Na een moeilijke middelbareschooltijd, waarin Luca Hennik (23) zich door periodes van onzekerheid, mislukte relaties, moeizame vriendschappen en depressie moest slepen, staat ze nu steviger in haar schoenen. Muziek is haar houvast en vormt de uitlaatklep voor haar emoties. Met haar stem wil ze mensen op een diep persoonlijk niveau raken.
Foto’s gemaakt door Maria Belkadi
Vroege jaren
Luca groeide op in een uitgesproken linkse wijk en ging naar een lokale basisschool. “Het is een hele linkse school in een hele linkse buurt. Het was best elitair. Ik had het op de basisschool heel leuk, maar iedereen was ontzettend gefocust op school en slim. Ik voelde me daar best een buitenstaander.” Ze omschrijft zichzelf als een brutaal en opstandig kind. Een opvallend contrast met de rustige uitstraling die ze nu heeft met haar zachte stem en een slaapkamer vol wierook en kristallen. “Ik moest heel vaak nablijven op de basisschool. Ik vond school altijd een raar concept. Dat je elke dag ergens moet zijn en dingen op een bepaalde manier moet doen. Ik heb altijd heel sterk gehad dat als iets moést, dan wilde ik het juist niet doen.”
Als kind droomde Luca dan ook van applaus en publiek, niet van het presteren op school of complimenten van de juf. “Ik wilde altijd zangeres of danseres worden. Ik was echt heel theatraal en wilde altijd het middelpunt zijn. Haar moeder Annemarie herinnert zich ook hoe Luca sinds jong een opvallend gevoel voor ritme had. “Er was altijd muziek bij ons thuis, en ze vond zelfs klassieke muziek leuk. Ze hield van dans en ritme, mij viel al snel op dat ze een sterk muzikaal geheugen had. Als ze een melodie hoorde, neuriede ze die later makkelijk na.”
In groep acht kreeg Luca uiteindelijk haar schooladvies, dat vmbo-basis bleek te zijn. “Mijn docenten zeiden altijd dat ik makkelijk havo zou kunnen, maar ik was zo lastig. Uiteindelijk kreeg ik dus het advies voor basis.” Thuis waren haar ouders toch enigszins teleurgesteld, ze hadden op meer gehoopt. “Op die leeftijd ben je niet bezig met die dingen. Kindertijd hoort de leukste tijd te zijn, maar door school wordt het heel erg verpest. Het eigen van het kind wordt echt weggehaald.” Die periode had meer invloed op haar zelfbeeld dan ze destijds besefte, vooral door de mening van anderen. Eén ding was wel meteen duidelijk, ze wilde naar X11, de Utrechtse middelbare school voor creatievelingen. Met haar liefde voor tekenen, schrijven, dansen en schilderen voelde die keuze als een logische stap.
Middelbareschooltijd
De overgang naar de middelbare school was voor Luca allesbehalve soepel. Vooral het eerste jaar viel zwaar. Het was een periode van eenzaamheid en verdriet. Ze worstelde met haar identiteit en deed meerdere pogingen om erbij te horen en zich aan te passen aan de groep, maar toch werd ze snel de buitenstaander. “Je voelde echt zo erg de druk dat je ergens bij moest horen, met het idee dat je het anders gewoon niet overleeft. Als kind was ik heel uitgesproken, maar dat verloor ik compleet. Ik werd een stille zombie. Mijn hele persoonlijkheid, het sprankelende ervan, was gewoon weg.”
Hoewel ze af en toe vrienden had, duurden die vriendschappen zelden lang. “Ik heb tijden gehad dat ik wel vrienden had, maar ook tijden dat ik alleen was. Dan waren er dagen waarop ik de hele dag met niemand heb gepraat en ging eten op de wc’s omdat het zo confronterend was. Toen ontwikkelde ik ook een depressie.” Haar moeder merkte de worsteling ook op, “ze vond het moeilijk om aansluiting te vinden en om te zeggen ‘wie ben ik nou eigenlijk?’ Ze was altijd aan het zoeken. Zoals alle pubers, maar zij had dat wel heel sterk.”
Gedurende de middelbare school werd het niet beter, haar derde schooljaar beschrijft Luca als het slechtste jaar van haar leven. “Ik was heel alleen, had geen vrienden, en mijn ouders kwamen pas rond acht of negen uur ’s avonds thuis. Ik at weinig en voelde gewoon niks meer.” Hoewel een paar docenten wel opmerkten dat het niet goed met haar ging, veranderde er maar weinig. De pijn van die tijd voelt ze nog steeds. Ze vond houvast in blowen en muziekmaken, middelen om te ontsnappen aan de realiteit. “In die moeilijke periode begon ik echt met muziek maken,” vertelt ze. Dit werd dan haar uitlaatklep en de manier hoe ze haar emoties kon vertalen in muziek.
De Popacademie
Tijdens haar pianolessen kreeg ze meer vertrouwen in verandering, “Ik kreeg pianoles van iemand die tegen me zei: ‘pianoles is eigenlijk niks voor jou. Je moet allemaal dingen leren waar je geen zin in hebt. Je moet gewoon iets maken dat bij jou past.’”. Die woorden zijn voor Luca een van de meest waardevolle adviezen die ze heeft gekregen tijdens haar depressieve periode. Zo begon ze onder begeleiding van haar piano docent haar eigen muziek te maken en te produceren. Hierdoor viel ineens alles op z’n plek “Een wereld ging voor me open.”
In haar laatste jaar van de middelbare school wist ze het zeker, ze wilde niets liever dan muziek maken, voor zichzelf, maar ook voor anderen. Ze zette haar twijfels opzij en besloot de volgende stap te zetten voor haar vervolgopleiding, de popacademie. Hoewel ze pas net begonnen was met het ontdekken van het maken van liedjes, meldde ze zich aan voor de opleiding tot producer. “Ze zeiden eigenlijk dat ze me eerder als songwriter zagen, dus toen heb ik me daarvoor aangemeld en ik werd aangenomen. Van de 800 aanmeldingen werden er maar 30 toegelaten.” Dit voelde als een overwinning van haar onzekerheden, zelf had ze niet gedacht dat het zou lukken, maar ze moest het van zichzelf proberen. “Het gaf me een gevoel van identiteit. Ik voelde me jarenlang onzichtbaar.”
Haar eerste echte optreden kan ze nog goed herinneren en vond plaats tijdens Kunstbende in Utrecht, een landelijke wedstrijd voor jong creatief talent. “Ik wist toen nog dat ik niet per heel goed was, maar ik vond het vooral leuk om het te proberen. Het was nog amateuristisch, maar ook een geweldige uitdaging. Ik wist dat ik naar de popacademie wilde en daar veel zou moeten optreden.” Toch ervaart Luca nog altijd plankenkoorts, “Ik vind het verschrikkelijk om op te treden en zou het liefst niet op het podium staan.” Op de popacademie leerde ze omgaan met kritiek. “Ze waren daar echt streng je moest niet alleen een goed nummer hebben, maar ook een sterke performance, een passende outfit, en je zangtechniek moest goed zijn. Alles werd beoordeeld. In het begin was ik enorm onzeker, maar ik merkte op een gegeven moment op dat ik beter werd.” Een bijzonder moment dat haar veel vertrouwen gaf was een beoordeling van niemand minder dan Eva Simons die langskwam als gastdocent en haar vertelde dat haar optreden Coachella waardig was.
Haar moeder zag haar langzaam weer opbloeien. “Ze viel op de middelbare school niet echt op haar plek, maar op de popacademie kwam ze in aanraking met gelijkgestemden mensen die net als zij van muziek hielden. Daar vond ze zichzelf terug. Bij haar eindtoespraak tijdens de diploma-uitreiking bedankte ze de school dat ze zichzelf had gevonden.”
Luca maakt muziek onder de naam Snowy Bleach een verwijzing naar haar favoriete Disneyprinses Sneeuwwitje, gecombineerd met het woord “bleach” voor een wat alternatieve uitstraling. Hoewel haar sound voornamelijk binnen het dreampop genre valt, experimenteert ze af en toe met rockbandjes als leadzangeres.
Liefde en verdriet
Haar eerste nummers gingen vooral over liefde. “Op die leeftijd was ik daar vooral mee bezig. Of iemand mij wilde of niet, of iemand vreemdging… ik was veel aan het daten met jongens en word ook best snel verliefd. Liefde gaf me altijd veel inspiratie. Ik was heel erg verslaafd aan de aandacht van mannen,” zegt ze eerlijk. “Op een gegeven moment raakte ik daardoor helemaal ontspoord. Dat was na de middelbare school, want daarvoor kreeg ik eigenlijk heel weinig aandacht.” Haar nummer “Please love me” weerspiegelt die gevoelens. “Het gaat heel erg over validatie zoeken in mannen die dat gewoon niet willen geven.” Inmiddels zit ze al drie jaar in een gelukkige relatie met haar vriend Dean. “Luca is mijn eerste echte liefde. Ik heb hiervoor wel vriendinnen gehad, maar dit voelt als het meest echte wat ik ooit heb gehad. Het is heel serieus en we kunnen echt onszelf zijn en aan elkaar werken. Dat heb ik nog nooit eerder gehad,” vertelt haar vriend over de relatie.
Met meer vertrouwen vooruit
Luca voelt zich de laatste tijd gelukkig. “Ik ben echt heel gelukkig de laatste tijd. Ik vind ouder worden heel fijn. Ik ben nu drieëntwintig en het is gewoon een leuke tijd.” Ze kijkt met trots terug op haar pad. “Ik ben heel trots op mezelf. Ondanks dat het soms heel moeilijk was, ben ik altijd doorgegaan. Dan heb ik toch iets van mijn leven proberen te maken en van mezelf. Daar ben ik gewoon blij mee en met alle mensen die me hebben geholpen, zoals mijn vriend, mijn moeder en mijn oma.” Op dit moment studeert Luca psychologie. Ze hoopt later ook anderen te kunnen helpen. Haar moeder kijkt met trots hoe ze zich ontwikkelt als persoon én als toekomstig hulpverlener. Luca blijft zich muzikaal ontwikkelen en bracht onlangs haar nieuwste EP The Black Sheep uit: een rauwe, persoonlijke reflectie op vermoeiende levensperiodes, met thema’s als vergeving zonder vergeten, gebroken vertrouwen, emotionele afstand, zelfacceptatie en het gevoel nergens bij te horen.
