In 2020 wordt Saïd na een teleurstellende ontmoeting met de technisch directeur van Go Ahead Eagles afgewezen en gedwongen te vertrekken. Zijn droom om in de Eredivisie te spelen lijkt uiteen te spatten. Na een onbevredigende periode bij Quick Boys, vindt hij zijn weg naar het buitenland, waar hij in Litouwen en Polen indrukwekkende doelpunten neerzet. Na 9 doelpunten in 17 wedstrijden voor Stal Mielec, wordt hij in januari benaderd door Toulouse, een club met paars- witte clubkleuren in de Ligue 1, wat hij als een onweerstaanbare kans beschouwt. Hij vliegt van Polen naar het vliegveld in Toulouse en als hij daar aan komt stapt hij in een zwarte Hyundai auto van de club richting het stadion. In de verte als Said uit zijn raam kijkt ziet hij lichtmasten over een grote witte ovale gebouw. Bij aankomst wordt hij ontvangen door de trainer en directeur van de club. Hij krijgt een rondleiding door het stadion en vervolgens tekent hij het contract en daarna loopt hij door de tunnel richting het veld. Het gras is net gemaaid en de paars witte stoelen zorgen ervoor dat zijn ogen glinsteren. Op de schermen die boven de paars witte stoelen hangen, ziet hij staan ‘Bienvenue Said Hamulic’. Hij krijgt voor het eerst de wit paarse thuis tenue in zijn handen gedrukt en met volle trots poseert hij voor de aanwezige media voor zijn presentatie.

Na zijn bekendmaking bij de club zit hij gelijk bij de selectie voor de eerstvolgende wedstrijd en maakt hij ook meteen zijn debuut tegen Strasbourg. Het debuut bij Toulouse is een moment dat Said niet snel gaat vergeten en dat hij dus in een vol stadion voetbalt waar over heel de wereld naar wordt gekeken. Alleen na zijn debuut worden de speelminuten die hij maakt niet meer en sterker nog na een aantal weken wordt er gevraagd of hij naar het kantoor van de trainer wil komen. Hij loopt op de gang van het trainingscomplex waar de muren wit en paars zijn en zijn er grote ramen die zicht hebben op de velden die op het complex staan. Op het kantoor vindt er het volgende gesprek plaats:

Said: (Klopt nerveus op het kantoor van de trainer) ‘Mag ik binnenkomen, trainer?’

Trainer: ‘Natuurlijk, Said. Ga zitten.’

Said: (neemt plaats tegenover de trainer) ‘ Wat wilde u met me bespreken?’

Trainer: (zucht diep) ‘Said, laten we recht door zee gaan. Ik ben niet tevreden met je prestaties in het eerste elftal. Je hebt potentie, dat is zeker war, maar tot nu toe heb je niet kunnen leveren wat we van een speler op dit niveau verwachten.’

Said: (fronst) ‘Ik doe mijn best. Ik wil heel graag slagen bij Toulouse en daarnaast heb ik niet het gevoel dat ik genoeg minuten heb gemaakt om mezelf te kunnen bewijzen.’

Trainer: ‘Dat begrijp ik, Said. Maar de concurrentie is hier moordend, en we hebben dringend resultaten nodig. Ik heb besloten dat je beter af bent in het tweede elftal, waar je meer speelminuten kunt krijgen en aan je ontwikkeling kunt werken.’

Said: (teleurgesteld) ‘Maar ik wil graag bij het eerste elftal blijven en laten zien wat ik kan. Ik weet dat ik het kan en als je me meer minuten geeft zal ik het laten zien.’

Trainer: ‘Dit is geen definitief afscheid. Ik geloof nog steeds in je potentieel, maar op dit moment is dit de beste beslissing voor jou en het team. We zullen je prestaties in het tweede elftal nauwlettend volgen, en wie weet keer je snel terug naar het eerste elftal.’

Said: (knikt, met gemengde gevoelens) ‘Ik begrijp het, coach. Ik zal er alles aan doen om te bewijzen dat ik thuishoor in het eerste elftal.’

Trainer: ‘Dat is wat ik wil horen. Blijf hard werken en laat zien wat je kunt. Je droom om op het hoogste niveau te spelen kan je nog altijd waarmaken.’

De woorden van de trainer komt binnen als een donderslag bij heldere hemel, spelen in een tweede elftal voelt als een degradatie en ook alsof hij weer terug moet gaan naar het begin. De woorden hakken erg op hem in, daardoor heeft hij veel moeite om goed met de teleurstelling om te gaan. In de benauwde gangen van het Toulouse-trainingscomplex reflecteert Saïd op het harde gesprek met de trainer. De herinneringen aan zijn eerdere afwijzing bij Go Ahead Eagles lijken nu samen te smelten met de onzekere toekomst die voor hem ligt. Het lijkt bijna alsof het verleden zich herhaalt, en dat de woorden van Paul Bosvelt opnieuw door zijn hoofd spookt: “Je moet vertrekken.” Het voelt als een innerlijke strijd, waarbij Saïd probeert de twijfels te overstemmen en zijn vastberadenheid te behouden.

Zijn droom, die in 2020 in duigen viel, lijkt nu opnieuw op losse schroeven te staan. De degradatie naar het tweede elftal voelt als een bittere pil, een stap terug die hij niet had verwacht. Het is alsof hij weer op het punt staat waar hij begon, met dezelfde gevoelens van onzekerheid en de noodzaak om zich opnieuw te bewijzen .Het loopt vervolgens ook niet lekker in het tweede elftal, waar hij ook moeilijk tot scoren komt waardoor Said in de zomer graag wil vertrekken.

Vitesse

Als het zomer is krijgt Said een telefoontje van zijn zaakwaarnemer dat hij weer terug kan gaan naar Nederland. Er heeft zich een nieuwe club voor hem gemeld namelijk Vitesse. Hij wordt opgebeld door de hoofdtrainer en dat is ook direct een man waar hij naar op kijkt, oud profvoetballer van onder andere PSV en FC Barcelona Phillip Cocu. Als hij opneemt vindt er het volgende gesprek plaats:

Said Hamulic: (ontvangt een telefoontje van Phillip Cocu) Hallo, met Said Hamulic.

Phillip Cocu: Hallo Said, hier is Phillip Cocu, de trainer van Vitesse. Ik wil graag met je praten over een mogelijke overstap naar onze club.

Said Hamulic: (opgewonden) Goedemiddag, meneer Cocu! Dat klinkt geweldig. Ik ben zeer geïnteresseerd en sta zeker open voor een gesprek.

Phillip Cocu: Fijn om te horen, Said. We hebben je prestaties nauwlettend gevolgd, Je bent een snelle aanvaller en spits die goed kan dribbelen. Wij als technische staf denken dat je een waardevolle toevoeging zou zijn aan ons team. We vinden dat je een goede aan Zou je het zien zitten om binnenkort bij ons langs te komen en de details te bespreken?

Said Hamulic: Dat klinkt perfect. Ik kijk ernaar uit. Dank u wel voor deze kans. Tot snel!

Datgene wat hij miste bij Toulouse datgene voelde hij meteen aan in het gesprek met de trainer namelijk vertrouwen. De trainer gaf in het gesprek aan dat hij talent in Said zag en dat hij een goeie aanvallende versterking zou zijn voor de voetbalclub uit Arnhem. Na het gesprek belt Said zijn zaakwaarnemer op en zegt het volgende: ‘Ik wil naar Vitesse!’.

Als de deal wordt rondgemaakt en Said zijn presentatie heeft gehad voor de geel-zwarten uit Arnhem, verloopt het soepel. Hij voelt het vertrouwen van de trainer in de voorbereiding waarin Said elke wedstrijd in de basis mocht starten. Als de voorbereiding is afgelopen wordt hij beloond en mag hij in de basis starten in de eerste competitiewedstrijd van het seizoen tegen FC Volendam, dat ook meteen zijn eredivisie debuut wordt.

Eredivisie debuut

Het Kras Stadion, de thuishaven van FC Volendam, baadde in een zachte avondzon terwijl de supporters van beide teams de tribunes vulden met veel gezang en gejuich. Said Hamulic bevond zich in de kleedkamer, zijn hart bonzend in zijn borst, terwijl de adrenaline door zijn lichaam gierde. Het moment waar hij jarenlang naar had uitgekeken, zijn Eredivisie-debuut, was eindelijk aangebroken. Philip Cocu, had hem het vertrouwen gegeven om in de basis te starten tegen FC Volendam. Said voelde de spanning en de verwachting die op zijn schouders rustte, maar hij was vastberaden om zichzelf te bewijzen. Hij wist dat dit het moment was waarvoor hij had gewerkt en gevochten, van Deventer tot Toulouse en nu in Arnhem.In de gang richting het veld kon Said het gejuich van de supporters al horen. De oranje kleuren van FC Volendam doemden voor hem op. Zijn hartslag versnelde terwijl hij zich schrap zette voor de wedstrijd. De sfeer was geladen met opwinding, en de spanning was tastbaar. Dat had er mee te maken dat FC Volendam voor het tweede jaar achter elkaar zijn opwachting mocht maken in de Eredivisie.

Said liep het veld op, zijn voetbalschoenen raakten het gesproeide kunstgras van het Kras Stadion. Dit was het echte werk, en hij was vastbesloten om te schitteren.De wedstrijd begon, en Said voelde een mix van opwinding en zenuwen terwijl hij de bal aan zijn voeten kreeg. Hij was een aanvaller, en het was zijn taak om kansen te creëren en doelpunten te maken. Terwijl de wedstrijd vorderde, voelde Said zich steeds meer op zijn gemak op het hoogste niveau. Hij dribbelde langs tegenstanders, creëerde kansen en verdedigde goed door steeds op de juiste manier om druk te zetten op de verdedigers. Richting het einde van de wedstrijd staat het 1-1 en gebeurde het volgende: Said stond in een drukke zestien meter zijn rug naar het doel. Hij werd aangespeeld door een medespeler en Plotseling zag hij een medespeler vrijstaan aan de rand van het strafschopgebied. Met een vloeiende beweging, een hakje dat de bal precies naar de voeten van zijn teamgenoot leidde, gaf Said een perfecte assist. Het Uit vak barstte uit in gejuich toen Vitesse het doelpunt scoorde. Het was een moment van glorie voor Said, een bevestiging van zijn talent en een bijdrage aan het team. Uiteindelijk won Vitesse de wedstrijd met een 1-2 overwinning op Volendam. Het Kras Stadion dat aan het begin van de avond vol was met verwachtingen, was nu gevuld met teleurstelling van de thuisfans. Voor Said was het echter een avond om nooit te vergeten.