Na een infectie met het levensbedreigende meningokokkenvirus, werkt Terry Koper zich op tot een groot handbiketalent. Een coma, compleet verlies van gehoor, een dwarslaesie en maanden revalidatie verder, rijdt hij eind augustus 2024 door Parijs. Hier zijn de Olympische Spelen net afgelopen, maar staat de Paralympische-editie op het punt van beginnen.
In de metro onder de stad probeert de 21-jarige Terry achterstevoren van een trap te komen. De stad, die dit jaar verantwoordelijk is voor de organisatie van het belangrijkste sportevenement voor mindervaliden ter wereld, blijkt niet zo rolstoelvriendelijk. Terry is op uitnodiging van de Nederlandse sportbond, NOCNSF, op stage in de Franse hoofdstad om de sfeer te proeven van het evenement. Het doel is om tijdens de volgende Spelen in Los Angeles zelf op het hoogste podium te acteren. Een groot talent, dat is wat hij blijkt te zijn in de categorie handbike. Liggend in een fiets, twee grote wielen achter en een kleine voor, duwt hij zichzelf door de kracht in zijn armen met draaiende bewegingen aan de handtrappers zo naar het goud. Althans, dat is het doel voor over vier jaar. Nu moet hij genieten en leren.
Terry is niet vanaf zijn geboorte mindervalide. Sterker nog, zes jaar geleden was hij een van de beste voetballers binnen het eerste team van FC Castricum. Dit blijft zo tot de dag dat hij in 2018 het vliegtuig uitstapt, bestemming is het Engelse Oxford. De dan 15-jarige Terry is met zijn middelbare schoolklas op kamp. Vijf dagen vol met musea bezoeken, excursies door de stad en gezelligheid. De reis vliegt voorbij en voor hij het weet is het alweer tijd om te boarden voor de terugvlucht naar Amsterdam. Op deze vlucht worden plannen gemaakt voor de dagen erna. Een feest bij vrienden thuis de volgende dag is het resultaat van de onderhandelingen. Waarom ook niet? Het was zo gezellig in Oxford, die sfeer moeten ze vasthouden.
Zaterdagavond na het avondeten verzamelen de vrienden van Terry zich en de gesprekken over van alles en nog wat gaan door, alsof de vijf dagen non-stop contact met elkaar nog niet voldoende is geweest om alles besproken te hebben. Een van de onderwerpen is iets wat groot in het nieuws wordt belicht, het meningokokkenvirus. Een zeer zeldzaam virus wat rond blijkt te gaan. Het bijbehorende advies is om niet uit elkaars glazen te drinken. Stel je krijgt het, kunnen de gevolgen heel groot zijn. Een van zijn vrienden probeert wat nuance toe te brengen in het gesprek door duidelijk te maken dat slechts een op de honderd geïnfecteerde mensen echt ziek zal worden en gevaar loopt. Toch besluiten ze ieder een eigen glas te gebruiken, uit voorzorg. Iets wat achteraf een hele verstandige beslissing blijkt te zijn.
Vermoeid van het kamp in Oxford en het feestje van gisteravond, ontwaakt Terry met een klam en benauwd gevoel. Koorts, waarschijnlijk door de vele inspanningen van deze week. Zijn temperatuur daalt niet in de opvolgende dagen. Niet alleen hij, maar ook zijn vader Marcel en moeder Sandra beginnen zich zorgen te maken. Een bezoek aan de huisarts resulteert in de diagnose buikgriep. Gewoon uitzieken dus. Rond de klok van zes gaat het echter helemaal fout. Het complete gehoor van Terry verdwijnt. In alle paniek belt Marcel naar de alarmcentrale. Een ambulance snelt naar hun huis. Bij de eerste controles blijken de pupillen van Terry niet meer te werken. Het is duidelijk voor de ambulancebroeders, dit moet een hersenvliesontsteking zijn. Het Amsterdam Medisch Centrum is de plek waar hij nu zo snel mogelijk heen moet. Met sirenes aan, lijkt de twintig minuten durende rit naar het ziekenhuis op een urenlange hel. Het laatste wat hij zich herinnert is een harde kreet van de pijn. De ontsteking zit niet langer alleen in zijn hersenen. In het ziekenhuis blijkt het gedaald te zijn naar zijn rug.
Zwart, dat is het vijf dagen. Door een opgelopen dwarslaesie en alle verdere ontstekingen belandt Terry in een coma. In deze periode dienen doctoren heel veel medicatie toe om de infecties tegen te gaan. De druk in zijn hoofd is te hoog door verschillende ontstekingen. Een levensgevaarlijke schedeloperatie blijkt zijn enige redding te zijn. Met slangen moet veel vocht uit zijn hoofd worden verwijderd. Artsen maken duidelijk aan zijn vader en moeder dat er een reële kans bestaat dat hun zoon komt te overlijden. Een ongekend gevecht is nodig om dat nieuwe en onbekende virus, wat zijn vrienden op het nieuws voorbij hebben zien komen, te verslaan. Terry blijkt die een op de honderd.
Tientallen slangen, meerdere infusen, piepjes en zijn ouders aan de rand van het ziekenhuisbed. Terry ontwaakt na hele zware dagen hard vechten uit een coma. Hij krijgt niet veel mee. Achteraf blijkt hij vanaf het moment dat het ambulancepersoneel zijn huis binnenkwam tot anderhalve week na de coma geen herinneringen meer te hebben. Het is een vage leegte als hij terugdenkt aan wat er is gebeurd. Een dwarslaesie is niet het enige opgelopen letsel. Gehoorschade, dat ook nog. Via zijn linkeroor komt er niets meer binnen. Enkel via het rechteroor kan hij nog vijf procent van alle klanken die gemaakt worden opvangen. Hij heeft het overleefd, maar zijn leven zoals hij dat kende is voorbij.
Een periode van herstel staat op hem te wachten. Tien kilo lichter dan voorheen, hij weegt nog maar 48 kilo, wordt Terry na een week verplaatst naar een revalidatiecentrum in Utrecht. Dagen duren lang, tergend lang. Het herstel gaat niet voorspoedig. Zijn ouders bezoeken hem samen met zijn zusje dagelijks, net als enkele vrienden. Desondanks is het eenzaam. Niet meer kunnen lopen, vrijwel niets meer kunnen horen en niet meer echt kunnen leven. Depressieve gevoelens zijn niet te onderdrukken. De knop moet om. Dat besef komt bij hem binnen als na vijf maanden revalideren eindelijk het nieuws komt dat hij naar huis mag. Een aanbouw is nodig om zijn ouderlijk huis bewoonbaar te maken. Een nieuwe slaap- en badkamer worden naast de keuken gebouwd. Zijn revalidatie is niet klaar, het is nog maar net begonnen. Dichterbij huis werkt hij aan verder herstel in Wijk aan Zee, bij Heliomare. Niet meer kijken naar wat niet meer kan, maar onderzoeken wat wel nog mogelijk is. Na gesprekken over wat anderen hebben gedaan in een soortgelijke situatie, besluit hij te willen sporten. Zijn grote liefde voor het voetbal is de drijfveer om heel hard te gaan werken. Zijn doel is om daar ooit weer op het veld te staan. In een emotioneel, maar ook eerlijk gesprek wordt hem op het hart gedrukt dat dit een lastige en wellicht doodlopende weg gaat zijn.
Fysiotherapeut Heliomare: “Wij kunnen niets beloven. Op dit moment zijn er geen vooruitzichten dat je ooit nog gaat kunnen lopen. Sporten kan, maar wel met beperkingen.”
Terry: “Ooit zal ik weer lopen, geloof mij. Ik ga harder werken dan ik ooit heb gedaan en zal jullie verbazen. Ik wil de allerbeste worden.”
Fysiotherapeut Heliomare: “Luister, wij gaan je begeleiden om zo ver mogelijk te komen. Laten we rustig opbouwen. Niet te hard van stapel lopen.”
Terry: “Prima, maar onthoudt: ik zal weer lopen.”
Samen met een heel team werkt Terry hard en wordt hij beetje bij beetje sterker. Beginnend met zwemmen, waarbij enkel zijn armen zorgen dat hij boven water blijft. De energie die Terry krijgt van het werken aan zichzelf en het toewerken naar een doel, begint steeds groter te worden. Wanneer hij in aanraking komt met de handbike, is het als liefde op het eerste gezicht. Dit is het, hier gaat hij vol voor. Jarenlang traint hij en neemt daarbij deel aan wedstrijden, wat niet onopgemerkt blijft. De Nationale Bond klopt aan.
Terry kent het woord ‘opgegeven’ niet, enkel het woord ‘doorgaan’. Dat vechten heeft zich beloond. In de vorm van een cum-laude havo-diploma bijvoorbeeld, wat hij heeft weten te bereiken samen met een doventolk. Zijn stip op de horizon is weer gevonden, datgene waar hij voor gaat en de beste in wil zijn. De handbike en de sport zorgen voor geluk. Iets wat hij heel lang niet heeft gevoeld. Nu rijdt hij hier in Parijs, kijkend naar zijn voorbeelden. Anderen die ondanks een grote uitdaging in hun leven topsport uitoefenen. Het kan niet anders dan dat de wereld Terry over vier jaar succes ziet boeken op de handbike in Los Angeles. Waarom? Terry weet wel hoe hij moet winnen.
