Kakofonie: geluiden die niet bij elkaar passen en door elkaar heen klinken. En tevens de naam van de solovoorstelling van Kitty Roeffen. Zaterdag 18 mei was deze voorstelling te zien in Theater de Maaspoort in Venlo. Roeffen is bekend in Venlo; als actrice was ze te zien in meerdere hoofdrollen in Venlose Revues, ze treedt regelmatig op als zangeres en is zelf ook zangdocent. Kakofonie, de voorstelling waarin ruimte is voor passie, traumaverwerking, verdriet en liefde en dat wordt verteld aan de hand van humor, muziek en theater.

Als Roeffen aan het begin van de voorstelling de bühne op loopt, zijn haar zenuwen te voelen. De zaal is goed gevuld, nagenoeg vol. De verwachtingen van de zaal zijn hoog, de meesten zijn namelijk bekend met dat wat Roeffen in huis heeft. De spot gaat langzaam aan, de muziek begint en Roeffen begint te zingen: “Er was ooit een meisje.” Roeffen wordt begeleid door een driekoppige band, bestaande uit een drummer, pianist en een bassist. Ze staan links op het toneel, rechts staat een groot tweepersoonsbed met lakens en kussens erop. In eerste instantie was het een leeg toneel en miste het misschien wat aankleding, maar al gauw was dat gevoel weg wanneer Roeffen het podium opvulde met haar spel.

De eerste monoloog begint: “Ik zal maar met de deur in huis vallen, ik heb een gelukkige jeugd gehad.” De cynische ondertoon is duidelijk te horen, de zaal vindt het ook grappig en de zenuwen vallen duidelijk van Roeffen af. “Geen gescheiden ouders, sinterklaas kwam ieder jaar, gezellige gezinsvakanties. Saaaaiii!”, roept Roeffen door de zaal. Waar gaat dit heen? De opmerkingen die daarna volgen spatten uit elkaar van erkenning in het publiek, ruimte om te kunnen lachen is er zeker. “Gaat dit over een normaal leven of zo? Als ik op mijn zeldzame vrije avond naar het verhaal van een doorsnee mensenleven moet luisteren, was ik liever thuis gebleven.”

Roeffen begint te vertellen over haar droom, haar droom om musicalster te worden. Tijdens haar studie op het conservatorium komt ze meerdere obstakels tegen; docenten die haar met de grond gelijk maakten en zeiden dat ze beter kon stoppen met de opleiding. Ze zou geen emoties kennen en was te dik, daar kwam het op neer. Roeffen zet deze pijnlijke gebeurtenissen krachtig neer en met een duidelijke boodschap: waar haar jeugd zo perfect was was ze nu een aardige inhaalslag aan het maken om trauma’s en onzekerheden te verzamelen. Het blijft niet lang pijnlijk, want daarna is er meteen weer ruimte voor een cynisch grapje, een adempauze, leedvermaak zou je het bijna kunnen noemen.

Door de voorstelling heen voel je dat Roeffen zich steeds meer op d’r gemak voelt, daar alleen op het podium, de plek waar ze eigenlijk zich zo thuis voelt. Het staat haar. De professionele band vult haar perfect aan, maar de show, die is echt voor Roeffen. Geen liedje duurt te lang, geen monoloog is saai en je zou denken, dat iemand alleen op een podium die alleen maar praat en zingt je gaat vervelen, maar ze houdt je aandacht er continu bij. Net als je denkt, wat gaat ze nu nog vertellen, komt ze wel weer met wat nieuws.

Zo vertelt ze over haar liefdesleven, een ramp ook wel te noemen. De trauma’s en onzekerheden die ze gratis en voor niks erbij kreeg tijdens haar opleiding, sleurt ze als bagage met zich mee naar elke nieuwe man. Het klopt gewoon allemaal niet. Maar dan, die ene man die lijkt te kloppen, daarvan denkt ze: “Zal dit hem zijn?”. Maar dan blijkt dat juist híj́ in het bijzonder ‘iets’ niet wil doen, ze wijdt er een heel liedje aan. Fantastisch! De zaal komt niet meer bij. Vet dat je als vrouw zijnde alleen op een podium zo’n nummer zingt. Ze zet ermee een bepaalde toon neer, als krachtige zelfstandige vrouw, die dezelfde eisen mag hebben als een man.

Ook al zit er achter alles een grote vorm van waarheid en deelt ze open en bloot haar hele leven met een volle zaal, laat ze de zaal overal om lachen. Je zou je af kunnen vragen of die lach echt elke keer nodig is. Mag iets wat pijnlijk is niet ook gewoon even pijnlijk zijn? Er is weinig ruimte om mee te leven met Roeffen en het echt vervelend voor haar te vinden of erover na te kunnen denken. Dat kan pas zodra de voorstelling is afgelopen.

Aan het eind van de voorstelling vat ze kort samen wat ze deze avond eigenlijk allemaal heeft verteld. Wat het haar gebracht heeft en hoe ze nu in het leven staat. Van jong onwetend meisje dat volgens haar docenten geen emotie kende, staat er een sterke vrouw op het podium, na al die jaren. Iemand waar je als jong meisje nu juist tegenop zou kijken.

Kakofonie gaat over iemand die op zoek gaat naar zichzelf en waarbij de eerste confrontatie met de heftige realiteit wordt omgezet naar een wijze les. Een verhaal van een vrouw die in haar leven de nodige obstakels is tegengekomen, maar er toch altijd bovenop is gekomen. Het verhaal stelt problemen aan de kaak, zoals grensoverschrijdend gedrag op opleidingen, de verhoudingen tussen mannen en vrouwen en de continue strijd met hoe je verwacht wordt eruit te zien.

De voorstelling brengt ook veel herkenning, iedereen kent zijn of haar nodige struggles in het leven, bij Roeffen is dat niet anders. Het geeft motivatie om je problemen om te zetten naar iets positiefs, erover te lachen samen en gewoon altijd door te gaan, wat er ook gebeurt of welke tegenslag je ook krijgt. Dat je je levensverhaal, je onzekerheden en je pijnpunten zo open en bloot durft te delen. Dat vraagt veel zelfkennis en zelfvertrouwen. Daarnaast houdt ze je de hele voorstelling bij het verhaal, ze blijft je verrassen en je blijft benieuwd naar wat er komen gaat. Dat gecombineerd met de sterke en gecontroleerde zang, zegt: Er is een musicalster verloren gegaan in Kitty Roeffen.