Japanse kinderprogramma’s op de Nederlandse televisie winnen steeds meer aan populariteit. Deze programma’s, ook wel ‘anime’ genoemd, bereikten Nederland langzaam in de vroege jaren negentig. Inmiddels is anime een vast onderdeel van bioscoopprogramma’s, en verkleden mensen zich zelfs als hun favoriete animepersonage. Maar wat is precies het geheim achter het succes van deze Japanse kinderprogramma’s, en waarom slaat dit zo aan in Nederland?

‘Vanaf 1994 leek er geen houden meer aan. Anime was het gesprek van de dag,’ geeft Iyaré Daniël Ogbebor aan. Hij maakt deel uit van de podcast Dangodiscourse, een programma over anime, manga (Japanse strips) en Japanse popcultuur. Een groot kenmerk van anime in die tijd was het geweld. ‘Geweld was hierin meer dan een duwtje; liefde was meer dan een kusje. Alles was keihard, wat vaak leidde tot indrukwekkende, maar ook schokkende beelden,’ legt Ogbebor uit.

Juist het feit dat deze nieuwe series zo anders waren dan de tekenfilms die men kende, droeg bij aan hun succes. ‘Op tv waren ze nog een beetje huiverig om de zwaardere anime te tonen, maar videobandwinkels deden goede zaken,’ aldus Ogbebor.

Toch was het beeld van anime en manga niet alleen maar positief. De meeste mensen waren enkel bekend met de zwaardere series, die puur bedoeld waren voor volwassenen. Veel ouders maakten zich dan ook zorgen over deze gewelddadige series vol grove humor.

Eind jaren negentig zou de perceptie van anime echter weer verschuiven. Met de komst van megasensaties als Pokémon, Sailor Moon en Hamtaro werd een andere kant van anime belicht. Men zag nu dat niet alle anime hetzelfde zijn en dat er lang niet altijd bloed of naaktheid aan te pas komt.

In de onderstaande audioreportage vertelt Nick van ClubWeeb over de X-factor van Japanse studio’s in Nederland en Lisa van Thriftanime. Lisa is op jonge leeftijd in contact gekomen met anime en heeft daardoor haar eigen winkel geopend, genaamd Thriftanime.