Parijs staat al weken in het teken van politieke onrust en grote protesten tegen de bezuinigingsplannen van de regering. In totaal wil de regering 44 miljard euro besparen. Dat betekent onder andere minder geld voor publieke verzieningen, zoals zorg en onderwijs. Maar hoe voelt dat eigenlijk voor de mensen die er wonen en werken? Ana Lucía, een jonge vrouw uit Peru, woont nu ruim drie jaar in Parijs. Ze werkt als patissier in het centrum en vertelt hoe zij de demonstraties heeft beleefd.

Op haar werkplek in de buurt van Place du Châtelet, midden in de stad, kreeg ze de protesten van dichtbij mee. ‘Toen ik vroeg aankwam op werk, was het nog stil. Maar toen ik ’s middags naar buiten stapte, stonden de straten vol met mensen. Er reden geen auto’s of bussen meer en er was veel geschreeuw. Ik zag vlaggen, spandoeken en veel rookbomen,’ vertelt ze. Lucía zag ook rook van een kleine brand opstijgen en het geluid van sirenes klonken hard tussen de gebouwen. Toch voelde Lucía zich wel veilig: ‘het was goed georganiseerd, tenminste waar ik was. Ik heb gehoord van vrienden dat er plekken waren waar het veel agressiever was.’

Voor Lucía was het openbaar vervoer het grootste probleem. ‘Veel metrolijnen lagen stil. Soms moest ik ver lopen naar een ander station, of eerder naar huis om niet vast te zitten. Dit was heel onhandig met werk.’ De volgende dag vond Lucía het wel een puinhoop in de stad. ‘Er was echt heel veel afval op straat, ook waren er dingen kapot gemaakt en onder gegooid met verf.’

Met vrienden praat ze weinig over de Franse politiek, maar de protesten blijven hun wel bij. Ze bewondert de protestcultuur: ‘Wat ik mooi vind, is dat Fransen de straat opgaan als ze iets oneerlijk vinden. In Peru doen mensen dat minder snel. De politiek is zo corrupt dat de regering vaak slechte beslissingen neemt. Wij laten ons stem daar niet hard genoeg horen. Hier krijg je het gevoel dat protesteren ook echt iets kan veranderen. Ze strijden ervoor en krijgen uiteindelijk vaak wat ze willen. Dat vind ik echt indrukwekkend.’

Toekomst
Over de nieuwe premier Lecornu is ze sceptisch. ‘Ik denk niet dat hij iets echt kan veranderen. Daarvoor is de hele regering te verdeeld. Maar de protesten, die maken wel verschil. Uiteindelijk moet de overheid luisteren naar de mensen.’
Volgens historicus Niek Pas probeert Lecornu inderdaad rust te brengen. ‘Hij gaat praten met verschillende partners en politieke partijen, al weigert extreem-links in het parlement mee te werken. Dat helpt natuurlijk niet. Toch probeert hij de dialoog op gang te brengen, want er moet een begroting door het parlement worden gevoerd binnen een maand.’ Of het Lecornu lukt om tot een werkbare, al dan niet tijdelijke meerderheid in het parlement te komen, is nog maar de vraag.

Voor Lucía en vele andere Parijzenaren blijft de toekomst onzeker, maar één ding is duidelijk: de Franse protestcultuur is levend, en de stem van de straat laat zich niet zomaar negeren.

Wil je meer weten over de politieke achtergrond van deze crisis en waarom de Fransen zo vaak protesteren? Luister dan hieronder naar mijn explainer over de Franse politiek. Hierin legt historicus en docent Niek Pas van de Universiteit van Amsterdam uit hoe de Franse politiek in elkaar steekt.