‘Een kitscherig schouwspel waar vooral te veel gebeurd’

In de Atrium City Hall van het Stadhuis in Den Haag kun je in de periode van 25 oktober tot en met 1 december 2024, op vrijdag, zaterdag en zondag, de voorstelling Aiiir bezoeken. Aiiir is bedacht door de Belgische broers Roelandt en wordt uitgevoerd door een multidisciplinair team van ontwerpers, muzikanten, architecten en producenten. Deze makers proberen het publiek mee te nemen in een verhaal, ondersteund door livemuziek, projecties, filmische verhalen en interactieve elementen. Maar weet Aiiir de bezoeker werkelijk te betoveren, of voelt het meer als een overdaad aan prikkels, vergelijkbaar met een hysterisch songfestivaloptreden? Eén ding wordt in ieder geval duidelijk na het bezoeken van deze show; less is more.

Bezoekers worden verzocht om tien minuten voor aanvang aanwezig te zijn bij het Stadhuis in Den Haag. Om kwart over vijf, een kwartier voordat de show begint, staat er al een 200 meter lange rij die doorloopt tot om de hoek van het Spui. Dat Aiiir een échte gezinsactiviteit is, blijkt al snel uit het publiek dat in de rij staat te wachten. Op een frisse zondagavond in november, in een kerstverlicht Den Haag, hangt er al een vleugje van de feestdagen in de lucht. Bezoekers van alle leeftijden wachten nieuwsgierig tot de deuren opengaan van het indrukwekkende stadhuis, ontworpen door Richard Meier. “Waar gaan we eigenlijk heen?” vraagt een vrouw van middelbare leeftijd in de rij. Een vraag waarin meerdere bezoekers zich kunnen vinden. Aiiir roept vragen op en wekt nieuwsgierigheid. Een goed uitgevoerde marketing op onder andere social media zorgt voor een enorme opkomst op deze zondagavond. Indrukwekkende video’s en foto’s op TikTok en grote posters door de stad hebben hun werk gedaan.

Eenmaal binnen wordt duidelijk dat er niet voor iedereen zitplaatsen zijn, slechts voor degene die deze gereserveerd hebben. Tussen de rijen stoelen ontstaat een groep staande bezoekers, wat zorgt voor een ongemakkelijke situatie. Aan de zijkanten van de 45 meter hoge hal nemen bezoekers plaats op de grond. De hal is indrukwekkend hoog, met een projectiescherm van 24 meter waar alle gezichten op gericht zijn. De show begint met livemuziek van vier muzikanten. De composities zijn bombastisch, met een geluid dat doet denken aan de soundtrack van de Dune-films. Vooral de harp voegt een aangename klank toe aan de grootsheid van de ruimte. Tegelijkertijd worden de ramen van het stadhuis belicht door 26 projectoren die 360- graden projecties van kleuren en vormen tonen. Hoewel het formaat van deze projecties indrukwekkend is, is de visuele kwaliteit wisselvallig.

Naast de projecties worden op het grote scherm video’s afgespeeld waarin drie fictieve personages centraal staan: Damian Blake, Aida en Mr. Eye. De video’s gaan inhoudelijk over het verschil tussen een droomwereld en de werkelijkheid. Een onsamenhangend verhaal waarbij het publiek op een interactieve manier wordt betrokken door te klappen of roepen. De personages, teksten en interactieve elementen van de show voegen weinig toe en voelen eerder als een ongemakkelijke afleiding. Daarnaast hebben de makers grote delen van Den Haag op een surrealistische en driedimensionale manier nagebouwd, wat zichtbaar is op het projectiescherm. Bij het maken van de video’s lijkt er gebruik te zijn gemaakt van AI. Deze aanname wordt ontkracht in een interview met de gebroeders Roelandt, gepubliceerd door de stichting achter de activiteiten in het Atrium van het Haagse Stadhuis. “Je kan met AI geen show maken waarbij elke scène in stijl en verhaal perfect in elkaar moet klikken. Om een show te maken zoals die we nu gaan doen, is jarenlange technische kennis vereist om de droomwereld van Aiiir tot leven te wekken.”

Het grootste probleem van Aiiir is de overdaad aan elementen die niet goed op elkaar zijn afgestemd. Dit leidt tot een onsamenhangend geheel, waardoor het als bezoeker lastig is om echt in de show op te gaan. Dit blijkt ook uit het feit dat enkele bezoekers tijdens de show stilletjes het gebouw verlaten. Zo nu en dan ontstaat er tijdens de voorstelling een sterk beeld: simpele lijnen en primaire kleuren die, in harmonie met ritme en licht, over de ramen van het stadhuis worden geprojecteerd. In deze eenvoud schuilt de kracht die elders in de show ontbreekt. Het imposante witte stadhuis vormt een unieke en geschikte setting voor een show als Aiiir. Het gebruik van de openbare ruimte geeft de voorstelling een bijzonder karakter. De uitwerking van de show valt helaas tegen, en de boodschap van Aiiir blijft na bezoek een raadsel.