Na de val van het eerste Talibanregime in 2007 werd het Afghaanse nationale vrouwenvoetbalteam opgericht, het Afghan Women’s National Team (AWNT). Het Afghaans Olympisch Comité besloot het vrouwenvoetbal officieel te erkennen en te ondersteunen. Dat er een officieel vrouwenvoetbalteam kwam, was bijna niet te geloven voor mensen die nog onder het strenge Talibanregime hadden geleefd. Drie jaar later, in 2010, speelde het team zijn eerste grote internationale toernooi in Bangladesh.
In 2016 kreeg het team formele erkenning van de Afghaanse Voetbalfederatie (AFF), waardoor het zijn technische staf en coaching verder kon uitbreiden. Het succes van de AWNT ging echter gepaard met grote risico’s. Veel Afghanen met conservatieve overtuigingen beschouwden vrouwenvoetbal als in strijd met de islamitische wet. De weerstand was zo hevig dat het team moest trainen op een NATO-militair terrein om hun veiligheid te waarborgen.
Sommige speelsters kregen niet alleen te maken met tegenstand van de samenleving, maar ook van hun eigen familie. De speelsters kregen bovendien te maken met misbruik en bedreigingen van binnenuit. In 2017 meldden verschillende AWNT-leden bij FIFA dat zij waren seksueel misbruikt door hooggeplaatste functionarissen van de AFF. Met steun van de internationale spelersvakbond FIFPRO, een non-profit organisatie die zich inzet voor gelijkheid en solidariteit in het professionele voetbal, maakten zij hun ervaringen in 2018 openbaar. De zaak leidde tot wereldwijde verontwaardiging en druk van organisaties als FIFPRO, en mensenrechtenorganisaties als Amnesty, Human Rights Watch en de Sport & Rights Alliance.
Ondanks alle obstakels bleef het vrouwenvoetbal in Afghanistan groeien, tot de Taliban in 2021 opnieuw aan de macht kwam. Het werd voor vrouwen verboden te voetballen. Kort na de machtsovername werd duidelijk dat de speelsters van het vrouwenvoetbalteam bewust werden opgejaagd. Hun zichtbaarheid maakte hen een doelwit. De vrouwen moesten hun voetbalshirts verbranden en al het bewijs van hun sportcarrière vernietigen. Velen doken onder.
Terwijl de Taliban steeds meer controle kregen, werd achter de schermen een reddingsactie opgezet door Khalida Popal, oud voetbalster en oprichter van het Afghaanse team, de FIFPRO, oud-spelers, coach Kelly Lindsey, mensenrechtenactivisten en de Australische regering. Het lukte uiteindelijk om via noodvluchten speelsters te evacueren naar Australië of andere landen, in voornamelijk Europa, waar ze asiel kregen. Het team is hierdoor grotendeels weer bij elkaar gebracht.
Sinds 2021 schendt de AFF haar verplichtingen als lid van FIFA. De AFF staat onder controle van de Taliban en weigert sindsdien om het vrouwenvoetbal te steunen of zelfs maar te erkennen. Zo blokkeerde ze de deelname van het vrouwenelftal aan de kwalificaties voor het WK 2023 en de Olympische Spelen van Parijs 2024. Omdat de AFF elk contact en elke steun weigert, heeft het Afghaans vrouwenvoetbalteam geen enkele officiële manier om internationaal te spelen, tenzij FIFA ingrijpt en hen namens Afghanistan erkent.
Daarbij dringt de tijd. Door het Talibanverbod op meisjes- en vrouwensport groeit er geen nieuwe generatie speelsters meer op in Afghanistan. Zonder snelle actie van FIFA dreigt het vrouwenvoetbal in Afghanistan volledig te verdwijnen. Een eerste stap in de goede richting is de officiële deelname aan een internationaal FIFA-toernooi in Dubai.
Stichting Sport & Rights Alliance. (2025, 25 maart). “It’s not just a game. It’s part of who I am”: Afghan women footballers’ fight for the right to play [Rapport]. Sport & Rights Alliance. https://sportandrightsalliance.org/wp-content/uploads/2025/03/SRA_Afghan-Women-Footballers-Report_online.pdf
