Radboud Visser, die al 30 jaar matchmaker is, vertelt dat mensen elkaar vooral ontmoetten via hun omgeving. “Je sprak iemand aan, en dan gebeurde er iets, het was een stuk spontaner dan nu.” Ook mediator Ylonka de Boer herkent dat beeld. Volgens haar laf de kracht van vroeger vooral in de aandacht die mensen voor elkaar hadden. “Je nam de tijd om iemand te leren kennen. Dat maakte het contact persoonlijker, en misschien ook wat spannender.”

Toch was de liefde vroeger niet altijd zo romantisch als we ons nu soms voorstellen. Psycholoog en schrijver Marcelino Lopez, auteur van het boek Liefdesgedoe, kijkt niet terug op de jaren negentig, maar op een periode nog verder terug, de tijd van onze (over)grootouders. Volgens hem draaide de liefde toen zelden om passie of geestelijke verwantschap. “Een paar generaties geleden draaide een relatie niet om geestelijke verwantschap of stomende passie, maar was het een praktische afspraak,” zegt Lopez. “Als je verlegen of sociaal onhandig was, zorgden je ouders dat er iemand in je leven verscheen. En na een paar keer seks hebben volgde in veel gevallen een behoeftige baby. Daarna maakte je er samen maar het beste van.”

De experts uit de reportage zien dat de balans is verschoven. Vandaag de dag is er juist alle ruimte om te twijfelen, te kiezen en opnieuw te beginnen. Liefde is niet meer vanzelfsprekend, maar wel bewuster. En hoewel we soms verlangen naar de eenvoud van toen, is het misschien juist mooi dat we nu kiezen uit verlangen, en niet uit gewoonte.

Beluister hieronder de reportage over de manier waarop mensen elkaar 30 jaar geleden vonden: