Selena buigt over haar zadel en draait haar fiets op slot. Ze trekt haar jas wat meer dicht als er een koude bries langs komt. Klote kou, dacht Selena. Met oktober in de aantocht werd het steeds kouder. Ze herpakt haar stap weer en loopt naar de manege. Gehink vult de nacht als ze dichterbij komt, de geur van hooi vult de lucht. Selena ruimt haar spullen op en als ze er klaar voor is loopt ze naar de bak toe. Ze heeft een kleine knoop in haar maag, maar heeft ook heel veel energie voor vanavond. Het is namelijk haar eerste springles. Ze loopt de bak in en ziet dat er verschillende hindernissen klaar staan voor haar en de ander ruiters. Naast de hindernissen staan er ook paarden klaar voor de ruiters. Selena loopt naar haar aangewezen pony toe, Picasso. Het is een lichtbruine pony, met licht blonde manen die bijna voor zijn ogen hangen. Hij heeft witte vlekken aan de onderkant van zijn been waardoor het net lijkt alsof hij lange witte sokken aanheeft. Selena houdt zich vast aan het zadel van haar paard en trekt haarzelf het paard op. Ze nestelt in het zadel en lijnt haar paard op achter de rest van de paarden. Ze kijkt naar de andere ruiters en wikkelt nog een keer de teugels om haar handen. Ze probeert er niet over na te denken dat ze het niet kan. De knoop in haar maag begint weer strakker te worden. Ze kijkt nog een keer zonder dat ze het wil naar de nadere ruiters. Al deze ruiters hebben al wedstrijden gedaan en het juist niveau hiervoor in tegenstelling tot haar. Selena schudt die gedachtes weg en probeert weer te focussen op het parcours. Zij kan dit net zo goed als de andere ruiters. En dat kan ze ook zeker, de rit verloopt verrassend goed, voordat ze het doorheeft is ze alweer bij het laatste kwartier van de les. In het laatste kwartiertje worden de balken met tien centimeter verhoogt, waardoor de hoogte nu 75 centimeter is. Selena lijnt haar paard op en zet hem in de draf. Als ze de hindernis nadert, stopt haar paard ineens en loopt langs de hindernis.
“Nog een keer,” roept de docent naar Selena. Selena lijnt haar paard weer ze ademt nog een keer uit en neemt de teugels strakker in haar handen. Ze leunt een beetje naar voren en tikt met de stijgbeugel tegen de beuk van het paard aan en zet hem in draf. Selena komt in het ritme van het paard en beweegt met hem mee. De balk komt steeds dichterbij, Selena bereid zichzelf voor de inspanning van de sprong. Maar ineens stopt het paard weer, de teugels glijden uit haar hand. Ze probeert er nog naar te grijpen maar het is te laat. Selena voelt zichzelf wegglijden van het zadel en klapt met haar rug op het zand. De lucht in haar longen worden door de klap eruit geperst. Ze snakt naar adem terwijl ze probeert haarzelf weer op te pakken. Het eerste wat Selena voelt is een doffe pijn in haar onderrug, door de schrik van de val blijft Selena op de grond liggen. De docent haast zich naar haar toe. “Kan je je tenen bewegen?” Vraagt ze. Selena begint langzaam haar tenen te bewegen en voelt een golf van opluchting. Ze knikt voorzichtig naar de docent toe. “Mooi zo, dan is het niet gebroken,” Selena staat langzaam weer op, de pijn blijft nog steeds zeuren in haar onderrug. Ze probeert de pijn weg te drukken als ze weer op het paard stapt om verder te gaan met de les. Na afloop van de les voelt Selena nog steeds de pijn in haar rug, het lijkt wel erger te zijn geworden. Ze kon het ook niet echt plaatsen wat nou precies de pijn was. Het was niet een stekende pijn, maar meer een doffe, vastende pijn. Selena kreunt in frustratie als ze bedenkt dat ze nog naar huis moet fietsen, had ze haar telefoon maar meegenomen. Selena loopt de woonkamer binnen na haar fietstocht en kijkt naar haar familie die op de bank tv zitten te kijken.
“Hallo schat, hoe was het?” vraagt haar moeder. Selena wil die vraag positief beantwoorden, maar de emoties van alles komen eruit. Met tranen over haar wangen vertelt ze wat er gebeurd was aan haar ouders.
Na de avond op de bank te hebben geslapen besloten Selena en haar moeder naar de enige huisarts te gaan die op zaterdag open was. Selena en haar moeder lopen het Leidsche Rijn ziekenhuis in naar de huisartspost. De post was de eerste deur in een witte gang. De tweede deur was röntgenfoto en als ze de hoek om zouden gaan was daar spoed. De dokter was een wat oudere man en liep met een wandelstok. Selena loopt de kamer binnen vast houdend aan haar moeder voor steun. Er was een klein bankje in de kamer waar Selena plaats neemt, ze liet zich onderuit zakken om een wat meer lig effect te creëren want echt zitten lukte niet met de pijn.
“Wat is er aan de hand?” vraagt de dokter.
“Ik had springles en ben toen van het paard gevallen op mijn rug
“Oeh dat is niet plezant. Waar heb je vooral pijn?”
“In mijn onderrug heb ik vooral de pijn, en het is erger geworden”
“Oke, zou je voor mij even een testje kunnen doen,” Selena staat op. “Kan je voor mij op je tenen staan en dan weer op de grond,” Selena staat op en gaat op haar tenen staan. Als ze weer naar beneden gaat met haar hielen doet ze het een stuk voorzichter en langzamer dan ze normaal zou doen. De dokter kijkt haar aandachtig aan. Selena doet het een paar keer voor hem, elke keer weer voorzicht naar beneden om de pijn in haar rug niet erger te maken. De dokter knikt naar haar dat hij genoeg heeft gezien en ze gaat weer liggen. Selena vroeg zich af of dit alles was wat ze moest doen of dat hij nog een foto ging laten maken van haar. Het zat toch heel dicht bij de huisartsenpost. “Ja ik zie niet iets wat erop blijkt dat het gebroken is,” Selena kijkt de dokter aan, wist hij dat zeker? Hij heeft geen foto van haar gemaakt en haar alleen maar een testje laten doen. “Ik zal wat sterkere pijnstillers voorschrijven en het is nu gekneusd,” Selena en haar moeder knikken en gaat akkoord met wat de dokter zegt. Hij moet wel gelijk hebben toch, hij is een dokter.
Na de afspraak met de dokter is Selena een week thuis gebleven, de pijn was te erg om naar school te gaan. In haar tweede week is ze wel een avond gaan werken, want zoals veel mensen tegen haar zeiden: “oh maar als jij je rug hebt gebroken, dan loop je niet”. Selena werkt in haar vrije tijd bij de Jumbo als vakkenvuller.
Het is een zaterdagavond en ze is de zuivel aan het vullen, sinds haar rug gekneusd is, vond ze dat ze juist moet werken om van die kneuzing af te komen. De koelte van de open koelkast komt over Selena heen als ze de slagroom aan het vullen is, een kleine rilling komt over haar heen. Op de grond ligt een slagroombusje. Voordat ze het door heeft stapt ze op het busje, die door het gewicht erop begint te rollen. Ze valt naar voren vol op haar handen en knieën.
“Dat kan er ook nog wel bij” zegt ze tegen zichzelf als ze langzaam weer opstaat. Door de val kreeg ze weer een hele nieuwe pijnscheut in haar rug. Selena is er helemaal klaar mee en wilt het liefst naar huis gaan, alleen kan ze nog niet weg aangezien haar shift nog niet klaar is. Selena neemt een diepe adem in en staat weer op om verder te gaan met het vullen van de zuivel. Met meer pijn in haar rug en een geschaafd ego.
Drieweken gaan voorbij en de pijn wordt niet minder, de pillen helpen niet meer en het doet nog steeds veel pijn. Selena probeert door te gaan met haar leven, met vrienden afspreken en andere uitjes maar de pijn belemmert haar te veel. 30 oktober kan ze het niet meer aan en gaat ze met haar moeder naar de huisarts post in Woerden. Bij de huisarts vertelt Selena weer haar verhaaltje, alleen dit keer vertelt ze er ook bij dat de pijn niet minder is geworden.
“Oh dat had wel minder moeten zijn,” zegt de huisarts.
“Maar ja dat is het niet. De pijn is hetzelfde en is niet minder geworden,” legt Selena uit.
“Ik ga jouw doorsturen voor een foto,”
“Dat lijkt mij een heel goed idee,” De foto kon alleen niet gemaakt worden bij de huisartsenpost dus Selena gaat samen met haar moeder naar het Antonius ziekenhuis in Woerden. Selena en haar moeder stappen in de bus om naar het ziekenhuis te gaan voor de foto.
Selena en haar moeder lopen het ziekenhuis binnen en naar de plek toe voor de foto. De foto maken was snel gedaan, het was vooral het wachten op antwoorden wat lang duurde. Selena zit op een bankje te wachten in een omkleed hokje voor de dokter. Toen ze nog langer moesten wachten, wist ze al bij zichzelf dit is niet goed. Als ze niks hadden gevonden dan zouden ze toch haar niet zo lang laten wachten
Eerste foto van rug
toch? Haar moeder begon ook steeds onrustiger te worden. De dokter komt eindelijk haar hokje binnen lopen.
“We hebben toch wel ernstig letsel gevonden,” vertelt de dokter aan Selena. “We hebben een breuk aangetroffen. Je moet met spoed naar Leidsche Rijn voor een CT scan,” Maar Selena was niet met de auto gekomen, dus moest ze samen met haar moeder de pendelbus in van het ziekenhuis.
Na het ritje in de pendelbus komen ze aan in het Leidsche Rijn ziekenhuis. In een witte ziekenhuis jurk stapt Selena de kamer in voor de CT scan. Het heeft de vorm van een grote witte koepel waar ze in gaat liggen. Selena neemt plaats en heeft al snel door dat ze het eigenlijk helemaal niet erg vindt om erin te gaan, ze vond het eigenlijk best leuk. Voordat ze het wist was ze er ook weer uit. Tussen vijf en zes uur komen haar vader en zusje ook nog naar het ziekenhuis toe, daar hebben ze weer gewacht op de uitslagen.
“We moeten opereren,” vertelt de arts als de uitslagen bekend zijn. Selena zinkt dieper in haar stoel, dit wilde ze niet horen. Ze begint steeds onrustiger te worden en paniek begint binnen te komen. “We gaan de operatie overmorgen doen,” Selena kijkt verschrikt op, zo snel al. Selena loopt stilletjes achter haar ouders het ziekenhuis uit, over twee dagen zou ze geopereerd worden aan haar rug. Over twee dagen zou ze misschien wel verlamd worden in haar benen of wat als ze niet meer wakker werd van de narcose. Selena probeert er niet aan meer aan te denken als ze het ziekenhuis uitstapt.
Selena was al vroeg in het ziekenhuis voor haar operatie. Met een lege maag en droge keel zit ze te wachten op haar operatie. De dag voor haar operatie heeft ze haar chirurg leren kennen en hij heeft wat zorgen van haar schouders afgehaald, niet alles, maar wel een groot deel. Selena zit op haar bed en om haarzelf er doorheen te halen was ze vooral Martien Meiland aan het quoten. Ze moest zichzelf afleiden.
“Erg hé,” zegt Selena, met haar Martien Meiland impressie. “Erg hé dit, zo’n pech heb ik weer,” Ook voor haar operatie moest Selena lang wachten voordat ze aan de beurt was. Toen was het zover. Haar beurt. Haar moeder loopt mee de operatiekamer in, hand in hand met haar dochter. In de operatie kamer ligt Selena in haar bed op haar rug, ze krijgt een infuus in haar arm. “Maar dat wil ik helemaal niet, straks word ik verlamd,” zegt ze, terwijl er wat tranen over haar wangen lopen. Ze kijkt weg als de naald naar binnen wordt gebracht.
“Kan je voor mij terug tellen van tien naar nul,” vraagt de zuster aan haar als ze haar onder narcose brengen.
“Tien, negen, acht—”
Als Selena weer wakker wordt na haar operatie is ze licht in haar hoofd en moet ook even weer terug komen op aarde. Wat niet zo makkelijk gaat, alles is grappig en ze blijft dat lichte gevoel in haar hoofd houden. Misschien komt dat dan ook door het groene knopje die ze in haar handen heeft wat haar morfine geeft.
“De operatie is goed gegaan, er zitten nu pinnen in je rug om het stabiel te houden. Deze zouden er na een paar maanden op zich weer eruit kunnen,” vertelt de dokter haar als ze weer wat helderde is van de morfine. Selena zucht in opluchting, ze is niet verlamd geworden en het gaat weer goed komen met haar rug. Wat haar nu te doen staat is weer leren haar rug te gebruiken. Jammer genoeg voor de Selena is dit niet de laatste keer dat ze wordt geopereerd.
