Fleetwood Mac, een naam die voor velen verbonden is met herinneringen aan warme momenten en tijdloze muziek. Waar geschiedenis en passie voor muziek samenkomen. De nieuwe coverband Fleetwood Marco speelde afgelopen dinsdag hun eerste aanstekelijke set in cultuurcentrum Parnassos in Utrecht.
Herinneringen en Geschiedenis
Toen een vriend me vertelde over een Fleetwood Mac-tributeband, werd mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Fleetwood Mac roept bij mij warme herinneringen op aan lange autoritten met mijn moeder, waarbij de ramen wijd open stonden en mijn zus en ik op de achterbank luid meezongen met feelgood nummers als ‘Dreams’ en ‘Go Your Own Way’. Toen ik mijn moeder vroeg waarom we zo vaak naar Fleetwood Mac luisterden, vertelde ze over haar studententijd. Ze was op een feest in Princeton en ontmoette een jongen die ze leuk vond. Het was daar dat ze voor het eerst het nummer ‘Rhiannon’ hoorde. Ze zei: “Ik werd verliefd op de band. Het is alsof je elke keer dat je een van hun nummers hoort, er voor de eerste keer naar luistert, terwijl het me tegelijkertijd terugbrengt naar die tijd.”
Fleetwood Mac is een Brits-Amerikaanse band die oorspronkelijk door Peter Green werd opgericht en aanvankelijk vooral blues speelde. In die beginjaren stond de band bekend als Peter Green’s band. Na een aantal jaren ontwikkelde de band zich tot een popgroep. Na het vertrek van Peter Green voegden drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie de muzikanten Christine Perfect en het Amerikaanse duo Stevie Nicks en Lindsey Buckingham toe aan de band. In deze samenstelling brachten ze het legendarische album “Rumours” uit, dat nog steeds een van de bestverkochte albums aller tijden is.
Van Grapje Tot Bandnaam
De band betreedt het podium: een mannelijke drummer, een bassist, een gitarist, drie zangeressen en een opvallend iets oudere, kale man achter de keyboards. De rest van de band is rond de twintig. Ze dragen allemaal witte T-shirts met de tekst “Fleetwood Marco”. Voor het optreden vraag ik waarom ze voor de naam “Marco” hebben gekozen. Een van de zangeressen genaamd Roos lacht en zegt: “Onze keyboardspeler en bandleider heet Marco. Het begon als een grapje, maar werd al snel onze naam.”
We bevinden ons in een zaal, waar de verlichting gedimd is met een donker rode muur achter het podium waar zo’n honderd mensen zich voor hebben verzameld om het optreden te bekijken. Voornamelijk vrienden en familie van de bandleden vullen de ruimte, waardoor er een intieme sfeer ontstaat. Achterin bevindt zich een bar waar mensen een biertje of cola bestellen. “Ik ben mega nerveus, iedereen die ik ken, is gekomen om me te zien,” vertelt Roos, terwijl ze lachend op en neer springt: “is dat aan me te zien?” Ze wordt weggeroepen om aan de soundcheck te beginnen.
De band opent met het nummer Everywhere, opvallend gezongen door drie jonge vrouwen die naast elkaar op een rij vooraan staan. Dit geeft een iets hogere toon dan je gewend bent van Fleetwood Mac, maar de energie zit zeker goed. Het bizar populair nummer herkent haast iedereen waardoor het publiek gelijk begint te bewegen. De zangeressen swingen mee op de muziek, nog ietwat onzeker, terwijl het publiek langzaam naar voren schuift, meegezogen door de aanstekelijke melodie. Eén persoon valt mij ten midden van dit in het bijzonder op: Marco. Hij staat daar, achter zijn keyboard, rustig en kalm, maar zijn concentratie is voelbaar. Zijn vingers dansen over de toetsen met een precisie, terwijl hij de band met muziek leidt. Toch kan ik niet anders dan denken dat het optreden nog meer kracht zou krijgen als Marco wat meer beweging zou toevoegen. Hij staat nog erg stil, en hoewel zijn spel fantastisch is, zou zijn aanwezigheid op het podium nog krachtiger kunnen.
Het nummer wordt gevolgd door Dreams, nog zo’n klassieker die bijna iedereen herkent. Je voelt de band langzaam ontspannen na het eerste nummer. De zangeressen zingen met meer passie, hun stemmen vullen de ruimte met emotie en de bandleden beginnen meer te bewegen. De muziek wordt levendiger en meer doorleefd, alsof de band zichzelf steeds meer vindt naarmate het optreden vordert. Je ziet zelfs de drummer in de achtergrond playbacken op het nummer.
Liefde
Fleetwood Mac en liefde lijken met elkaar verbonden te zijn. Binnen de band waren er verschillende romantische relaties die de dynamiek en de muziek van de band hebben beïnvloed. Het liefdesdrama binnen Fleetwood Mac is legendarisch en heeft diepe sporen nagelaten in hun muziek. Nummers als “Go Your Own Way”, geschreven door Lindsey Buckingham voor Stevie Nicks, en “Dreams”, een nummer van Stevie Nicks als reactie op hun relatiebreuk, weerspiegelen de emotionele turbulentie binnen de band.
Tijdens het optreden onderbreekt een van de zangeressen de muziek om te praten over de gelijkenissen tussen Fleetwood Mac en Fleetwood Marco: “Ook binnen onze band is wat liefde opgebloeid, vandaar het volgende nummer” zegt ze met een knipoog terwijl ze naar de drummer en een andere zangeres naast haar kijkt. Het publiek, samen met de bandleden, lachen. Waarnaar het nummer Go your Own Way te horen is. Deze luchtige opmerking voegt een humor toe aan de avond en onderstreept de banddynamiek.
Na het optreden deelt de drummer dat de band nieuw is en dit hun eerste optreden was waarbij Marco hen veel heeft geholpen. Ze uiten allemaal hun dankbaarheid voor zijn steun. Deze informatie verklaart het ietwat onzekere begin van de band, maar het is ook verrassend hoe snel ze zich hebben herpakt en het publiek lieten meedansen.
De avond met Fleetwood Marco was een van nostalgie, met goede muziek en verrassende wendingen. Terwijl de band het erfgoed van Fleetwood Mac op een energieke manier eerde, namen ze het publiek mee op een reis door tijdloze hits. Hoewel ze de muziek van een andere band speelden, stonden ze toch apart, aanwezig met hun eigen energie op het podium. Een nieuwe band boordevol potentie.
