De Hogeschool Utrecht (HU) heeft in het nieuwe jaarrooster de namen van christelijke feestdagen, zoals Kerstmis en Pasen, vervangen door de neutrale term ‘feestdag’. De wijziging volgt op een verzoek van de Hogeschoolraad om rekening te houden met de diversiteit onder studenten en medewerkers. Volgens de HU sluit dit beter aan bij de inclusieve koers die de instelling wil varen. In hun toelichting benadrukte het bestuur dat Kerst en Pasen nog steeds gewoon gevierd worden, maar dat de kalender voortaan met neutralere termen werkt. De beslissing leidde de afgelopen week tot stevige reacties, zowel binnen als buiten de hogeschool.

Ook landelijk trok de maatregel aandacht. Politici spraken zich uit, waarbij sommigen de verandering zagen als een verlies van culturele tradities, terwijl anderen wezen op het streven naar neutraliteit binnen het onderwijs. De HU liet weten geschrokken te zijn van de felheid van de reacties, maar benadrukte dat het besluit zorgvuldig tot stand is gekomen en in overleg met de medezeggenschap.

Derk van Bergen, commissielid van de ChristenUnie Utrecht, begrijpt de wens om inclusiever te zijn, maar vraagt zich af of dit de juiste manier is. Volgens hem levert het vervangen van namen weinig op. ‘Je haalt iets weg zonder er iets voor terug te geven. Dat voelt leeg. Als je echt inclusief wilt zijn, zou je eerder feestdagen van verschillende religies of culturen toe kunnen voegen, in plaats van bestaande te neutraliseren.’

Van Bergen benadrukt daarbij dat hij voorzichtig wil zijn met de rol van de politiek. ‘Het is niet aan de politiek om zich te mengen in hoe een onderwijsinstelling haar kalender inricht. Die vrijheid hoort bij scholen zelf.’

Volgens hem is het bovendien de vraag of de verandering bijdraagt aan meer verbondenheid. Veel mensen in Nederland vieren Kerst of Pasen samen met hun familie, ook als ze niet christelijk zijn. ‘Het schrappen van die benamingen maakt de kalender kaler, zonder dat studenten of medewerkers met een andere achtergrond zich hierdoor daadwerkelijk meer aangesproken voelen.’