In de schaduw van de bruisende stad Den Haag, waar de Haagse straten reflecteren in de veelkleurige gezichten van haar inwoners, ligt een verhaal verborgen over discriminatie die zelden het daglicht ziet of besproken wordt. Lin, een Chinese Nederlandse studente, met een moeder uit Hong Kong en een vader uit Guengzhou, onthult de stille strijd tegen vooroordelen en discriminatie jegens Chinezen. Lin liep door de Grote Markt, haar ogen neergeslagen. “Waarom kijken ze me zo aan?” dacht ze, terwijl gefluisterde woorden als ‘coronavirus’ en ‘poepchinees’ haar bereikten. Ze sprak met haar grootmoeder, die verhalen vertelde over de oude dagen en de subtiele blikken. Waarin grootmoeder vertelde hoe zij regelmatig werd benadeeld bij het vinden van een baan of het kopen van een huis, en met haar vriend Amir, die zelf worstelde met discriminatie en daarom maar al te goed weet wat Lin moet doorstaan.

. Ondanks dat praten met familie en vrienden rust gaf, was het haar ontmoeting met mevrouw De Vries, een docente die openlijk haar steun betuigde, die het verhaal een wending gaf. “We staan achter je,” zei mevrouw De Vries. “Je bent niet alleen.” Andere docenten reageerden op verschillende manieren. Sommigen waren verrast en onder de indruk van Lin’s moed om haar verhaal te delen. Anderen waren terughoudender en stelden vragen over de impact van discriminatie op het onderwijs. Een paar docenten toonden openlijk hun steun, vergelijkbaar met mevrouw De Vries, en moedigden Lin aan om door te gaan met haar inspanningen. Over het algemeen was er een mix van reacties, maar Lin’s verhaal zorgde voor bewustwording en discussie binnen de gemeenschap op school.

Door de steun van haar docente, ‘’een Nederlandse vrouw’’ vond ze de kracht om er wat aan te doen, aan het probleem maar ook aan haar gevoel. ‘’Tuurlijk, ik kan niet discriminatie tegen Aziaten stoppen maar ik kan misschien wel een stap maken in mijn eigen omgeving. Docente de Vries kwam toen op het idee om Lin te laten spreken voor haar klassen. ‘’Waarom vertel je jouw en daarmee het verhaal voor vele niet hier op school’’ Lin twijfelde, ‘’nemen ze mij dan wel serieus? Wat heb je te verliezen zei mevrouw de Vries. Zodoende ging Lin de confrontatie aan. In een maar voor iedereen al te herkenbare grimmig grijs klaslokaal, sprak Lin haar klasgenoten toe en vertelde ze over de struggles van Nederlandse Aziaten in Nederland. Wat de impact van corona is op het beeld jegens Aziaten en waar ze dag op dag mee te maken krijgen. Ongeloof maar ook bewondering was af te lezen van de gezichten van haar klasgenoten. Ook ontstonden er stevige discussies. ‘’mogen we dan helemaal geen grappen meer maken of zo erg is het toch allemaal niet’’ Maar door de dialogen heen, in de momenten van stilte en solidariteit, vond ze de kracht om een brug te bouwen tussen twee werelden. “Dit is echt een eye-opener,” zei een van hen. “Ik had geen idee dat dit speelde in ons land.” Lin glimlachte en knikte mee. Dat grimmige grijze klaslokaal leek opeens niet meer zo grimmig maar een plek waar gedachtes en gevoelens werden gedeeld en het dialoog aangegaan werd. Het gesprek ging verder, en voor het eerst voelde Lin zich niet als een buitenstaander. Ze was een deel van de gemeenschap, een stem die in onze drukke wereld eindelijk een keer gehoord werd.

De dagen verstreken en Lin heeft aan meerdere klassen haar verhaal vertelt. Lin stond aan het roer van een verandering die niet alleen haar leven, maar ook dat van vele anderen zou beïnvloeden. Ze kan als voorbeeld fungeren. ‘’spreek je uit, je staat niet alleen, de meeste mensen zullen begrip en veel bewondering voor je hebben’’

Lin had besloten dat het tijd was om dieper te graven. Ze wilde de wortels van discriminatie begrijpen, de subtiele mechanismen die het in stand hielden. Daarvoor had ze de expertise nodig van iemand die haar meer kon leren dan wat ze in boeken had gelezen of in de collegebanken had gehoord. Dr. Jansen was zo iemand. Met zijn grijze haar en strakke bril leek hij de belichaming van wijsheid. Zijn kantoor was een oase van rust in de drukke universiteit, vol met boeken en papieren die getuigden van een leven gewijd aan onderzoek. “Discriminatie,” begon Dr. Jansen, terwijl hij zijn bril afzette, “is als een onzichtbare muur. Het scheidt mensen, zelfs als ze naast elkaar leven. En het ergste is dat velen het niet eens zien.” Lin luisterde aandachtig terwijl Dr. Jansen sprak over de geschiedenis van discriminatie, over de theorieën die het probeerden te verklaren, en over de strijd die nog steeds werd gevoerd. Hij sprak over institutioneel racisme, over vooroordelen die diep in de samenleving waren ingebed, en over de stille acceptatie die het voortbestaan ervan verzekerde. “Maar er is hoop,” vervolgde hij. “Elke stem die zich uitspreekt tegen discriminatie, elke actie die wordt ondernomen om het te bestrijden, helpt om die muur af te breken.”

Geïnspireerd door Dr. Jansen’s woorden, besloot Lin om een reeks interviews te organiseren met mensen die discriminatie hadden ervaren. Ze wilde hun verhalen vastleggen, ze delen met de wereld, en zo bijdragen aan het afbreken van de onzichtbare muur. Door de interviews  Lin’s beweging was niet langer een eenzame strijd, het was een collectieve roep om verandering geworden. De stemmen die eens gefluisterd werden, waren nu luid en duidelijk. Gecreëerd om andere te informeren en te inspireren.

Maar het ware succes van Lin’s beweging lag niet in de beleidswijzigingen of de programma’s. Het lag in de verandering van hart en geest van de mensen om haar heen. Ze zag het in de ogen van haar grootmoeder, ogen die Lin met bewondering en trots aankijken. Ze ziet hoe Lin zich inzet voor verandering en hoe ze anderen inspireert om hetzelfde te doen. Ze zag het in de glimlach van Amir, die door de positieve reacties nu met opgeheven hoofd liep. En ze zag het in de spiegel, in de vastberadenheid die haar eigen reflectie uitstraalde. Ze was trots op zichzelf. Het bewijs dat we als mens tot verandering in staat zijn met de juiste mensen om je heen.

Op een dag, terwijl Lin door de straten van Den Haag liep, stopte ze voor een muurschildering. Het was een kleurrijk kunstwerk dat de diversiteit van de stad vierde. Mensen van alle achtergronden stonden zij aan zij, verenigd en sterk. Tranen welden op in Lin’s ogen. Niet van verdriet, maar van hoop en vreugde. Ze had de onzichtbare muur niet alleen voor haar zichtbaar gemaakt, maar ook helpen afbreken. En terwijl ze daar stond, wist ze dat dit slechts het begin was. Er zouden nog vele muren zijn om af te breken, vele gevechten om te vechten. Maar voor nu, op dit moment, kon ze rust vinden in de wetenschap dat haar omgeving een beetje vriendelijker, een beetje inclusiever was geworden.

En zo eindigt het verhaal van Lin, niet met een definitief einde, maar met een belofte van voortdurende strijd en eeuwige hoop. Want de strijd tegen discriminatie is nooit echt voorbij en waarschijnlijk zal het nooit helemaal verdwijnen uit de wereld. Het is een reis die we allemaal samen moeten maken, elke dag opnieuw.