Glas, een materiaal waar wij allemaal dagelijks mee te maken krijgen. Je kijkt er doorheen, je drinkt eruit, en je ziet jezelf erin weerspiegeld. Als je aan glas denkt, denken de meeste mensen niet aan een materiaal dat meebuigt of vervormt. Toch zijn er mensen die daar anders over denken en juist deze eigenschappen van glas weten te benutten. Zij weten prachtige kunstwerken te maken van dit bijzondere materiaal. Krista Israel is precies zo’n kunstenaar. Zij heeft een weg gevonden in de harde wereld van glas. 

Een creatieve blauwdruk

“Creativiteit zit bij ons in de familie echt in het DNA,” vertelt Krista met een glimlach. Als je naar haar familiegeschiedenis kijkt, zie je dat ze niet overdrijft. Zo is haar overgrootvader, Jacobus Spijker, bekend van zijn werk aan de Gouden Koets van ons koninklijk huis. En niet alleen haar overgrootvader was een creatieveling. Van kunstenaars tot muzikanten, van bouwkundigen tot zeelui… ze zaten allemaal in wat zij haar “blauwdrukje” noemt. Ook haar moeder was altijd bezig met verschillende kunstvormen: schilderen, fotograferen, en ook keramiek maken. 

Al vroeg op school werd duidelijk dat Krista anders naar de wereld keek. Haar oude rapporten uit de eerste klas schetsen hiervan een duidelijk beeld: “Let niet op, stoort anderen, maakt dingen niet netjes af.” Maar zodra het om creatieve lessen ging, was het een compleet ander verhaal. “Dan was het helemaal perfect… Ik had er al mijn aandacht bij en maakte alle dingen netjes en mooi af. Ik gebruikte precies de juiste kleuren. Daar was ik echt in mijn element.”

Dit anders zijn had helaas ook een vervelende kant… “Ik was vroeger altijd het buitenbeentje,” vertelt ze openhartig. “Daardoor ben ik vroeger heel erg gepest op school. Kinderen voelen altijd precies aan wie er anders is… Wie er net wat anders in elkaar steekt dan de rest.” 

Start van een lange zoektocht

Na de middelbare school begon haar zoektocht naar een eigen richting. Zo is ze op haar zestiende begonnen als banketbakker, waar ze uiteindelijk weer was gestopt toen ze geen werk kon vinden in deze richting. Hierna volgde een lange weg van verschillende studies en banen. Zo heeft ze ervaring opgedaan in de sales, werkte ze in winkels, en belandde ze uiteindelijk ‘gewoon’ op kantoor. Bij KPN heeft ze het langst in dienst gewerkt. Namelijk zo’n drie of vier jaar. 

Met haar ADHD was het voor Krista geen match met het kantoorregime… “Ik kijk op een andere manier naar dingen en denk net wat anders na,” legt ze uit. “Ik voelde me daar absoluut niet begrepen en geaccepteerd.” Na KPN heeft ze nog één keer geprobeerd een switch te maken naar een andere kantoorbaan, namelijk als medewerker bij een woningbouwvereniging. Hier was ze echter heel snel klaar mee. “Het was zo’n enorme roddelafdeling. Ik vond het echt verschrikkelijk.” De spanning van de afgelopen jaren werd haar te groot en resulteerde in een burn-out die haar anderhalf jaar aan huis gekluisterd hield.

De ontdekking van glas

Na jarenlang op kantoor te hebben gezeten, was Krista er eindelijk klaar mee. Ze wilde iets creatiefs doen. Het was dan ook in deze periode dat het lot haar richting glas dreef… Een vriendin van haar wees haar op een kralenwinkel in de stad. “Het was een piepklein winkeltje, waar ze had allemaal potjes met glazen kraaltjes in allerlei kleurtjes hadden staan. Een soort van walhalla! Dit was mijn eerste job in een creatieve hoek, waarin je wel geaccepteerd wordt voor wat je goed kan.” Hoewel ze het werk ontzettend leuk vond, was het rijgen van de kralen voor haar helaas een teleurstelling: binnen vijf minuten was ze er klaar mee. Ze wilde meer, ze wilde zelf iets maken. Ze was geïnspireerd geraakt door het materiaal. “Glas is eigenlijk net als mensen, het lijkt breekbaar, maar is sterker dan je denkt. Je moet het alleen de ruimte geven om te zijn wat het is.” Het zou net zo goed over haarzelf kunnen gaan. Want net als het materiaal, bleek ze veel sterker dan ze ooit had gedacht: ze zette de eerste stap richting haar toekomst.

Via internet vond ze Moniek van Munster, een kunstenaar die zich voornamelijk bezighield met kunstwerken van glas in lood. Tot haar verbazing nodigde Moniek haar meteen uit in haar atelier in Zeeland. “Ja, een vreemde… Die nodigde mij gewoon uit in haar atelier. Dat vond ik zo bijzonder.” Het was haar eerste kennismaking met een professioneel glasatelier, een moment dat haar leven zou veranderen.

Aanwakkerende liefde

Haar ontmoeting met Moniek was een kantelpunt. Zij leerde Krista de eerste kneepjes van het vak. Via de Gouden Gids vond ze vervolgens Berthold Appel. Ze had gezocht naar een glasblazerij in de buurt, maar kwam tot haar verrassing terecht bij een atelier waar wetenschappelijk glas werd gemaakt. De ontmoeting met Appel werd een tweede keerpunt. “We hadden zo’n klik met elkaar,” vertelt ze. Na slechts drie uur zei hij: “Mijn vader werkt niet op maandag, dan mag je achter de brander. Je weet wat vuur is, je weet wat glas is. Doe je ding.” Krista werd opnieuw geraakt door de gastvrijheid van haar collega’s. 

Het was in Appels atelier dat ze haar eigen stijl echt vond. Op de werkbank van zijn vader lag een hoop afval van glaswerk. “Als je een glazen staafje afbrandt, dan komt er een klein bolletje aan het uiteinde. In die berg afval was er één spriet die eruit stak met een bolletje eraan, en die pikte het licht op zo’n manier op dat ik gelijk dacht van: wauw. Dit is het!” Dit inspireerde haar om te experimenteren met dunne glasdraden met precies zo’n bolletje eraan.

Het IKA

Na jaren zelf experimenteren en verschillende cursussen gevolgd te hebben te hebben besloot ze de stap te wagen naar een echte opleiding aan het Instituut voor Kunst en Ambacht (IKA) in België. “Mijn vrienden hebben me allemaal uitgelachen. Die hadden echt zoiets van ‘ja hoor, jij maakt toch nooit wat af.'” Maar zodra ze daar binnenstapte, wist ze: “Ik ben thuis.” Het IKA werd veel meer dan een opleiding. Het werd haar thuis. Deze ervaring heeft haar ontzettend veel bijgebracht. “Ze leren je daar op een hele andere manier naar dingen kijken. Op zo’n manier dat je er ook echt mee aan de slag kunt in je eigen kunst.” Ze voltooide zowel haar bachelor als master, een traject van negen jaar waarin ze zich volledig kon ontwikkelen. 

Doorbraak en erkenning

Een van haar meest betekenisvolle werken is een glazen bontjas, die Krista maakte tijdens haar afstuderen in 2013. “Het is een van de weinige werken die ik echt uit mijn systeem moest krijgen,” vertelt ze. De jas is een link naar jaar jeugdjaren. “De jas moet een soort bescherming weerspiegelen van alles wat ik heb meegemaakt in mijn jeugd: mijn ouders die gingen scheiden en hoe ik gepest werd… Op een gegeven moment moet je dat dan van je afschudden, dus de jas is uitgegaan en hangt nu over een stoel.”

Door dit werk is ze genomineerd voor de Coburg Glasprijs, de meest prestigieuze glasprijs in Europa. Hoewel ze geen prijs won, heeft het museum haar werk wel gekocht. Dit zorgde ervoor dat zij haar werk vaker tentoon mocht stellen in hun studio. Hier ontmoette ze veel andere kunstenaars, waaronder de Chinese kunstenaar Yi Peng, die haar introduceerde bij het eerste internationale glasevenement in China.

In China deed Krista drie residencies (een verblijf met een tijdelijke studio op locatie), waaronder een periode in Jingdezhen, het porseleinkapitaal van de wereld. Hier experimenteerde ze met nieuwe technieken, waaronder het combineren van glaspoeder met pottenbakkerstechnieken. Het Amerikaanse Corning Museum of Glass, een van de belangrijkste namen in de glaswereld, koos haar werk uit voor hun jaarlijkse publicatie

Het nu en de toekomst

Twintig jaar na haar eerste kennismaking met glas is Krista er nog steeds niet klaar mee. De woorden van David Bowie: “Always go a little further into the water than you feel you’re capable of being,” hebben haar door moeilijke tijden geholpen en inspireren haar tot op de dag van vandaag. “Het heeft me geleerd dat de mooiste dingen ontstaan als je jezelf durft uit te dagen.” In haar atelier staan altijd meerdere werken tegelijk, elk in verschillende fases van het proces: een weerspiegeling van haar altijd drukke brein, zoals ze dat zelf zegt.

De toekomst ziet er veelbelovend uit. Ze is geselecteerd voor de Bernardine de Neeve glasprijs, waarvan de winnaar in het voorjaar van 2025 bekendgemaakt zal worden. Hiervoor werkt ze aan een hangende installatie, iets wat voor haar redelijk buiten haar comfortzone ligt. Het ‘glasvirus’, zoals haar mentor Moniek het ooit noemde, is chronisch gebleken. Het werk van Krista is te vinden in musea, ze geeft masterclasses in binnen- en buitenland, en ze blijft experimenteren met nieuwe technieken. Elke dag vindt ze nog nieuwe mogelijkheden in het materiaal dat haar leven veranderde en vormde.