De spanning is voelbaar in het Tivoli Vredenburg in Utrecht, terwijl de muzikanten in hun zwart met blauwe kledij en hun instrumenten vast in hun hand het podium bestijgen. Glanzend en gepolijst glimmen de koperen blaasinstrumenten in het podiumlicht. Ze zijn klaar om de zaal te vullen met het werk “Saint James’s-A New Beginning”. Een ogenblik stilte hangt in de lucht, het is bijna tastbaar. Dan barst het geluid los, een vloedgolf van klanken en muziek vullen de zaal. Het Nederlands Brassband Kampioenschap is voor Brassband Amersfoort nu echt begonnen.

De energie spat van Vincent Verhage af. Je kunt aan de jonge maar zeer ambitieuze dirigent zien dat zijn serieuze gezichtsuitdrukking verraad dat hij erg geconcentreerd is begonnen aan het stuk. Net zoals de bandleden, zij zijn toe aan het spelen van de eerste noten. Hun blikken gefocust op zowel de notenbalk, die tegenwoordig niet alleen op ouderwets papier voor hun staat maar ook digitaal te lezen valt, als op Vincent die met zwaaiende armen voor hun staat. De goed gevulde zaal, waar ook veel familie en vrienden van de bandleden zitten, kijken aandachtig en soms met een nerveuse blik richting het podium. Die zenuwen zijn ook wel terecht. Vincent heeft samen met de band weken tot wel maandenlang bloed zweet en tranen gerepeteerd om op dit kampioenschap in het Tivoli Vredenburg hun beste prestatie van het jaar af te leveren. De eerste noten klinken goed.

In het midden van de brassband bevindt zich ook een es-bassist met zijn korte grijze haren en een gespannen gelaatsuitdrukking is hij aandachtig aan het spelen. Het is Wim Vermeulen, hij is tevens ook de secretaris van de band. Het is een man met een zeer grote toewijding voor de brassbandcultuur. Na een korte adem stop en een paar regels in het stuk waarin hij niet hoeft te spelen gaat zijn focus direct weer op Vincent. Met zijn schouders recht en zijn hoofd trots geheven kijkt hij naar de aanwijzingen van de dirigent. Vlak voordat hij diep inademt om te beginnen met spelen knikt hij kort naar Vincent. Alsof hij wil zeggen: “Nu komt mijn moment. We laten ze zaal horen en voelen dat we hier thuishoren.” Dat ene eenvoudige gebaar lijkt Vincent zichtbaar goed te doen en het laatste beetje spanning lijkt van hem af te glijden.

Met nogmaals een rustige ademhaling steekt Vincent zijn hand met daarin de baton omhoog. Zijn armen bewegen als een schilder op een doek. Plots staat hij even helemaal stil, de zaal schrikt maar de muzikanten geven geen kik. Vervolgens maakt hij een aantal snelle vloeiende bewegingen achter elkaar en brengt het stuk weer tot leven. De klanken van de Brassband Amersfoort gierde weer door Tivoli alsof je naar een film kijkt met live muziek. Het is krachtig maar subtiel tegelijkertijd en het publiek geniet er aandachtig van.

Bedreven en vol bravoure reageerden alle muzikanten op de aanwijzingen van de dirigent. De jury houdt iedereen nauwlettend in de gaten. Je ziet dat ze ervaring hebben met het jureren van dit soort voorstellingen. Er valt nauwelijks bij ze af te lezen wat ze ervan vinden. De zaal daarentegen lijkt te genieten het publiek is gegrepen door de muziek. Harm-Jan Dedden, een van de trouwste leden van de band, koperblazer op de cornet zit redelijk vooraan. Hij kijkt even op naar Vincent er verschijnt een voorzichtige glimlach op zijn gezicht, tegelijkertijd glinsteren zijn ogen. Een bevestiging dat ze op de goede weg waren. Vincent fluisterde op zijn beurt: “Meer dynamiek.” Maar zijn woorden zijn nauwelijks te verstaan. Toch reageert het orkest onmiddellijk, alsof ze het van zichzelf al door hebben. De klanken worden nog dieper en rijker. De muziek golft door de zaal, de emotie baant zich een weg als een rivier van vreugde en verdriet. Het publiek wordt meegenomen op een reis door de emotionele diepten van de compositie. Dit terwijl ook bij Vincent zichtbaar de emoties door zijn lijf stromen. Je ziet een echte weerspiegeling van zijn passie en toewijding aan de muziek. Elke noot, elke pauze is nagenoeg perfect. Als gewone leek heb je waarschijnlijk niet eens door dat er af en toe kleine foutjes gemaakt worden.

Dan klinkt de laatste noot, heel even blijft het doodstil en het lijkt wel of iedereen in de zaal zijn adem een tiende van een seconde allemaal tegelijkertijd inhoudt. En dan… , klinkt er een orkaan aan geluid veroorzaakt door een groot applaus van het publiek. Vincent glimlachte en een aan zijn gezicht te zien is hij opgelucht en trots. Vervolgens draait hij zich om en buigt hij naar het publiek. Dan keert hij zich snel weer om richting de band. Hij haalt er een aantal muzikanten specifiek uit. Zij gaan staan en bedanken ook een voor een het publiek. Om vervolgens tegelijkertijd met zijn allen op te staan en het publiek nog een keer gezamenlijk bedanken. De lange, moeizame repetities, de late avonden van oefening, de momenten twijfel en verbetering zijn het allemaal waard geweest. De band heeft hun ziel in het optreden gelegd en dat wordt door het publiek erkend. Wat rest is de beoordeling van de jury.

Nu de spanning van de voorstelling weg ebt. Blijven alleen nog maar de zenuwen voor de uitslag over. Na een kort jury beraadt. Het resultaat komt steeds dichter bij nu. De juryvoorzitter neemt het woord en hij roept: “Brassband Amersfoort heeft 91 punten behaald! En is daarmee geëindigd op de vierde plaats.” Het is een indrukwekkend resultaat maar toch niet genoeg voor het podium. Een golf van gemengde gevoelens overspoelt Vincent. Terwijl hij de cijfers verwerkt, voelt hij de trots op de prestatie, maar ook de teleurstelling van de bijna tastbare overwinning die zo dichtbij was. Wim, met zijn altijd eerlijke blik, legde een hand op Vincents schouder. “We hebben het hartstikke goed gedaan. We hebben ze laten zien wat we kunnen en waarom wie hier in deze divisie thuishoren. Deze score is normaliter genoeg voor het podium maar helaas waren er drie bands beter vandaag. Het verschil is erg klein Vincent.” De goede woorden van Wim zorgen doen Vincent zichtbaar goed. Dan komt er een brede en oprechte glimlach tevoorschijn op het gezicht van Vincent. “Het is van ons een prestatie op zich,” zegt hij met toch nog een kleine hapering in zijn stem van de zenuwen. Toch weet ook Vincent diep van binnen hoe dicht hij met zijn band tegen de top aanzit, en dat gevoel, de verlangen en de ambitie om een keer op het podium te eindigen blijft hem nog wel een aantal dagen bij.

Met een stralend trots gezicht komt Harm-Jan erbij staan. “We hebben het geflikt,” roept hij naar Wim en Vincent met zijn ogen fonkelend van blijdschap. Harm-Jan schakelt ook gelijk door naar volgend jaar. “Volgend jaar komen we nog sterker terug. Zeker als we op deze voet zullen door gaan,” zegt hij. Zijn opmerking vulde de lucht met een gevoel van hoop en perspectief voor de toekomst. “Volgend jaar?” vroeg Wim, met een bescheiden stem. “Ik zie het al voor me hoe we ons dan alweer hebben door ontwikkeld. Misschien zelfs met een stuk dat ons nog beter ligt, iets waar we de concurrenten mee omver kunnen blazen.” Zijn woorden waren meteen zichtbaar inspirerend voor Vincent. Vincent haalt diep adem en zijn hart klopt sneller van de opwinding en antwoord: “Volgend jaar gaan we er weer voor, het niveau zal weer hoger liggen!”

Met deze gedachten in zijn hoofd draait Vincent zich om naar de rest van de bandleden. Hij ziet in hun ogen de zelfde passie en honger om ermee door te gaan. Zo komt er een einde aan dit avontuur en gaat de knop gelijk om naar volgend jaar. Waar de band wellicht met een nog indrukwekkender optreden zal terugkomen in Tivoli Vredenburg!