Zaterdagmiddag, 17:06 uur. Ik rijd de rustige straat in met iets te veel haast, alsof ik de tijd zelf probeer in te halen. Mijn hart klopt net iets te snel, alsof het al weet dat dit geen gewone avond wordt. Eenmaal geparkeerd aan de zijkant van het gebouw werp ik nog snel een blik in de achteruitkijkspiegel. Nog twee extra spuitjes parfum in mijn nek, een laagje KIKO-lipgloss over de vorige heen. Klaar om naar binnen te gaan.
Ik haast me naar de ingang van het bescheiden zaaltje van Powerhouse Tilburg, verscholen aan de Kapitein Hatterasstraat. Voor een toevallige voorbijganger lijkt dit slechts een stil hoekje van de stad, maar binnen stroomt warmte en verwachting door de ruimte. Het zachte licht van de zonsondergang valt via het dakraam op een lange tafel, liefdevol gedekt met zorg en aandacht. Twintig stoelen, borden met glanzend bestek, glazen die wachten op woorden en voor ieder een hartvormig koekje met een boodschap: “You are loved”.
Vandaag vieren de vrouwen van Powerhouse Tilburg Women’s Day samen, in de vorm van een Table Talk. Dit is geen gewone bijeenkomst. Dit is een avond waarop vrouwen elkaar ontmoeten in geloof, kwetsbaarheid en kracht. Een avond van verhalen en verbondenheid, waar het evangelie niet gepredikt wordt vanaf een altaar, maar gedeeld wordt van hart tot hart.
Tijdens eerdere gesprekken met Sister Jadira, Sister Susy en Minister Irnaida, drie actieve vrouwen binnen de gemeenschap van Powerhouse Tilburg, werd ik uitgenodigd om een Women’s Day bij te wonen. Volgens hen zou zo een avond niet alleen bijdragen aan mijn persoonlijke groei in het geloof, maar ook aan mijn inzicht in de kracht van Powerhouse Tilburg. Ik wilde beter begrijpen hoe de vrouwen in deze gemeenschap hun geloof beleven, welke betekenis het evangelie voor hen heeft, en hoe zij in het dagelijks leven vormgeven aan hun relatie met God.
“Het is meer dan zomaar een bijeenkomst,” zei Sister Jadira tijdens een van onze gesprekken. “Het is een plek waar we samenkomen om te leren, te delen en te ontdekken.” Nieuwsgierig naar wat dat precies zou betekenen, besloot ik te gaan.
17:15 uur. De eerste schaaltjes met lekkernijen worden op tafel gezet. Een stem nodigt de vrouwen vriendelijk uit om plaats te nemen. Wat eerst slechts een tafel was, wordt langzaam een netwerk van handen, blikken en glimlachen. Minister Irnaida schuift naast me aan en zegt met een opgewekt knikje: “Heb er zin in, dames. Blij om jullie te zien.”
De geur van warme groentesoep zweeft als een zachte deken door de ruimte, vermengd met het zoute aroma van vers afgebakken stokbrood. Er wordt geknikt, geglimlacht, voorzichtig gepraat. Oude bekenden begroeten elkaar met warme blikken, terwijl nieuwkomers hun plek zoeken. Sister Beverly fluistert zachtjes: “Moeten we ergens specifiek gaan zitten?”
De sfeer is licht gespannen. De stilte is voelbaar, te luid om onopgemerkt te blijven. Dan verbreekt een spontane stem het moment: “En euh… wat is uw naam, en van welke kerk komt u?”. Er volgt een kort lachje. De sfeer breekt open. Iemand van het mediateam start achtergrondmuziek en langzaam vult de ruimte zich met gesprekken.
17:30 uur. De gesprekken komen op gang: over werk, school, het leven en geloof. Dan schuift als laatste Sister Jadira aan, de organisator van Women’s Day en een van de geestelijk moeders in het gebedshuis. In haar handen een map met een stapel papieren, haar gezicht licht gespannen maar vastberaden. “Goedenavond dames, women of God. Hoe gaat het met jullie?”
Voordat iemand kan antwoorden, staat ze op, legt haar hand op de rand van de tafel en begint: “Welkom. Vandaag hebben we weer een editie van Women’s Day. We zijn hier voor de Table Talk, en gaan het hebben over onze purpose, onze roeping, onze calling. Wat is Gods plan met jouw leven?”.
Haar stem is kalm. Ze loopt langs de tafel en kijkt de vrouwen een voor een aan. “Waarvoor heeft God jou geroepen? Hoe ontdek je dat?”. Dan, met meer kracht: “Laten we bidden dat God vanavond tot ons spreekt. Kom op dames, verhef je stem en begin te bidden tot God!”
De instrumentale muziek zwelt aan. Binnen enkele seconden verandert de sfeer: van gespannen stiltes naar vurige overgave. Vrouwen bidden luid, sommigen staan op, anderen knielen. Handen worden geheven, tranen rollen. Elke traan is een gebed dat zich losmaakt van het lichaam en richting hemel stijgt.
18:00 uur. De lucht voelt geladen. Het gebed heeft de ruimte geopend, maar ook de harten. Sister Jadira hervat en begint te spreken over haar eigen zoektocht. “Jarenlang dacht ik dat ik mijn purpose kende. Dat ik deed wat God wilde. Maar er veranderde niets. Ik zat vast.”
Een jong meisje, zichtbaar geraakt, vraagt: “Hoe wist u dan dat het niet uw calling was?”. Sister Jadira kijkt haar indringend aan. “Omdat er geen vrucht was. God had mij geroepen om op zijn manier te bouwen. Niet de mijne. Pas toen ik dat losliet, begon God in mij te werken.” Ze glimlacht, recht haar rug. “God riep mij om specifiek tot vrouwen te spreken. Om zijn evangelie met jullie te delen. Zo is Women’s Day ontstaan. Dit is mijn purpose.”
Ze loopt naar het einde van de tafel en haalt een stapel papieren tevoorschijn. “Vanavond gaan we op zoek naar onze eigen purpose”, zegt ze terwijl ze de blaadjes uitdeelt. “Je purpose code.” Een rilling trekt over mijn rug. Een opdracht? Nee, echt? zijn de gedachten die door mijn hoofd dwalen. Ik kijk naar het blad. De titel luidt: The Purpose Code: What is my purpose?
Een bakje met pennen schuift naar me toe. Ik pak er een, adem diep in, en begin. Vraag na vraag dwingt me naar binnen te keren. Mijn hand beweegt vanzelf. De woorden blijven stromen.
Amper tien minuten zijn voorbijgevlogen als ik de laatste punt neerzet. Ik lees wat ik heb geschreven: “My purpose is to motivate and comfort young adult women to know that everything is possible, even if they think it isn’t.”
Ik lees het nog een keer. En nog een keer. Wow. Het voelt alsof deze woorden niet alleen uit mij kwamen, maar door mij heen zijn geschreven. Daar is het. Alsof er een sluier van mijn ogen werd getrokken. Dat ene moment waarop alles samenvalt. Waarop ik voel: Ik kan dit. Ik moet niet stoppen. Ik moet afmaken wat ik begonnen ben. God stuurt mij niet weg van school. Hij roept mij er juist naar toe.
19:30 uur. De Table Talk nadert haar einde. Vrouwen grijpen elkaars handen, sluiten hun ogen. Een sterk gebed stijgt op. Sister Jadira spreekt haar slotwoorden: “Dank jullie wel, vrouwen van God. Ik bid dat jullie vanavond je purpose hebben mogen ontdekken. En dat jullie nu weten: je bent door God geroepen.”
Een zachte glimlach verspreidt zich door de groep. Tafels worden langzaam afgeruimd. Er wordt gelachen, nagepraat en gedeeld. Stoelen worden teruggezet in de opstelling voor de volgende dienst. Terwijl de stoelen terugkeren naar hun rijtjes en de tafel weer wordt wat hij was, blijft iets onzichtbaars achter in de ruimte. Niet de geur van soep, niet het gedempte gelach, maar de roep van binnen.
Een purpose is geen antwoord op een formulier. Het is een fluistering die je herkent in de stilte. En in Powerhouse Tilburg, die avond, had ieder van ons iets gehoord.
