De deur van zijn studentenkamer valt krachtig achter hem dicht, als een onvermijdelijk slotstuk van een hoofdstuk in Jordy’s leven. Binnen enkele seconden overvalt hem een golf van verdriet. Het voelt alsof hij een vreemdeling is in zijn eigen huis. Na twee maanden te hebben gewoond in de uitgestrekte polders van camping Kallumaan in Flevoland, is hij nu weer terug in Amersfoort. Maar de lucht voelt anders aan.

Het einde van een seizoen

Hij heeft zijn Hbo-opleiding evenementenorganisatie niet afgerond en weigert zich te binden aan een alledaagse baan. Het moment dat hij terugkeert van Kallumaan, markeert het definitieve einde van de warme zomer van 2021, hoewel oktober al is begonnen. Zijn voormalige collega’s op Kallumaan zijn allemaal teruggekeerd naar hun studie of vaste banen. Kallumaan is een plek waar mensen van dag tot dag leven, haast als in een creatieve bubbel te midden van de vlakke provincie Flevoland.

Voor velen die er hebben gewerkt, is de beschrijving van Kallumaan als ‘een idyllisch dorp met wilde tuinen’ een treffende weergave van hun ervaring. In een hardlooprondje van vijf kilometer kan je een groot deel van het terrein zien. Grotendeels is een bamboebos gevuld met een aantal kunstwerken en kindertoestellen. Doordat het in de Noord-Oost polder is, en daar minder luchtvervuiling is dan in de steden waar de meeste werknemers vandaan komen, kan je op een heldere nacht de sterren tellen in de lucht. Verschillende collega’s hebben na dit seizoen last van wat ze de ‘Kallumaan-dip’ noemden. Jordy zoekt online naar een uitweg voor dit gevoel van verdriet, een gevoel dat meer op het tegenovergestelde van heimwee lijkt. 

Pizza Party

In zijn kleine kamer valt weinig licht en de muren lijken dichterbij dan normaal. Hij zit schuin op zijn bed, half tegen een kussen aan. Binnen een uur vindt hij een oplossing. Hij klikt op meerdere sites en op WorkAway ontdekt hij “Pizza Party” in Tojeiro, Portugal. De advertentie belooft vrijwilligerswerk op een plek waar oude agrarische technieken worden gebruikt om voedsel te verbouwen. Ze beschrijven het als een plek om jezelf te ontdekken, sterke vriendschappen te smeden en je unieke kwaliteiten, vaardigheden en kennis te ontplooien. Bij Pizza Party kan je je inzetten voor diverse taken, zoals koken, tuinieren en bouwen.

Jordy staat op om een koffie te pakken, hij voelt zijn hoofd nog een beetje tollen. Hij wil net zijn laptop pakken, maar hij was even vergeten dat hij koffie in zijn hand heeft. De koffie zet hij net aan en lichtelijk schuin op zijn nachtkastje. Met een strak gezicht boekt hij een vliegticket. Hij geeft zichzelf twee weken om zijn spullen te pakken en afscheid te nemen van iedereen die hem dierbaar is. Die weken vervagen in een wervelwind van emoties. Het lijkt te lang te duren. Voor de periode dat hij weg is laat hij een vriend in zijn studentenkamer laten wonen.

Tojeiro

De gemeenschap bevindt zich ver weg van populaire steden. Hij reist via kleine dorpen met lokale bewoners die nauwelijks Engels spreken. Na een hele dag reizen bereikt hij eindelijk de commune. Het enorme terrein begint met een lange oprijlaan. Slenterend loopt hij voorzichtig het pad omhoog. Zijn knieën knikken, zijn longen piepen, zijn blik omhoog gericht naar het einde van die eindeloos lange oprijlaan.

Aangekomen bij het eerste gebouw van de commune ziet hij snel iemand op hem afkomen. Het is een man die met een broek met verschillende kleuren en een bruin shirt wat even los om hem heen hangt als zijn broek. De nog onbekende man glimlacht met zijn ogen en heeft zijn armen al geopend voordat hij dicht bij Jordy is. Na het welkom legt Jordy zijn spullen even bij het houten zelfgebouwde houten gebouw, wat vooral lijkt te overleven door het droge klimaat van Portugal. De man heeft een naam gekregen, hij heet Leon. Hij leidt hem rond. Leon zegt tegen Jordy: “Kom ik laat je de podia zien.”  Podia? Jordy trekt een wenkbrauw omhoog terwijl zijn mede-communelid hem langs vier verschillende podia voert. Hij vertelt dat er elke vrijdag een groots feest wordt georganiseerd, waar zo’n 600 mensen naartoe komen. Deze plek voelt niet zoals de advertentie hem had voorgeschoteld. Misschien dat dat nog moet komen, dacht Jordy.

Opnieuw beginnen

Jordy zijn makkelijk op te zetten tent staat op een groot veld tussen allerlei verschillende soorten kleine huisjes. Het veld staat vol met een variatie aan tijdelijke woningen; van twee-seconden-uitklaptentjes, tot kleurrijke zeecontainers. Het weer is er prachtig. Maar zijn neus moet nog aan de geur wennen, zijn ogen nog aan het uitzicht en zijn lichaam trilt nog een beetje. Elke dag zijn er drie gezamenlijke maaltijden. Het doet denken aan een kantine in van een middelbare school. Jordy merkt dat de mensen aan de verschillende tafels in groepen lijken te zitten, waardoor hij zich soms buitengesloten voelt. Hij voelt zich alleen aangetrokken tot tafels waar nieuwelingen zijn of mensen die niet bij de populaire groepen horen.

De plek beweegt met een duizelingwekkende snelheid voort. Een week voelt als een maand. Mensen komen en gaan, en ongewone gebeurtenissen vullen de dagen, dingen die elders zelden gebeuren. De feesten vullen niet alleen de avonden, maar ook de ochtenden daarna. Het gebrek aan douches, voedsel en slaap wordt gecompenseerd met een overvloed aan drugsgebruik. In Tojeiro leef je uitsluitend voor het moment daar.

Heeft Jordy eindelijk gevonden wat hij zocht? Wat zocht hij eigenlijk? Heeft hij, zoals de WorkAway-advertentie beloofde, zichzelf ontdekt? Gemiddeld blijven mensen daar slechts twee maanden. Het blijft niet lang zijn thuis. Na vijf maanden is hij weer terug in Nederland, terug naar Kallumaan.

Terug op Kallumaan

Het stenen pad aan het begin van Kallumaan voelt hetzelfde. Jordy stapt met een flinke pas en een kin die hoger staat dan vorig jaar het terrein op. Een soort thuiskomen. Een kalme sfeer neemt hij mee. Elke voetstap verder het terrein op voelt gecoördineerd aan. Ze weten waar ze naar toe gaan. Dit jaar is hij niet langer de bescheiden barmedewerker, maar de barhoofd. Voor vijf maanden is zijn bescheiden caravan zijn toevluchtsoord. Zijn dagelijkse ritueel begint hij met het uit zijn caravan rollen, gevolgd door een stevig ontbijt in de crewkeuken. Daarna vertrekt hij stapvoets van het gras van de crewcamping naar het zanderige pad wat leidt naar het strand bij de vuurtoren. Daar neemt hij de tijd om te rusten en de schoonheid van de omgeving in zich op te nemen.

Zijn dagen worden vervolgd met hard werken achter de bar, die klein is voor een bar die eruit moet zien als een festivalbar, en hij sluit ze af in een staat van wazige verwelkoming van de vroege ochtenduren. Elke dag lijkt op de vorige, een repetitieve dans van werk en ontspanning. Het heeft een zekere schoonheid, maar Jordy kan het niet lang uithouden op één plek. Op de camping worden de gezichten van zijn collega’s hem te vertrouwd, behalve af en toe, wanneer vrienden van de commune op bezoek komen. Dit betekent veel voor hem, want zijn vrienden uit Amersfoort lijken nooit de moeite te nemen om hem op te zoeken. Is er een bepaalde loyaliteit en warmte te vinden in de vrijheid die hij deelt met zijn reisvrienden?

Verder

Tijdens zijn tweede seizoen op Kallumaan laat Jordy zijn kamer achter zich. Samen met een paar reisvrienden ontdekt hij Zuid-Amerika. In Peru hebben ze weinig te bieden, maar ze delen altijd hun avondmaal met hem. Op afgelegen stranden schilderen ze samen kleine barretjes, terwijl ze in de jungle op primitieve wijze hun eigen voedsel telen. Terwijl zijn vrienden en familie in Nederland hun dagelijkse levens leiden, beleeft Jordy avonturen die ver buiten hun comfortzone liggen.

Nu is Jordy al sinds maart weer in Nederland. Tijdens de zomer werkt hij op festivals en leeft hij van evenement naar evenement, van moment naar moment. Het is een periode waarin hij vaak een slaapplaats vindt bij vrienden, maar nu de zomer ten einde is en mensen weer naar hun studies of werk zijn teruggekeerd, vindt hij niet altijd een warm bed. Sommige nachten brengt hij zelfs buiten door. In Zuidoost-Azië zal hij zijn nieuwe korte thuis vinden, en wie weet, misschien is het ook prima om helemaal geen vaste thuisbasis te hebben.