Het is 13 november en de Amsterdamse songwriter en zangeres Norah Hendriks laat haar nieuwe EP Every Single Thing horen in Nijmegen. Hoewel ze tegenwoordig in Londen woont en studeert aan het Music College, keert ze voor een maand terug naar Nederland om haar tweede EP live voor te dragen aan haar Nederlandse fans. Na een optreden in Bitterzoet van een week eerder was vanavond Merleyn in Nijmegen aan de beurt, maar door de grote belangstelling verhuisde het concert naar een grotere zaal in Doornroosje. In een uitverkochte zaal weet Norah het publiek moeiteloos te ontroeren met een mix van nieuw en oud, zowel Engels als Nederlandstalig.

Buiten staat een lange rij van warm ingepakte mensen, langzaam schuifelend naar binnen. Bij de garderobe stokt het tempo, duidelijk onderbezet, maar eenmaal gepasseerd is de hal op de begane grond nagenoeg leeg. Als een van de laatste haast ik mij naar de kleine zaal, waar ik aan de ruime bar nog snel een drankje bestel. De zaal ademt rust; mensen praten zachtjes met elkaar en de sfeer is gemoedelijk. Het meisje dat naast mij staat wijst subtiel naar Norahs ouders, die slechts een paar meter verderop tussen het publiek staan. Het voelt alsof iedereen hier binnen elkaar lijkt te kennen. Norah laat niet lang op zich wachten. Gevolgd door drie jonge vrouwen – een achtergrondzangeres, pianist en gitarist – betreedt ze het podium. Met een verontschuldiging voor de lange rij en verlate start breekt ze het ijs, en het wachten lijkt te zijn vergeven. De zaal maakt zich klaar om zich volledig over te geven aan de muziek waarvoor ze gekomen zijn.

Na een kort praatje met het publiek neemt Norah haar plaats achter de microfoon in. De eerste tonen van een oudere single Halfverdwaald vullen de zaal. Ditmaal speelt zij niet zelf het keyboard; de klanken worden verzorgd door haar pianist, en ze vullen de ruimte met een roes. Het nummer, afkomstig van haar vorige EP, blijkt een perfecte opener. Halfverdwaald blijft onverminderd populair bij haar fans. Het publiek luistert ademloos. Er wordt nauwelijks meegezongen, alsof iedereen elk woord en iedere noot in zich wil opnemen.

Ze verrast de zaal met een aantal minder bekende nummers, waaronder het introspectieve Platonisch. Dit lied, enkel te vinden op SoundCloud – een platform dat Norah vaker gebruikt om ruwe voice memo’s en demo’s te publiceren – wordt ontvangen met een stille, geconcentreerde aandacht. Dit wordt kort verstoord wanneer iemand in het publiek onwel wordt. Niet door de temperatuur – die in de kleine zaal juist verrassend aangenaam is – maar wellicht door de emotionele intensiteit. Met bewonderenswaardige kalmte overziet Norah de situatie, waarna ze de draad naadloos weer weet op te pakken.

Haar nieuwe Engelstalige EP valt in de smaak bij haar fans. Het zijn voornamelijk jonge vrouwen in hun twintiger jaren die naar Nijmegen zijn afgereisd voor Noor haar unieke stemgeluid. Tussen de nummers door zoekt ze op een ontwapenende manier contact met haar publiek door te vertellen waar haar inspiratie vandaan komt of welk gevoel ze in een liedje probeert te leggen. Een hoogtepunt is het nog nooit eerder gespeelde nummer Hannah Montana, dat ze speciaal in Doornroosje voor het eerst laat horen. Mensen in de zaal sluiten hun ogen of wiegen zachtjes mee op de melodie van het gevoelige nummer, dat de worsteling verwoordt van het leven tussen twee steden, zonder in een van beide te passen. Het luidste applaus van de avond volgt, waarna Norah met een glimlach een fles rode wijn opent. Ironisch genoeg zet ze daarna het nummer Sober in. Voor het eerst die avond zingt het publiek zachtjes mee, aangemoedigd door de speelse pop-jazzachtige sound van het lied en Norahs ontspannen uitstraling. Haar glas wijn, nonchalant in haar hand tijdens het zingen, versterkt het luchtige en uitnodigende karakter van het moment.

Naar het einde van de set ontstaat er een steeds voelbaardere connectie tussen Norah en haar publiek. Op gedempte toon zingt de zaal zachtjes met haar mee, alsof men eindelijk durft mee te bewegen op de melancholie van haar muziek. Norah geeft geen gehoor aan het verzoek uit de zaal om Hannah Montana nogmaals te spelen en zet verrassend genoeg Sober voor de tweede keer in. Tegen verwachtingen in blijft het nummer Jong en Oud ongezongen. De finale komt echter solo: Ik Zwaai Het Uit, zonder haar band. Norah heeft de gitaar overgenomen en begeleidt zichzelf tijdens dit afscheidsliedje dat haar carrière lanceerde. Haar stem klinkt rauw en meeslepend en zijzelf is verlicht door een enkele spotlight. Het publiek blijft een aantal seconden muisstil voordat een daverend en welverdiend applaus losbarst.