het revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam. Dit is een traject waarin hij 6 maanden lang in Rijndam moet verblijven en hij wordt in de gaten gehouden door allerlei verschillende mensen, van fysiotherapeuten tot mentale coaches. Dit traject werd mede in gang gezet door Marcel zijn werkgever. Die wilde namelijk weten of hij arbeidsongeschikt was geworden of niet, want voor de werkgever kost Marcel alleen maar geld. Marcel heeft het erg lastig, maar wat hem op de been houdt zijn de bezoeken van zijn vrouw en twee kinderen, die bijna elke dag op bezoek komen. Dat brengt een hele grote glimlach op zijn gezicht. Marcel ligt met pijn op bed in zijn kamertje nog bij te komen van een zware ochtend met zijn lievelingsthee waarvan de rook naar het dak opstijgt. Dan hoort Marcel geroesemoes op de gang wat steeds dichterbij komt. De deur van zijn kamer wordt geopend en daar komen zijn twee zoons binnengelopen gevolg door zijn vrouw. Marcel gaat rechtop zitten op zijn bed en zijn kinderen lopen naar hem toe om hem een dikke knuffel te geven. De pijn lijkt wat minder erg nu zijn gezin bij hem is. ‘Papa, zullen we beneden een potje gaan darten?’ Vraagt zijn jongste zoon met een brede lach op zijn gezicht. ‘Ja is goed kerel, ik moet nog heel even liggen en dan gaan we naar beneden.’ Marcel en zijn zoon lopen naar beneden naar de speelhal en pakken de pijltjes uit het bord wat vol staat van de dikke plekken wat je krijgt als er al heel veel op is gegooid. ‘Yessss!’ Roept Marcel zijn zoon nadat hij de pijl in de dubbel 20 heeft gegooid om zo het potje te winnen. ‘Zullen we nog een potje papa?’ Vraagt zijn zoon met ogen waar je eigenlijk geen nee tegen kan zeggen. ‘Vooruit dan maar, maar dit is wel het laatste potje voor vandaag’, zegt Marcel.  Een dag later betaalde hij hier de prijs van, want hij had erg veel last van zenuwpijn de volgende dag. De fysiotherapeut was daardoor niet blij met Marcel. ‘Je moet je grenzen leren aangeven! Ik weet dat het lastig is om dingen niet meer te doen die je vroeger wel deed, maar dat moet je accepteren en ermee leren leven’. Marcel kijkt beduusd en knikt als een kind die net koekjes uit de koektrommel heeft gestolen.

De zes maanden zijn voorbij en Marcel mag eindelijk terug naar zijn oude vertrouwde bed onder zijn eigen dak. Hij heeft veel dingen geleerd in Rijndam, van goede tot slecht. Maar het belangrijkste is dat hij heeft geaccepteerd dat hij niet meer de oude zal worden en dat hij probeert positief te kijken naar het leven. Hij moet proberen het beste eruit te halen wat erin zit. Marcel denkt dat hij dit niet had gekund zonder zijn geweldige vrouw en kinderen. Die zijn voor hem als een groot lichtpunt geweest in een diep donker dal.