In de oude binnenstad van Hoorn staat een witte bus met open achterdeuren, grote zwarte flightcases op te wachten. Het is de bus van country-satireband Glock ’45, wat duidelijk te zien is aan de gouden bestickering rondom de bus. Binnen in het pand waar de bus tegenover geparkeerd staat, worden de laatste T-shirts opgerold en gesorteerd. De bandleden en crew

Jade en Pieter pakken de laatste merchandise in

maken zich klaar om onderweg te gaan naar hun optreden in Hilversum. Gaat het ze lukken om op tijd op de planken te staan? Off to Hillywood!

17:30 bleef 17:30

Zodra de bus is volgeladen met trommels, gitaren en versterkers, schuiven de Hoorinezen aan bij de tafel in de bus. Jerrycan Jesper, de gitarist en zelfbenoemd chauffeur, trekt de deur dicht en start de bus. ‘Vertrekken we op tijd? Ongelooflijk.’ Het interieur van het bandvervoer lijkt op dat van een oud café. De asbakken staan op tafel en het rode licht vloeit door de cabine – net als de geur van sigaretten, bier en cannabis. Zanger Pieter, alias Pricklebush Pete, trekt een flesje bier open en gaat op zijn troon zitten. Hij heeft zich dusdanig voorbereid dat het begin van zijn metamorfose er al op zit. De roze oogschaduw loopt langzaam over in zijn zwarte eyeliner.

Onderweg begint Pieter over de geschiedenis van Glock ’45. Hij richtte de band in 2017 op, samen met wat vrienden. Pieter grijnst: ‘We begonnen voor de lol, maar toen mensen echt losgingen op onze muziek, dachten

Drummer Huub keurt de koffers in de bus

we: waarom ook niet?’ De band kreeg haar naam uit een nummer dat tijdens een van de eerste repetities werd geschreven. Het plan was: countryrock met veel instrumenten. ‘Country betekent veel instrumenten,’ benadrukt hij. ‘We wilden graag een pedalsteelgitaar en een viool horen in onze muziek.’ De pedalsteelgitarist – een instrument dat haast in elk oud countrynummer te horen is – bleek iets lastiger te vinden dan gedacht. De viool daarentegen was dichterbij. Via via komt Pieter terecht bij Jade, die met de originele gitarist Mike al eerder muziek had gemaakt. Het klikt goed tussen de muzikanten en de eerste aanzet tot Glock ’45 is een feit.

‘But then Covid came along,’ zucht Pieter. De eerste nummers ontstonden tijdens de pandemie, terwijl de band repeteerde in een oude school. ‘Er werd veel gedronken en gerookt,’ grijnst hij, ‘maar vooral veel geschreven.’ Het idee voor satire ontstond daar. Ze creëerden personages – uitvergrote, absurde versies van zichzelf. ‘Onze oud-gitarist Mike daagde me uit om als vrouw verkleed te gaan,’ vertelt Pieter. ‘Dat durf je toch niet, zei hij. Nou, dan moet je mij niet kennen.’ Zo kregen alle personages hun eigen verhaal, waarbij telkens de grens werd opgezocht. Op het eerste album krijgt elk bandlid een eigen nummer waarin hun verhaal duidelijk wordt. Zelf beschrijft Pieter zijn personage als een clown die graag drag wil zijn, maar daar zichtbaar moeizaam in slaagt.

18:45 werd 19:00

Iets later dan gepland komen we aan in een zijstraatje van Hilversum. Jerrycan Jesper parkeert de Family Van vlak voor twee hydraulische verkeerspaaltjes die duidelijk in de weg staan. ‘Past net,’ mompelt hij. De eigenaar van de locatie staat hen inmiddels buiten in de miezerregen op te wachten en stelt zich netjes aan elk lid voor. Tijd om uit te laden. ‘Zet maar om de hoek neer,’ schreeuwt Huub, die al met een voet binnen staat, naar Jesper. Binnen is er duidelijk plaatsgemaakt voor de band. Naast de gokkasten staan geen barkrukken meer. De geur van een plakkende biervloer hoort ook bij de entree.

Achter de DJ-booth, die pal tegenover de bar staat, staat crewlid en roadie Tinus. De bliksemschichten die in zijn nek zijn getatoeëerd, wijzen naar zijn stekelige kapsel. Zijn te grote timmermansbroek en het zelf gefabriceerde crewshirt sluiten aan bij zijn dagelijkse leven als kunstenaar. Toch maakt hij graag tijd vrij om met zijn vrienden van Glock ’45 op pad te gaan. Als een echte roadie pakt hij de gitaarkoffers en kabeltassen aan om ze vervolgens op een strategische manier op te stapelen. Kort kijkt hij op zijn telefoon, die hij uit zijn bruinleren torsoholster tevoorschijn tovert. Even zucht hij, maar gaat dan verder met plaatsmaken.

(Links naar rechts): Huub, Pieter en Egbert starten de soundcheck

Op het gelijkvloerse podium heeft Jerrycan Jesper inmiddels zijn gitaar omgedaan. De gitaar is – hoe kan het ook anders – een zelfgebouwde jerrycangitaar. Achter hem zit Huub met zijn rode glitterdrumstel, in de hoek weggedoken. Het nieuwste lid Egbert, omgetoverd tot alter ego Question Mark, brult gitaarmuziek uit zijn versterker. Klaar voor de ingeplande soundcheck, die eigenlijk al twintig minuten eerder had moeten plaatsvinden. Huub wil iets meer zang horen, Jade iets meer bas en Pieter wat meer van Jaspers gitaar. Jade lacht als ze haar vioolstem door de speakers hoort. ‘Klink ik echt zo?’ De basnoten van Pieter dreunen door de houten vloer en laten wat glazen rinkelen achter de bar. Achter de knoppen is de geluidsman druk bezig om de wensen van de muzikanten te vervullen. ‘You’re the most handsome soundguy we know,’ zegt Pete ongegeneerd tegen de technicus, die lacht terwijl hij naar beneden kijkt. Na enkele lange minuten, als de geluidsniveaus naar wens zijn, schreeuwt Tinus richting de muzikanten: ‘Het is acht uur, gasten! Moeten we nog eten?’

20:00 werd 20:20

Jade en Pieter transformeren zich naar White Trash Welling en Pricklebush Pete

Na de gehaaste soundcheck hebben de band en haar crewleden trek gekregen. Gelukkig hebben de organisatoren een heus avondmaal beloofd bij een restaurant om de hoek. Het is even lopen, maar dan heb je ook wat. Binnen enkele minuten staat er voor iedereen een burger op tafel, die binnen hetzelfde aantal minuten naar binnen wordt gewerkt. Tijdens de maaltijd voeren de bandleden korte gesprekjes. Pieter praat sinds de soundcheck alleen nog maar in het Engels met een zwaar Amerikaans accent. Eenmaal in zijn outfit duikt hij volledig in zijn rol. De organisatoren praten netjes Engels terug, terwijl de rest van de band in het Nederlands op Pete reageert. Het voor de gek houden van mensen hoort bij de act, vindt Pieter. ‘Wij maken haast theater, waarbij het draait om de muziek. We willen mensen een ervaring geven, geen simpele bandavond.’ En die ervaring slaat goed aan.

Dat merkte de groep al in het begin. ‘Een van onze eerste optredens was op een besloten feest. Toen we zagen hoe leuk mensen het vonden, zijn we het een stuk serieuzer gaan nemen.’ Even later sluit de band het lokale festival Dijkpop af, waarmee zij de aandacht trokken van een boeker. ‘Toen begon het echt te lopen.’ Door de boeker weet de band door heel Nederland te spelen en mogen zij dit jaar voor de tweede keer op het bekende Paaspop spelen in Schijndel.

Toch komt de band redelijk wat controverse tegen met de onderwerpen die zij aansnijden. Zo is seks een terugkerend onderwerp in de verhaallijnen. ‘Iedereen heeft het, maar niemand durft erover te praten,’ vertelt Pieter. Eerder dit jaar kregen de artiesten een klacht binnen via een locatie waar zij een optreden hadden gehad. De band zou te ver zijn gegaan, volgens bezoekers die later naar de organisatoren waren gestapt. ‘Een groter compliment is er niet. Seks is blijkbaar nog steeds zo’n lastig onderwerp.’ ‘Tegelijkertijd zien wij bejaarden, volwassenen en kinderen losgaan op onze muziek,’ vult violiste Jade aan, terwijl ze opstaat, haar jas pakt en met gepaste spoed de rest van de band achterlaat om alvast haar schmink voor te bereiden.

21:00 werd 21:15

Huub knoopt de boezem van Pieter

Terug van het diner is het kleine stadscafé al goed volgestroomd. Boven is Jade al helemaal opgetut en heeft ze haar kostuum al aan. Haar korte rokje wordt ondersteund door een onderliggende visnetpanty. Het roodleren bovenstuk toont overeenkomsten met haar hoge cowboylaarzen. ‘Wil jij even mijn tieten vastmaken?’, klinkt het uit de hoek van de zolder waar Pieter een siliconen nepboezem naar Huub uitreikt. ‘Natuurlijk, vriend. Wat zien ze er weer goed uit vandaag.’ In de andere hoek heeft Jerrycan Jesper inmiddels zijn blauwe overall aangetrokken en zijn rode ‘Make heroin great again’ pet opgezet. Ook Huub is klaar voor de show en heeft zichzelf omgetoverd tot Angus Young Hughie. Beneden heeft het publiek geen idee wat hen straks te wachten staat.

De zaal is vol. De lichten gaan uit. Met drumstokken in de hand, hoeden op en de make-up geperfectioneerd loopt de band naar beneden. Stuk voor stuk worden ze voorgesteld door het bandje dat inmiddels door het café klinkt: ‘Ladies and gentlemen, here is the Glock ’45.’ De pistoolschoten die klinken vullen de introductie aan. Pete staat met zijn handen in zijn zij voor de microfoon en schreeuwt: ‘We’re here to

Met zijn rauwe stem en satirische teksten laat Pete, Hilversum dansen

bring the cunt back in country!’ Met teksten als My dick is a freight train en I’m a Hillbillyrider laat de groep het publiek dansen, springen en bovenal genieten. ‘Deze gast kan spelen,’ mompelt iemand in het publiek terwijl Question Mark zijn gitaarsolo laat huilen. Hoofdpersonage Pricklebush Pete pakt even later al zijn moed bij elkaar en springt samen met zijn basgitaar op de bar aan de zijkant van de zaal.

Na afloop van de set stromen de reacties van de bezoekers binnen. Een jongeman heeft het lef om op Pricklebush Pete af te stappen en vraagt in steenkolenengels hoelang de band in Nederland zal blijven. ‘We live in Hoorn,’ antwoordt Pete, die daar overigens al zijn hele leven woont. De laatste handtekeningen worden gezet als Huub, weer in zijn normale kleding, met enige moeite en een leeg bierglas naar beneden komt waggelen. Snel verplaatst hij zich naar de bar, waar een koud glas bier op hem staat te wachten. Terwijl hij samen met Egbert, alias Question Mark, buiten een sigaret rookt, hebben ze het over het publiek. ‘Prachtig dat zo’n jongen Pieter

Terug op de weg gaan de bierflesjes weer open

aanspreekt met de overtuiging dat hij daadwerkelijk Amerikaans is,’ lacht Huub. Inmiddels zijn Jesper en Tinus druk bezig met het inladen. ‘Inpakken, wegwezen,’ schreeuwt Jesper, die al achter het stuur zit. De rest van de groep sluit aan bij de tafel achter in de bus, waar de rode LED-strips weer aan worden gezet. Even denk ik een rustig gesprek te kunnen aangaan, maar dat heb ik verkeerd begrepen. Nu gaat het feestje pas beginnen. De groene flesjes worden weer uitgedeeld en de slappe gesprekken gaan van start.