Myrthes ogen knipperen langzaam open van de felle zonnestralen die door het dakraam van haar studio naar binnen schijnen en ontwaken haar uit een korte slaap. Ze kwam om één uur vannacht thuis van een korte hardlooptraining, even een ommetje door Lombok van twaalf kilometer, alsof het niks is. Langzaam draait ze haar lichaam om en hengelt ze haar voeten uit het bed. Meteen loopt Myrthe naar de waterkoker om een bakje koffie te zetten, standaard begin van de dag. Ze pakt haar IPhone uit de oplader en kijkt naar de tijd, het is al half acht en ze moet om negen uur al in Arnhem zijn. Snel springt ze in de douche en maakt zich klaar voor de dag. Vandaag is de eerste afspraak met haar nieuwe trainer die haar gaat trainen voor haar volgende marathon in Melbourne. Toen Myrthe twintig jaar oud was kreeg ze de drang om iets goeds terug te doen voor de wereld. Op veertienjarige leeftijd kreeg Myrthe haar moeder borstkanker, dit was een heftige periode van haar jeugd. Tot op de dag van vandaag is Myrthe dankbaar dat alles is goed gekomen en dat haar moeder nu gezond is. In 2019 begon haar avontuur, niet zomaar een marathon, maar wel de enige echte in New York. Voordat het vliegtuig vertrok had ze al 10.000 euro opgehaald voor KIKA. Dit was vanaf nu haar doel en nu vier jaar later en 65.000 euro verder met nog meer motivatie dan ooit, loopt ze de marathon van Melbourne en haar doel is nu 17.500 euro.
Na een snelle klaarmaaksessie zit Myrthe in de trein. ‘Het volgende station is station Arnhem’, klinkt door de luidsprekers van de overvolle trein. Het is dinsdagochtend half negen precies in de spits. Myrthe wurmt zichzelf met haar bagage door de mensenmassa naar buiten het perron op, nog even snel met de bus en dan is ze er al. Tien minuten later stapt ze uit bij een groot grijs pand en zoekt naar het juiste nummer. Haar hoofd gaat van links naar rechts en dan ziet ze het opeens. Vlug loopt Myrthe door de openstaande deuren en staat meteen oog in oog met een grote gespierde man. ‘Hoi ik ben Myrthe!!’, schreeuwt Myrthe vrolijk tegen de man. Hij kijkt haar lachend aan en langzaam komt zijn hand naar voren. ‘Ik ben Dick’, zegt hij op een kalme toon terug. ‘Jij komt zeker voor de marathontraining?’ Myrthe knikt enthousiast en kijkt meteen nieuwsgierig naar binnen. Er staan veel grote apparaten en het is niet heel erg druk. Meteen begint Myrthe enthousiast te vertellen over alle avonturen die ze al heeft meegemaakt in de afgelopen vier jaar. Dick luistert aandachtig. ‘Dus als ik het goed begrijp ren jij bijna alle marathons met een relatief korte training van ongeveer drie weken van tevoren en ren jij die hele 42.2 kilometer in 3.5 uur’, zegt Dick een beetje verbaasd. Myrthe giechelt verlegen en zegt: ‘ja, eigenlijk wel ja.’ Dick kijkt nog steeds vragend en wacht op een vervolg antwoord. ‘Daarom wil ik graag gaan beginnen met een goed trainingsschema en mezelf hier ook echt aan gaan houden, daarnaast wil ik ook op m’n voeding gaan letten en wellicht iets minder drinken’. Oké Myrthe, Mythe was het toch he? Dick kijkt haar vragend aan. ‘Ja Myrthe Keetels’ zegt ze. Ondertussen loopt Dick naar zijn bureau, schuift zijn stoel naar achter en gaat zitten. Myrthe gaat aan de andere kant van het bureau zitten. Hij klapt zijn MacBook open en begint te typen. ‘Ik denk dat ik voor jou wel een mooi schema kan maken. De potentie zit er bij jou zeker in en je rent ook al een tijdje toch?’. ‘Ik ben eigenlijk altijd al wel sportief geweest, ik heb erg lang op hockey gezeten. Met hardlopen ben ik in 2019 begonnen en toen heb ik dus ook meteen mijn eerste marathon gelopen. Na New York heb ik ook nog Patagonië, Groenland, Jordanië, Valencia, Amsterdam, Zuid-Afrika, Rotterdam en de wijnmarathon van Médoc gelopen’. De zon begint ook hier met kleine straaltjes naar binnen te schijnen en reflecteert op de schone ramen. ‘Zo, dat zijn er al behoorlijk wat. Heb je al een duidelijk doel voor jezelf gesteld?’, vraagt Dick. ‘Hmmm’ Myrthe trekt een bedenkend gezicht en vertelt dat haar record drie uur en 23 minuten is, maar ze zou graag willen finishen binnen drie uur en vijftien minuten.
Het weekend daarop heeft Myrthe een feestje van haar vriendinnen. Het is zaterdagavond, de muziek klinkt luidt uit de woonkamer en het gerinkel van de wijnglazen is zachtjes op de achtergrond te horen. Myrthe staat in de gang in de rij voor de wc. ‘Nog drie weken en dan ga je toch al?’ Een vriendinnetje van Myrthe, Esmee, tikt op haar schouder en wacht ongeduldig op antwoord. ‘Ja, klopt! Morgen nog collecteren in Breda en dan heb ik 17.500 euro opgehaald voor KIKA’. ‘Wooww!’ Met verbijstering staat Esmee te kijken. ‘Dat meen je niet, wat mega goed gedaan schat’, schreeuwt ze door de gang. ‘Thanks liefje, gaan jullie straks nog uit in Rotterdam? Ik twijfel een beetje om mee te gaan, ik moet natuurlijk ook weer vroeg op morgen en misschien wil ik toch meedoen met de Singelloop in Breda’. ‘Ja!! Je moet echt meegaan, we gaan met zoveel’. Ook Kiki mengt zich nu in het gesprek en probeert Myrthe voorzichtig over te halen om straks mee uit te gaan. ’Hoelang is die Singelloop dan?’, vraagt Kiki. ‘Ik ga natuurlijk wel voor de halve marathon dat is dan 21,1 kilometer’, vertelt Myrthe. De meiden kijken elkaar twijfelachtig aan maar vinden toch dat ze mee uit moet gaan. ‘Over drie weken ben je naar Australië en voor je het weet ben je volgend jaar pas weer terug, dus je gaat gewoon lekker met ons mee!’ ‘Weet je wat jullie hebben gelijk!’ Myrthe geeft de meiden een knuffel en besluit mee te gaan.
De volgende dag loopt Myrthe is de stad met haar vriendinnetje die haar komt aanmoedigen, Didi. Het is rumoerig, de hele stad staat in het teken van de Singelloop. De meiden lopen samen door de mensenmassa naar het stadskantoor, waar zo meteen de marathon van start gaat. Alles is afgezet met verkeersborden en het is moeilijk om te vinden waar Myrthe straks moet starten. Ze wil eigenlijk nog even langs de Albert Heijn, snel een ontbijtje halen. ‘Hoe voel je je?’ Vraagt Didi aan Myrthe. ‘Wat?’ antwoordt ze. ‘Ik vroeg hoe je je voelt’, herhaalt Didi. ‘Mwah, gaat wel prima. We waren gisteravond denk ik rond een uur of vier thuis dus heb toch vijf uurtjes kunnen slapen’. Didi kijkt Myrthe vragend aan en stelt voor of het wel zo handig is om een halve marathon te gaan lopen. ‘Ja tuurlijk wel, nog even een keer goed oefenen voor Melbourne’, reageert ze met een lacherige stem. Verderop staat een groot geel bord met een pijl die wijst naar rechts. ‘Ah kijk, daar moet ik me denk ik aanmelden’. Snel sluiten de twee vriendinnen achteraan in de rij en na vijftien minuten komen ze dan eindelijk bij het plastic inklap tafeltje wat speciaal voor vandaag is opgezet. ‘Zo jullie zijn net op tijd dames’, klinkt uit de mond van de dame achter het inklaptafeltje. De vriendinnen kijken elkaar verbaasd aan. ‘De halve marathon begint al over 20 minuten dus ik zou maar gaan opschieten als ik jullie was’. ‘Bedankt!’ Schreeuwen de meiden in koor en rennen snel naar het startpunt. ‘Kleed je maar snel om Myrth dan wacht ik hier op je’, roept Didi door de chaos van de mensen heen. Nog geen tien minuten later staat Myrthe klaar om te beginnen. Dit heeft ze al zo vaak gedaan, dit is een eitje voor haar. Een zware stem begint met aftellen en het startschot gaat af, de hele massa waar Myrthe zich in bevindt beweegt met een hoog tempo vooruit. De minuten gaan voorbij en de grote massa hardlopers verwijderd steeds een beetje verder van het stadskantoor. Na 50 minuten begint Myrthe al wat zwaarder te ademen en voelt een kleine steek opkomen in haar buik. Ze loopt door op haar tempo en negeert de signalen van haar lichaam. Ze volgt de pacer van 1.40, het is volgens de trainer belangrijk om die bij te houden, voor haar doel in Melbourne. We zijn op één uur en vijf minuten en Myrthe merkt dat het toch wel handig was geweest om even wat te eten vantevoren. Ze blijft op hetzelfde tempo rennen en probeert energie te krijgen van de toeschouwers langs de kant. Ze ziet aan de linkerkant van de dranghekken een groot roze spandoek met de tekst: ‘’mama we zijn trots op je’’. Myrthe denkt aan haar eigen moeder en bedenkt waarom ze dit ook allemaal weer deed. Ze krijgt motivatie en rent stevig door. 30 minuten later voelt ze toch een enorm drukkend gevoel op haar borst en de steek in haar zij is ook niet weggegaan. De laatste borden komen langzaam de hoek om, als goed is nog een paar 100 meter. Ze kijkt nog een keer om, om te kijken wat er ook alweer op het bord stond. Dan hoort ze de mensen langs de kant plotseling heel hard schreeuwen. ‘Je oortje!’ roept de ene na de andere toeschouwer. ‘Je Airpods!’ schreeuwt de volgende weer. Maar Myrthe heeft niet de puf om stoppen met rennen, te bukken en dan weer door te gaan. Ze moet nu echt door en negeert het geschreeuw en rent met een iets wat minder soepele pas door naar de finish op de Grote Markt. Eenmaal over de streep zakt ze in elkaar en met een snelheidsvaart rennen er twee vrouwen in felgele hesjes naar haar toe en zetten haar op een stoel bij de eerste hulp. ‘Gaat het?’ Vraagt de vrouw bezorgt. Myrthe reageert verward. ‘Heb je wel genoeg gegeten?’ Vraagt de andere vrouw met een iets strengere toon. De bezorgde vrouw opent een doosje en haalt er een hele rits Dextro uit. ‘Ik denk dat je op dit moment wel een beetje suiker kan gebruiken’. ‘Dat denk ik ook’, zegt Myrthe op een geschrokken toon en stopt er twee tegelijk in haar mond. Het iets wat bleke gezicht bloeit meteen weer op.
Drie dagen later gaat Myrthe weer langs bij trainer Dick en verteld wat er afgelopen weekend is voorgevallen. Dick reageert geschrokken en pakt zijn MacBook er weer bij. ‘We gaan nu meteen even kijken wat we op korte termijn kunnen aanpakken’, zegt Dick. ‘Het is belangrijk dat je in fases gaat trainen Myrthe. Dat houdt in dat je gaat hardlopen, langzaam gaat lopen en tempotrainingen gaat doen. Daar valt bij jou nog veel te winnen’. Myrthe luistert aandachtig. ‘Een valkuil bij jou is ook dat je denk ik te hard wil trainen, het gewone lekkere tempo is misschien net iets te hard. De meeste trainingen ga je rustig trainen en de overige ga je hardlopen’. Dick en Myrthe nemen de marathon van Melbourne nog even door en wat de verwachtingen gaan worden. Myrthe bedankt Dick en nemen voor nu afscheid, want Myrthe weet nog niet hoelang ze in Australië gaat blijven.
Twee weken later is het zover onderweg naar Melbourne. Door het geruis klinkt een luide piep en de lichtjes boven hun stoelen beginnen te branden. Er wordt gevraagd of de passagiers de riemen vast willen maken want het vliegtuig hangt al boven Melbourne. Over vier dagen is het zo ver de marathon van Melbourne. ‘Ben je al een beetje zenuwachtig?’ vraagt Miranda, een hardloopvriendin, nieuwsgierig aan Myrthe. Ze is net bezig met het vastklikken van haar riem. ‘Wel iets meer dan normaal. Ik ben deze keer wel echt een stuk serieuzer bezig geweest met de voorbereiding en afgelopen keer in Breda ging het toch iets minder goed. Dus dat maakt mij wel iets zenuwachtiger dan normaal’. Miranda kijkt haar aan en wrijft even geruststellend over haar been. ‘Geen zorgen mop, dat kan jij!’
Het is vier uur na de grote marathon in Melbourne. Myrthe waggelt als een soort pinguïn haar hotelkamer binnen en voelt meteen overal spierpijn. Ze trekt haar hardloopschoenen voorzichtig uit en laat zichzelf achterovervallen op de grote box spring. De telefoon rinkelt door de kamer, Myrthe komt weer overeind van haar bed en neemt enthousiast de telefoon op. ‘Hoi met Myrthe keetels!’ Het is Dick, hij die had gezegd dat hij na de marathon meteen zou bellen. ‘Vertel, vertel, hoe ging de marathon?’ Klinkt heel nieuwsgierig aan de andere kant van de lijn. ‘Het was echt fantastisch! Ik had de avond ervoor goed geslapen, ik had goed ontbeten en ik begon als een speer. De hele marathon was zo mooi opgezet en alle deelnemers waren zo behulpzaam en lief’. ‘Goed om te horen Myrthe, maar ik ben toch eigenlijk wel heel erg nieuwsgierig naar je tijd’, vraagt Dick ongeduldig. Myrthe slaagt een diepe zucht, maar dan vertelt ze luidkeels dat ze haar record heeft verbroken. ‘Ik kwam binnen op drie uur en twaalf minuten!!’. ‘Dat meen je niet?’ zegt Dick verbaasd’ ‘Ja echt waar, ik ben zo blij en trots op mezelf! Tien minuten sneller dan m’n vorige record.’ ‘Gefeliciteerd Myrthe, was het al dat harde werk toch waard’, zegt Dick met een kleine emotie en vooral veel trots in zijn stem.
