‘Kom je voor de speeddate?’ vraagt een jonge man met een opvallend hippe uitstraling. Hip, omdat hij een mullet heeft: kort aan de zijkanten en achter lang, niet zoals in Maaskantje, maar meer als een nonchalante Australische surfer. Ook hip, omdat hij twee oorbellen naast elkaar draagt en een wit T-shirt dat moeiteloos samengaat met zijn wijde jeans. Speeddaten was niet het plan, maar blijkt een onverwacht leuk bijeffect van de reünie van het DJ-duo.

Rozemarijn heeft hele andere zorgen dan speeddaten. Deze avond voelt als een auditie waarvoor ze al wéken gespannen is. De stress zat zo hoog, dat ze zich nauwelijks druk heeft kunnen maken over haar outfit. ‘Normaal sta ik nog wel even te twijfelen voor de kast, maar ik had simpelweg geen ruimte in mijn hoofd voor kledingstress,’ zegt ze later. ‘Die zat al vol met andere zorgen.’
Terwijl ze voor de vierde keer haar USB-sticks checkt, legt ze uit dat ze zich de afgelopen dagen amper ergens op kon concentreren. De wat-als scenario’s speelden zich continu af. Ze weet: het moet goed gaan vanavond. En dat is precies waarom haar hoofd alle kanten op schiet. ‘Voor alle bezoekers is het gewoon een leuk reünietje, terwijl het voor mij al dagen voelt als een enorm examen.’

Gierende zenuwen

Toch rijzen er al snel vragen. De lange bar met eindeloze speciaalbiertaps en Perzische tapijten als bekleding voelt niet direct als de setting voor de terugkeer van Bente Hameleers en Rozemarijn Aarens, beter bekend als Domstad Duo.
Het antwoord laat zich vinden wanneer je verder loopt, een trap van staal afdaalt en in een ruimte belandt die aanvoelt als een ondergrondse loods. In de hoek staat een rode suède bank die, net als andere elementen in de zaal, betere tijden heeft gekend. Terwijl de eerste feestoutfits verschijnen, groeit de berg jassen en verdwijnt de bank langzaam onder de bergen textiel.

De eerste klanken van “Normalizo” vullen de ruimte. Een ontspannen baslijn vermengt zich met een ritmisch geluid dat klinkt als een snaarinstrument, een energieke golf die je bijna vanzelf meevoert. ‘Een lekker hitje om op te warmen,’ zegt Rozemarijn, die traditiegetrouw het eerste nummer kiest. Het duo heeft elkaar bijna een jaar niet gezien en kijkt niet alleen uit naar dit moment, Rozemarijn ligt al nachten wakker van de stress. ‘Natuurlijk is het leuk, maar het is ook wennen, en eigenlijk gewoon spannend om weer samen te draaien,’ zegt ze, met haar koptelefoon half op, haar hand boven de knoppen en haar voet tikkend op de beat. Ze is duidelijk gefocust.
Bente kijkt geconcentreerd toe hoe Rozemarijn werkt. Achter de oranje ledverlichting lichten twee schermpjes op, terwijl de seconden wegtikken. Bente tikt met haar vingers op haar bovenbenen, uit de maat — totdat ze uitlegt dat ze al meetelt met de overgang die ze via haar koptelefoon hoort. Haar kortgeknipte boblijn springt ritmisch mee op de beat die ze voor zichzelf speelt.

Rozemarijn Aarens

Vanavond is belangrijk: het duo is weer samen, voor het eerst sinds bijna een jaar. ‘De zenuwen gieren door mijn lijf. Zo gespannen ben ik normaal niet voor een gig,’ vertelt Rozemarijn. ‘Ik heb veel vooruitgang geboekt, toffe optredens gedaan. Door vaak te draaien, groei je gewoon. Draaien wordt als fietsen: het gaat vanzelf.’
Maar fietsen verleer je niet — dus zou Bente de juiste knoppen toch ook nog moeten weten te vinden? ‘Natuurlijk weet ze die nog te vinden, maar of we elkaar nog weten te vinden, is de vraag,’ grapt Rozemarijn zenuwachtig. De onzekerheid over een mogelijk niveauverschil komt niet alleen door het verschil in ervaring. Rozemarijn volgt inmiddels een DJ-course voor gevorderden. ‘Daar leer ik zó veel. Ik merk hoe snel ik groei. En net toen ik daar middenin zat, belde Bent dat ze langer in Taiwan bleef.’ Vriendschappelijk gunde ze het haar, maar zakelijk stelde ze grenzen: ‘Stuur muziek, denk mee, en blijf oefenen,’ luidde haar boodschap vanaf 10.000 kilometer verderop.

Het is nog vroeg op de avond, maar het publiek is al een kleurrijke mengelmoes. Van geblondeerde jongens in vintage voetbalshirts tot vrouwen in zwarte topjes met blote ruggen en wijde pantalons — iedereen beweegt zich enthousiast door elkaar heen.
Dan stormen twee jongens de ijzeren trap op, half huppelend, half rennend. Ze blijken uit Ierland en Nieuw-Zeeland te komen, en vertellen dat ze het duo een jaar geleden hebben zien draaien. Ze beloven plechtig tot het eind te blijven.
Hun enthousiasme brengt voor het eerst een echte glimlach op Rozemarijns gezicht. De spanning glijdt even van haar af. Bente slaat haar arm om haar heen en fluistert iets zachts. Te zacht om te verstaan, maar de blijdschap op Rozemarijns gezicht zegt genoeg.
De bar staat nog altijd op dezelfde plek, maar lijkt onbereikbaar geworden. Niet omdat hij verdwenen is, maar omdat een zee van dansende lichamen de weg ernaartoe blokkeert. De lucht is zwaar van zweet, parfum en opwinding. ‘Normaal bereiden we de set samen voor, met een soort framework waarin we kunnen experimenteren,’ zegt Rozemarijn. Maar nu? ‘Het is compleet random,’ lacht Bente. ‘Ook dat is niet ideaal voor de zenuwen.’
Dat de stress vanavond groter is dan normaal, is begrijpelijk. Maar waarom zijn ze überhaupt nog gespannen, na zoveel optredens? ‘Een comedian vreest een zaal die niet lacht. Mijn grootste angst is een zaal die niet danst. Je móét presteren,’ aldus Rozemarijn.
Dat ook Bente druk voelt, is logisch. Sinds haar vertrek hebben ze nooit meer samen opgetreden. ‘Roos heeft veel gedraaid, maar zonder rekening te houden met een ander. Ik moet haar bijbenen — maar zij moet zich óók aanpassen. En dat is zoeken.’

Bente Hameleers

Zweet

Na een korte romantische twist gooit Bente er een stevige plaat in. Ze schuift het volume open, haalt haar handen door haar haar. Rozemarijn kijkt haar bijna verliefd aan. Het duo weet weer: we hebben het nog in ons. Het publiek voelt de klik. Het haar van een jonge vrouw krult langzaam terug onder invloed van hitte en zweet en de ramen zijn beslagen van de damp. Zowel de airco als ventilator weet niet meer op te beuken tegen de hitte. De voetbalshirts blijken praktisch; de blote ruggen zorgen voor natuurlijke verkoeling. De hele zaal beweegt — dat voel je niet alleen, dat ruik je ook.

‘De geur in een club was vroeger beter te doen,’ merkt een vrouw achter de bar op. ‘Sigarettenrook maskeerde op een of andere manier de zure lucht.’ Sinds het rookverbod in 2008 is de geur van een feestend publiek nauwelijks te beteugelen.
Bente en Rozemarijn meten het succes van de avond niet af aan geur of temperatuur. Maar dat de trap naar het café overstroomt van de mensen? Dat zegt genoeg. Ze hebben nu ruimte om écht te lachen, te dansen, te overleggen over wat er volgt. ‘Ik wist het eigenlijk al, maar de stress nam het even over,’ roept Rozemarijn. ‘Met niemand anders kan ik zo samenwerken. Alleen draaien was maar saai. Met Bent kan ik kloten én muziek draaien die écht klopt.’

Rebranding

Domstad Duo

Een paar weken na de reünie is Domstad Duo herboren als KINETIKS. ‘We zijn uit Domstad Duo gegroeid.’ Wat begon als twee Utrechtse studenten op een huisfeestje, is uitgegroeid tot een serieus DJ-duo. Afgelopen jaar stonden ze op grote festivals: Best Kept Secret, Into The Woods, Thuishaven, Westwood, Colorado Charlie en meer. ‘Domstad dekte de lading niet meer.’ ‘En internationaal werkt die naam ook niet echt lekker,’ voegt Bente tevreden toe.