Het ongeval in Rana Plaza is een belangrijk keerpunt geweest in de kledingindustrie. Rana Plaza is wereldwijd in het nieuws gekomen, hierdoor is Fashion Revolution Day ontstaan. Dit werd opgericht door kledingontwerpers Carry Somers en Orsola de Castro. Ze hadden het doel de mode-industrie te hervormen en de consument bewust te maken waar hun kleding vandaan komt.
Naar aanleiding van het ongeval tekenden H&M, Primark, Zara, C&A en 216 andere kledingketens het Accord on Fire and Building Safety in Bangladesh en beloofden hiermee hun kledingfabrieken kenbaar te maken en te verbeteren. Een ander initiatief was Alliance for Bangladesh Worker Safety Hiermee maakten ze plannen om de arbeidsomstandigheden van de kledingarbeiders te verbeteren. Door deze initiatieven zijn veel fabrieken verbeterd en de kledingketens transparanter geworden over hun fabrieken.
Echter zijn er veel fabrieken die in de schaduw werken. Wanneer de vaste fabrieken tijd en ruimte tekortkomen, besteden ze hun werk uit aan andere fabrieken. Deze fabrieken zijn illegaal en hebben nog gevaarlijkere arbeidsomstandigheden. Omdat de kledingketens niet weten dat veel van hun kledingproducties verder uitbesteed worden, is het onmogelijk om deze fabrieken te traceren.
In de jaren na Rana Plaza kwamen er steeds meer vakbonden die opkwamen voor de arbeidsrechten van de kledingarbeiders. Eind 2016 besloten ze samen met tien duizenden arbeiders de straat op te gaan in Ashulia, Bangladesh en een week niet te werken in de fabrieken. Tientallen mensen werden door de politie en fabriekseigenaren mishandeld, gearresteerd en gevangengezet. Meer dan 1.500 kledingarbeiders zijn ontslagen omdat ze meededen met het protest. Dit zorgde voor veel protesten over de hele wereld. De Europese Commissie heeft uiteindelijk een brief gestuurd naar de regering van Bangladesh, waarin ze dreigden de handelsvoorwaarden in te trekken als de regering niets zou veranderen aan de fundamentele mensenrechten in het land. Hier heeft de regering uiteindelijk nooit op gereageerd. Dit laat zien dat er nog een lange weg te gaan is om de arbeidsomstandigheden van de kledingarbeiders te verbeteren.
