Landhuis in de stad
Utrecht
landhuisindestad.nl
Cijfer: 8
Unieke locatie in de natuur, wisselende ontbijt, lunch en diner kaart. Drie gangen voor €35. 

Soms kom je ergens terecht en vraag je je af: waarom hoor ik hier nooit iemand over? Het Landhuis in de stad is zo’n plek. Het ligt verstopt aan de rand van het centrum van Utrecht. Op een zonnige vrijdag, na een lange wandeling en een vermoeiende tocht door de binnenstad en het hol van de leeuw, ook wel Utrecht Centraal, staan we in een rustgevend park. Geen mensenmassa, geen schreeuwende uithangborden, geen hordes toeristen, maar de rust die je tegemoet lacht.

Alsof de stad even uitstaat

Wanneer je het landhuis tegemoet loopt, lijkt het alsof je de stad even uitschakelt. Hier zijn geen barista’s die bestellingen over de bar heen schreeuwen, geen koptelefoons op het terras en geen herrie die uit iPads schalt. Ondanks dat het terras helemaal vol zit, voelt het absoluut niet druk. Ook aan de overkant zitten mensen, ze drinken een wijntje aan het water en bestellen hier en daar een borrelplank. De kaart is normaal, overzichtelijk en ze doen niet aan concepten. Er zijn geen vierentwintig hapjes, geen gerechten om te delen, geen ingewikkelde maar gewoon goede boterhammen.
De sfeer is zo ontspannen dat we met liefde anderhalf uur zouden wachten, de bediening geeft hier echter geen gehoor aan en binnen tien minuutjes staan de biologische frisdranken al op tafel. Toch krijgen we het voor elkaar te blijven plakken, alleen de lunch loopt uit, na de lunch en oprot koffie, komt toch de borrel op tafel. 

Boterhammen

We delen twee stevige desem boterhammen: één met wortelspread, groene asperge, citroen, dille en amandelschaafsel, en één met opgeklopte tahin, citroen, erwtjes en munt. Tien euro per stuk, wat voor Utrechtse begrippen echt netjes is. Het is al laat in de middag, maar zowel het ontbijt als de lunch lopen door tot 16.00, niet dat stadse gezeur over tijden en concepten dus.

De tahinboterham is het lekkerst: romig, fris en vol smaak. De combinatie van citroen en munt met die opgeklopte tahin werkte verrassend goed. De variant met wortelspread was iets saaier. Niet slecht, maar gewoon een beetje flauw, de citroen en dille mogen wat sterker doorkomen, dan maken ze de oranje eentonigheid misschien wat minder oppervlakkig. Voor beide boterhammen zijn lokale ingrediënten gebruikt en voor een tientje op deze locatie een stevige boterham eten, is op zichzelf al boven verwachting.

IJskoffie in je schoot

Wat bijblijft is het personeel. Wanneer ik een ijskoffie bestel zonder siroop, kijkt de jongeman die ons bedient me echt verbaasd aan. “De siroop hoort er juist in,” zegt hij. “Anders is hij niet zoet.” Ik leg uit dat ik niet van zoet houd, dus dat dat fijn is. Hij zegt een beetje beteuterd: “Ik vind dat zelf niet lekker, maar als jij het echt wil, schrijf ik het wel op.” Ik weet het zeker, ik heb deze jongeman zojuist beledigd. 

Even later komt hij terug met een blad vol drankjes, zichtbaar geconcentreerd met een wiebelend blad balancerend op zijn vingertoppen. Vanuit mijn eigen horeca hart zeg ik dat hij het blad op tafel mag zetten, hij weigert. Volgens het boekje hoor je het blad natuurlijk te balanceren terwijl je het uitdeelt. Nog geen seconde later wiebelt het blad zo hard, dat de ijskoffie in de schoot van mijn tafelgenoot valt. De jongen schrikt, verdwijnt even en komt terug met een doekje. “Je mag alleen deppen, niet wrijven,” zegt hij. Wanneer er toch wordt gewreven, grijpt hij in: “Deppen, hè.”

Dan valt het kwartje. Deze jongen werkt hier, omdat ze hier iedereen een kans geven. Ook de mensen die misschien een afstand lijken te hebben tot de arbeidsmarkt, krijgen hier een kans. En ineens zie ik alles anders. Zijn toewijding, zorgvuldigheid en koppige precisie. Hij wil het goed doen. En dat doet hij eigenlijk ook, al ging het even mis. Dat hij bij het afscheid nog een keer benadrukt de trui dezelfde dag te wassen “want koffievlekken zijn nu eenmaal niet de makkelijkste’’, maakte dit alles nog oprechter. 

Geen perfectie, maar wel écht

Later, onderweg naar de wc, zie ik twee personeelsleden lol maken. Het restaurant is leeg, iedereen zit namelijk op het terras. Een jonge vrouw beweegt zichzelf voort met een pasje tussen een huppel en een wandel in, haar collega doet alsof ze mee brult met de muziek, maar produceert eigenlijk maar weinig geluid. Er is geen manager om te vertellen dat het wel serieus moet blijven, geen boze kok, gewoon mensen die plezier hebben, een unicum in de toch vaak strenge horeca scene.

Het eten is niet het beste dat ik ooit heb gehad. De service niet foutloos. Maar de sfeer is oprecht, de plek bijzonder en de hele ervaring voelt als een warm dekentje midden in een drukke stad. Alles straalt rust uit. En dat is zeldzaam.

Waarom kent niemand dit? Misschien omdat het Landhuis in de stad niet aan hippe marketing doet. Misschien willen ze gewoon dat je het zelf ontdekt. En misschien is dat ook wel goed, niet alles hoeft een hype te zijn.

Een 8

Landhuis in de Stad is geen plek voor culinaire hoogstandjes, maar wel voor mensen die behoefte hebben aan een rustige middag, vriendelijk personeel en een beetje ruimte in hun hoofd. Het eten is gewoon goed, de mensen vriendelijk en de omgeving uniek.

Het landhuis in de stad krijgt een 8. Niet omdat alles perfect is, maar omdat het een pure plek is.