De laatste keer dat de Formule 1 in Zandvoort was, dateert alweer van 1985. Nu zijn we aangekomen in 2021 en zitten we nog in een pandemie. Het goede nieuws is dat er weer geracet mag worden in Zandvoort. Het is een prachtige zonnige dag met Max Verstappen die een thuis-wedstrijd racet, een oranje zee aan mensen. Als klap op de vuurpijl, wint Max de eerste keer in Zandvoort! Je zou kunnen spreken van een  ‘mooie’ en gedenkwaardige dag voor Nederland.

Voor Han Aarssen (51) is het een gedenkwaardige dag, maar of het ook een ‘mooie’ dag is? Na de kwalificatie ging Han een hapje eten in een strandtent. Op de terugweg naar zijn hotel zag hij een opstaande steen over het hoofd, viel met z’n linkerarm op een tree van een stenen trap. Hierdoor brak hij z’n arm en dat zette zijn leven totaal op z’n kop. Deze dag werd een geluk bij een ‘ongeluk’

Han draagt nu regelmatig gips om z’n arm en werd laatst treffend beschreven door Martin- en Nathania Korst: “We waren een tijdje terug in het centrum van Den Haag, aan het lopen en toen dachten we: hé: dat is Han.” Martin twijfelde, maar Nathania niet. “Het was net een oude man, die voorzichtig en gebogen liep”. Martin: “Normaal is Han zo’n vijf centimeter langer dan ik, maar nu lijkt hij wel gekrompen”.

 De linkerarm werd in het verleden vaak gebruikt om te tennissen, maar daar zitten momenteel weinig – tot geen spieren meer op. Het favoriete glaasje Heineken vasthouden wordt ook moeilijk. Vissen is ook één van zijn hobby’s – het liefst in Frankrijk of Portugal.

Hij werkt in een slijterij in de Haagse binnenstad, maar van werken komt ook niks meer. Toiletbezoek, zichzelf wassen en aankleden gaat ook erg lastig. Soms heeft hij de hulp nodig van zijn vrouw Angelique.

Dit is niet typisch Han. Han is een echte Hagenees en altijd druk in de weer. Erg van het sociale; drinkt graag een wijntje of een biertje met familie en/of vrienden. Hobbyvissen op vakantie mag daarbij natuurlijk niet ontbreken. Voetbal is belangrijk in huize Aarssen. Zoon Xavi (11) speelt in de jeugdselectie van ADO Den Haag. Opa Joop (78) en Han zijn beide fanatieke Feyenoord-supporters, ze moeten niks hebben van Ajax. Han heeft veel van de wereld gezien; hij was bij het WK voetbal in de Verenigde Staten van 1994 en heeft een vrijgezellenfeest gehad op Ibiza. Hij maakt regelmatig een dolletje. Kortom: hij is streetwise, heeft gevoel van humor en een druk leven.

Maar nu en sinds 2021 ligt dat allemaal even anders… Het leven van Han speelt zicht nu voornamelijk thuis af. Hij brak zijn arm en kwam terecht op de helft van zijn spierbal. Daardoor is de arm in tweeën gebroken. De onderkant van de arm stond dwars op de bovenkant van zijn schouder. Hij gilde het uit van de pijn, gelukkig was hij niet alleen en werd de ambulance snel gebeld.

De nacht die door velen in Zandvoort werd gevierd, betekende voor Han het begin van ‘de medische molen’. In het ziekenhuis werd Han verteld dat het geen ‘korte’ revalidatie zou worden. Het is één van de slechtste breuken die iemand kan hebben. “Als je je bovenarm breekt, dan heb veel pech, omdat een lange weg te gaan is voordat je volledig bent hersteld.” Aan het begin groeide het bot en leek de breuk dicht te groeien. Dit zou inhouden dat revalidatie ‘maanden zou duren, maar in een later stadium stagneerde de aangroei van het bot. 

Han voelt dit voortdurend en merkt treffend op: ‘Hij (de arm) wijkt gewoon en zwabbert als ik beweeg.” Er waren veel fysiotherapie sessies, omdat het geloof is dat je die arm weer moet leren bewegen. Er zijn ook extra foto’s gemaakt van die arm. De uiteindelijke conclusie was dat de laatste 15% van de breuk, maar niet wilde aangroeien.

‘Na vele maanden en vele onderzoeken kreeg ik uiteindelijk een botdichtheidsmeting en daar bleek uit dat mijn bot niet goed is. Iedereen had zijn arm gebroken met deze val. Echter, het herstel van mijn arm loopt niet goed, omdat ik blijkbaar een vorm van ‘osteoporose’ heb.’ Osteoporose is kortgezegd botontkalking.

De osteoporose moet eerst bij Han worden gestopt, voordat hij zijn arm weer kan bewegen. Han heeft vroeger getennist, maar hij moest op een gegeven moment stoppen, vanwege versleten knieën. Hier hebben we het over het kraakbeen en dat kan komen door intensief sporten en/of zwaar werk, aanleg voor overgewicht kan ook de boosdoener zijn. Han is al op jonge leeftijd bij zijn vader in de slijterij gaan werken

Hij vertelt dat hij ‘vroegah’’  een korte periode op hoogniveau heeft getennist. Nu geeft Han aan dat hij ‘helemaal niks meer kan’ met zijn linkerarm. Hij kan een glas pakken, maar de coördinatie is weg. De arm doet wat hij zelf wil. Tillen bij zwaar werk lukt niet meer, net zoals je veters strikken moeilijk gaat. Een boterham smeren voelt pijnlijk aan. Momenteel draagt Han nog steeds een gipsbrace om zijn arm. ‘Ik mag al een jaar niet meer op mijn linkerzijde slapen, vanwege de gipsbrace.’ Alleen met douchen mag hij de brace afdoen. ‘Ik zou niet kunnen bedenken waarin het me niet beperkt.’Om zijn linkerarm in vorm te houden beweegt hij hem op en neer, met z’n rechterarm. Meer valt er niet te doen.

‘In het ziekenhuis werd verteld dat ik geluk heb dat ik niet linkshandig ben’. Je moet in zo’n situatie alles opnieuw aanleren, denk bijvoorbeeld aan schrijven. Gelukkig is dit niet het geval bij Han. Hij doet nu veel administratie en onderhoudt de website van de slijterij: dat moet toch iemand blijven doen. Het fysieke werk, dat erg belangrijk is in de slijterij, kan momenteel dus niet door Han worden uitgevoerd. Hij focust zich meer op het digitale stuk van de onderneming. 

Van pessimisme moet Han niks hebben, hij is altijd wel optimistisch ingesteld. Hij is druk in de weer met rijden naar afspraken met de orthopeden, second opinion halen en in het ziekenhuizen oorzaken zoeken voor het niet helen van z’n arm. Er is geen zelfmedelijden, wel is Han van mening dat de situatie vervelend is voor zijn vrienden en gezin. Er kan niet gezwommen worden met zijn zoon en dochter: dat is gewoonweg te pijnlijk. In het huishouden kan er ook niet veel geholpen worden. Angelique (47) krijgt hierdoor meer druk op haar schouders: een baan in de zorg, twee kinderen en dan nog Han met zijn ene arm.  

Dit jaar was er weer formule 1 in Zandvoort. Op aanraden van Martin is hij lekker thuis voor de buis gaan kijken. ‘Thuis kan er het minst gebeuren.’ Hij gaat weer naar Zandvoort toe voor de formule 1 als de arm volledig genezen is. Anders gaat hij niet meer naar Zandvoort toe: hier heeft hij slechte herinneringen aan. 

Nu moet het bot gezonder worden. Daarvoor zijn een aantal verschillende behandelingen per week en dat maakt onderdeel uit van het herstelplan. Om de osteoporose tegen te gaan heeft Han één van de zwaarste behandelingen; hij moet zichzelf dagelijks injecteren. Door de injectie moet de botontkalking stoppen en wordt nieuwe bot aanmaak gestimuleerd. ‘Vandaag heb ik mijn eerste spuit gezet.’ Het werkt hetzelfde als bij diabetes, daar injecteert men zichzelf. Als dit niet helpt, dan moet dit in ieder geval helpen ter voorbereiding op een eventuele operatie. 

Het werk, dingen doen met zijn kinderen en het schakelen in een auto zijn dingen die Han mist. Hij is erg voorzichtig met zijn arm of iets te voorzichtig. Hij gaat gebogener lopen, anders bukken. ‘Misschien zit het wel tussen mijn oren, maar het moet opgelost gaan worden. Ik ben er niet aan toe om nu een oude man te gaan worden.’ 

Han ziet vaak ‘the bright side of life’ in dingen. Wanneer zijn arm is hersteld wil Han weer ‘gewoon de normale alledaagse’ dingen gaan doen. Aan het begin vond hij het prettig om met anderen over zijn arm te praten, maar nu is die behoefte er niet meer. ‘Als je mensen ziet die je niet dagelijks ziet dan kan het zo zijn dat ik dat verhaal over die arm weer moet vertellen en daar heb ik niet zo zin in.’ ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.’  Dat is zijn motto, hij haat chagrijnig zijn, dus ondanks zijn arm moet er in ieder geval gelachen blijven worden.