De 28-jarige Jayant Soekhoe is de afgelopen maanden op reis gegaan door heel de wereld. Reizen is zijn passie maar dat was in zijn situatie even onmogelijk. Over India is hem van alles verteld en dus gaat hij er naar toe, waarbij we dus even een kijk terug nemen naar wat Jayant heeft meegemaakt en ervaren.

Rotterdam, Nederland, 9 juli 2023

Na maanden voor mijn zieke zus Shalini te hebben gezorgd, voelde het alsof ik mezelf opnieuw moest ontdekken. De zorg had me uitgeput, maar ik wilde niet klagen. Shalini, met haar ontembare lach ondanks haar spierziekte, was mijn wereld. Maar de zorg had ook een deel van mij weggenomen. Ik was niet langer alleen Jayant, de reiziger, de broer, maar vooral Jayant, de mantelzorger. Een identiteit die me benauwde. Ik wist dat ik tijd voor mezelf nodig had. Tijd om te reizen. Dit keer naar India, het land van mijn voorouders, een plek die ik als kind kort had bezocht maar waarvan de herinneringen vaag waren. Ik hoopte in India niet alleen mijn roots te vinden, maar ook mezelf terug te vinden, los van de constante zorg. Ik wilde weer voelen wie ik was voor de zorg, en die kracht meenemen om anders met de zorg om te gaan, met meer geduld en innerlijke rust.

Als kind ben ik er geweest, maar ik kan me er niets meer van herinneren. Ik mag alles op eigen voeten leren kennen en onderzoeken daar. Shalini, mijn zus, begint te huilen als ik haar vertel dat het tijd is om de koffers in te pakken. ‘Die twee grote?’, vraagt Shalini. Nee, ik neem een backpack mee. Die heeft niet heel veel ruimte, maar het is makkelijker om op mijn rug te dragen voor tijdens het reizen, een koffer is voor op vakantie, en eigenlijk ga ik niet op vakantie maar op een avontuur, zeg ik tegen haar terwijl ze me aankijkt met een sombere uitdrukking. Haar ogen vulden zich met tranen, maar ze glimlachte dapper. “Dan moet je wel alles vertellen als je terugkomt.”

Amsterdam Nederland, 11 juli 2023

Voorlopig de laatste keer dat ik de natuur van hier zie. Zo groen en geregeld. We rijden naar Schiphol en op de achterbank naast mij zit Shalini vol enthousiasme te vertellen over wat ik daar allemaal zou kunnen eten. ‘Biryani, Gulab Jamun, Burfi en…. wat nog meer?’. We moeten samen lachen en op dat moment begint er een gevoel van verdriet te komen. Ik ga haar missen. Shalini heeft een spierziekte en er moet eigenlijk altijd wel voor haar gezorgd worden. Na deze jaren heb ik anderzijds eindelijk de tijd om zelf op pad te gaan. Een dikke laatste knuffel aan Shalini en mijn ouders. Op het moment dat ik mijn eerste stappen zet in het vliegtuig begint het gevoel echt te komen. Je hoort de motoren draaien, de airconditioning blazen en het gepraat van de andere mensen in het vliegtuig. Uit het raam is te zien hoe we steeds dichterbij de wolken komen, en hoe Nederland steeds kleiner wordt, en hoe de zon fel aan het schijnen is.

Delhi, India, 12 juli 2023

De lucht boven Delhi was een dikke, grijze deken die de stad goed omhelsde. Schrikken was het namelijk zeker. De geur van kruiden en uitlaatgassen, je kan er geen onderscheid in maken. Honderden, maar echt honderden auto’s en vervoerders rijden hier in het verkeer: Ik had het never nooit gekund. De gebouwen zijn hoog en er lijkt geen eind aan te komen.  De auto die mij naar mijn hotel bracht hobbelde over de hobbelige wegen hier, als een klein houten schip op een grote oceaan. Ik dacht om even een luchtje te scheppen door te vragen of het raam open kan, maar dat was geen goed idee. Koeien, apen, kippen, geiten, je ziet ze en ruikt ze overal. Maar het lijkt wel normaal hier. En dat is het ook, want je ziet dat ze gevoerd worden en niet worden mishandeld, wauw.  Ik ben uitgestapt en het voelt alsof ik net uit een achtbaan kom, waar ik me nergens aan kon vasthouden. Ik zie een pleintje waar ik even kan zitten, het is druk en je hoort allerlei mensen om je heen. Ik doe mijn ogen voor een paar seconden dicht en als ik ze weer open doe zie ik een oude man zitten. Hij kijkt naar mij met een vriendelijke lach, en groet mij. Ik groet hem terug vroeg of hij wat wilde eten. ‘Nee, mijn kind. God is je dankbaar’, zegt hij tegen mij. Op dat moment voel je die fijne connectie weer. Zijn woorden bleven hangen. Ondanks de chaos voelde ik een diep gevoel van rust. Alsof de man me eraan herinnerde dat er, zelfs in de grootste chaos, een kern van rust kan bestaan. Misschien zocht ik hier niet alleen naar India, maar naar die innerlijke rust, naar een manier om die chaos in mijn eigen leven, veroorzaakt door de constante zorg, te omarmen en te accepteren.

Het is een oude bazaar, een plek waar je nooit de route uit je hoofd leert kennen omdat het te ingewikkeld is. Door de straatjes zie je kinderen spelen, mensen die eten maken en mensen die hun producten verkopen. Je ziet bakken met kruiden, bergen met fruit en handgemaakte sieraden. Hier en daar zie je mensen bidden, ongelofelijk hoe mensen, ook al hebben ze het niet breed, toch elke dag bidden naar hun god. Dat Delhi druk was, wist ik. Dat het me zou overweldigen, wist ik niet. De toeters van de auto’s en scooters hier klinken inmiddels als een liedje. De mensen die hun spullen verkopen blijven maar door praten en terwijl ik dwaal door de smalle straten in Delhi, voel ik me verbonden met alles om me heen. Niet op een spirituele manier, maar op een menselijke manier. Ik zie de veerkracht van deze mensen, hun vermogen om te overleven in deze chaos, en ik herken er iets van mezelf in. Ook ik ben veerkrachtig, ook ik heb geleerd om te gaan met een moeilijke situatie.

Rishikesh, India, 13 juli 2023

Na de drukte en spanning in Delhi, ben ik nu in Rishikesh en het voelt als een opluchting.

Rishikesh was een wereld van verschil met Delhi. Hier fluisterde de Ganges, en de lucht was gevuld met het zachte geluid van mantra’s en de geur van wierook. De ghats langs de rivier waren bedekt met bloemen, en mensen baden in het heilige water. Ik voelde een onverklaarbare kalmte toen ik langs de oevers liep. De druk op mijn borst is weg en ik kan mijn rust hier opzoeken langs de Gangesrivier, die ze hier heilig vinden. De lucht bleek hier een stuk beter te zijn en zo voelde het ook aan. Ik liep langs de ghats, dat zijn trappen die naar de rivier leidden. Hier baden mensen, met name hindoes, in het water en er zijn mensen, die heten Sadhu’s, en zij mediteren op de oever van de rivier. De mensen hier zingen mantra’s, en het is geen getoeter van auto’s of tuktuk’s, maar het stromende geluid van de Gangesrivier brengt je helemaal in je element. In de Ashram hier, word je aangeleerd om te verbinden met de Ganges en om je innerlijke zelf te vinden. In de Ashram is de lucht gevuld met prachtige mantra’s en word je begeleid door de bellen die klinken. De Ashram voelt als een plek van rust, terwijl je je bevindt in een hele drukke omgeving. Tijdens de puja die in de avond werd gehouden, voelde ik ontroering. De pandits zongen schitterende bhajans, terwijl de volgelingen van hier tranen moesten wegvegen. Op het moment dat ik mijn ogen sluit, voel ik me weer zo verbonden. Verbonden met India, verbonden met mijn familie thuis, verbonden met mijn mensen. Tijdens een avondwandeling ontmoette ik Swami Rajesh, een oudere man met een lange, witte baard die een serene uitstraling had. Hij zat gekruist op de grond, onder een oude banyanboom. “Namaste,” begroette hij me met een zachte glimlach. “Je bent nieuw hier. Wat brengt je naar Rishikesh?” Ik aarzelde even. “Ik ben hier om… antwoorden te vinden. Het voelt alsof ik mezelf verloren ben, na maanden voor mijn zieke zus te hebben gezorgd.” Swami Rajesh knikte begrijpend. “Zorgen voor een geliefde is een nobele taak, maar ook zwaar voor de ziel. Wat hoop je hier te vinden?” “Rust,” gaf ik eerlijk toe. “En misschien een manier om sterker terug te keren, voor haar.” Hij keek me onderzoekend aan. “Weet je, rust is niet iets wat je vindt. Het is iets wat je creëert, hier,” zei hij, terwijl hij op zijn hart wees. “Misschien zal de Ganges je een stukje van die rust laten zien. Maar echte kracht komt uit het accepteren van je kwetsbaarheid.” Zijn woorden raakten me. Het was alsof hij een spiegel voorhield. Ik had me zo gefocust op sterk zijn voor Shalini, dat ik mijn eigen kwetsbaarheid had genegeerd. De Ganges, met haar constante stroom, leek me iets te leren over loslaten, over het accepteren van de stroom van het leven, met al zijn ups en downs. We praatten nog even verder, over verantwoordelijkheid, over loslaten en over de balans vinden tussen geven en ontvangen. Swami Rajesh vertelde me over de betekenis van de puja, het offer van licht aan de rivier, als een symbool van het loslaten van het ego en het omarmen van het grotere geheel. Die avond, toen ik de puja bijwoonde, begreep ik zijn woorden beter. De vlammetjes die op de Ganges dansten, leken mijn eigen zorgen mee te nemen op de stroom, weg van mij. Voor het eerst in lange tijd voelde ik een diepe rust, niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn hart. Het was geen rust van ontsnapping, maar een rust van acceptatie. Ik besefte dat ik niet alles hoefde te controleren, dat ik ook mocht vertrouwen op de stroom van het leven, net zoals de Ganges dat deed.

Die nacht droomde ik van Shalini. In mijn droom lachte ze, vrij van haar ziekte. Het voelde niet alleen als een teken, maar ook als een herinnering aan de onvoorwaardelijke liefde die we deelden. Ik besefte dat mijn zorg voor haar niet alleen een last was, maar ook een uiting van die liefde. En die liefde gaf me juist kracht.

Mijn laatste dag in Rishikesh, was een schitterende maar ook confronterende dag. Ik zat langs de over van de Ganges, waar je de zon langzaam ziet zakken, de lucht prachtig is gekleurd met roze en oranje en waar je ook andere mensen ziet die op hun eigen manier ontspannen. Terwijl de trein langzaam wegreed uit Rishikesh, kon ik de Gangesrivier zien. Rishikesh is een plek van stilte en rust. De kalmte van de Ganges leert je hoe je een dieper inzicht krijgt in jezelf en waardering krijgt voor de eenvoudige dingen in het leven. Ik nam me voor om die rust mee terug te nemen naar Nederland, om meer in het moment te leven en minder te piekeren over de toekomst. Ik had geleerd dat ik niet perfect hoefde te zijn in de zorg voor Shalini, dat het oké was om ook voor mezelf te zorgen.

Mumbai, India, 15 juli 2023

Mumbai was weer een hele andere ervaring dan Delhi of Rishikesh. Terwijl je in Delhi te maken hebt met een overvloed van kleuren en geluiden, en Rishikesh een plek voor innerlijke rust, was Mumbai een soort trillende metropool. De stad heeft een collectie van culturen, een enorme smeltkroes van mensen en dat de gebouwen hier nog hoger staan dan in Delhi, dat geloof ik best. Er is een bizarre combinatie van wolkenkrabbers en oude koloniale gebouwen. Op de straten zie je dure en grote auto’s, terwijl je ondertussen ziet dat de heilige koeien dwars door het drukke verkeer komen. Ik bezocht een lokaal restaurant en bestelde Biryani. Terwijl ik at, dacht ik aan Shalini’s enthousiasme. Hoe graag zou ik dit moment met haar willen delen. Ik besefte dat ik haar niet alleen over mijn avonturen zou vertellen, maar ook over wat ik had geleerd: over loslaten, over accepteren en over de kracht van kwetsbaarheid.

Met een hart vol herinneringen en mijn backpack vol met ervaringen, zit mijn reis er straks zo weer op. Ik heb verschillende werelden ontdekt, een die chaotisch is, zoals hoe de overvolle straten in Delhi en Mumbai zijn. Maar ook een spirituele wereld, die ik in Rishikesh heb gevonden, terwijl ik luisterde naar de zachte waterstromingen van de Ganges. Een behoorlijk, maar super enthousiast avontuur, waar ik in de toekomst naar uit kijk.

Op de vlucht terug naar Nederland dacht ik na over wat ik had geleerd. De reis had me niet alleen dichter bij mijn roots gebracht, maar ook bij mezelf. Ik had geleerd los te laten — de constante druk om perfect te zijn in de zorg voor Shalini, de angst om tekort te schieten. Ik had geleerd dat het oké was om ook voor mezelf te zorgen, dat ik daardoor juist sterker zou staan om voor haar te zorgen. India had me laten zien hoe belangrijk balans was: de balans tussen geven en ontvangen, tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen zorg voor een ander en zorg voor jezelf.

Op Schiphol wachtte Shalini me op. Haar gezicht straalde, en ze reed haar rolstoel naar me toe. “Vertel me alles,” zei ze gretig. Ik omhelsde haar stevig. “Ik zal je alles vertellen,”