In het atelier van Bij Johannes kunnen mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt toch aan het werk door keramiek te beschilderen. Jannie Veenhof, begeleider van de kunstenaars, legt uit hoe het eraan toegaat.

‘Het is eigenlijk allemaal begonnen dankzij Mirjam,’ vertelt Veenhof. ‘Zij heeft het opgezet. Hoe precies weet ik niet, maar zij zorgde ervoor dat mensen hier konden komen schilderen.’ Wat begon als een klein initiatief, is inmiddels uitgegroeid tot een vaste plek waar dagelijks wordt gewerkt aan kleurrijke schalen, kopjes en beelden. 

Volgens Veenhof leren de deelnemers hier meer dan alleen schildertechnieken. ‘Je begint klein,’ legt zij uit. ‘Eerst alleen met tamponneren. Als dat goed gaat, ga je verder met bijvoorbeeld diepte tekenen en schilderen. Je groeit stap voor stap.’ Het proces van proberen en verbeteren zorgt ervoor dat deelnemers steeds meer vertrouwen krijgen in zichzelf. 

Maar het atelier betekent meer dan alleen creatieve ontwikkeling. ‘Je bent onder de mensen,’ zegt Veenhof. ‘En je doet iets nuttigs. Het is niet zomaar wat aanrommelen; we maken bestellingen voor echte klanten.’ Die klanten reageren vaak enthousiast als ze hun stukken komen ophalen. ‘Erg vaak vragen ze wie het gemaakt heeft. Dat wordt echt gewaardeerd, dat mensen nieuwsgierig zijn naar wie erachter zit.’ 

De sfeer bij Bij Johannes is erg gezellig. Het is niet alleen een werkplek, maar ook een belangrijke sociale ontmoetingsplaats voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt; zij bouwen hier vriendschappen op. ‘Sommige collega’s spreken buiten werktijd ook met elkaar af. Dat zegt wel wat over hoe fijn het hier is, vind ik,’ aldus Veenhof. 

Inspiratie halen de makers overal vandaan. ‘Vaak komen mensen zelf met een idee of tekening. En anders kijken we even op internet voor mooie voorbeelden.’ 

Als Veenhof terugdenkt aan haar favoriete werk, zegt ze: ‘Een vrijwilligster had ooit allemaal keramieken dieren meegenomen om te oefenen. Daar zat een theepot bij in de vorm van een vis. Die heb ik helemaal beschilderd, dat is toch wel een van de bijzonderste dingen die ik heb gedaan.’