Amersfoort- Ze speelde bijna driehonderd interlands voor het Nederlandse handbalteam, stond op WK’s, speelde voor topclubs in Europa en won vijf medailles met Oranje, met als hoogtepunt de wereldtitel in 2019. Ook op clubniveau was ze succesvol: ze won meerdere landskampioenschappen, bekers en supercups. Maar binnenkort keert Laura van der Heijden terug naar de plek waar het voor haar allemaal begon: Amersfoort. In Leusden zette ze ooit haar eerste stappen op het handbalveld bij LHV. Nu op 34-jarige leeftijd, neemt ze afscheid van de topsport. ‘Ik probeer nog zo veel mogelijk te genieten zolang het duurt. Niet te veel bezig zijn met het afscheid.’

Begin dit jaar besloot Laura haar carrière bij het Nederlands team af te sluiten. ‘Door die keuze ging ik ook nadenken of ik nog een heel jaar door wilde. Want je tekent toch altijd weer minimaal voor een seizoen.’ Het was een bewuste keuze om niet nog een jaar door te gaan. Ook haar lichaam gaf signalen af. ‘Lichamelijk begin ik het ook steeds meer te merken, vooral het herstel duurt langer. Dat had ik vroeger niet, toen kon ik bij wijze van spreken drie wedstrijden in een weekend spelen.’

‘Ik merkte toen dat ik misschien toch wat meer thuis wilde zijn.’

De andere kant van topsport
Het leven als topsporter gaat niet altijd over winnen en presteren. Laura, die tijdens haar carrière in Duitsland, Hongarije, Denemarken en Frankrijk speelde, merkte steeds sterker de wens om dichter bij haar familie en vrienden te zijn. Want topsport betekent soms  ook dat je er niet kunt zijn op belangrijke momenten, wat voor Laura extra voelbaar was toen ze een paar jaar geleden haar broertje verloor. Tijdens die periode keerde ze tijdelijk terug naar Nederland. ‘Ik merkte toen dat ik misschien toch wat meer thuis wilde zijn. Het is fijn als je dichterbij familie bent en je hebt steun aan elkaar, maar uiteindelijk moet je toch weer terug en proberen er weer wat van te maken,’ zegt ze.

Van jongs af aan een handbalpassie
Van jongs af aan is handbal al haar passie. ‘Er zitten zoveel verschillende dingen in één sport: je moet aanvallen, verdedigen, rennen, springen en gooien. Het is dus eigenlijk alles in één.’ Laura herinnert zich haar eerste kennismaking met de sport nog als de dag van gisteren, tijdens familietoernooien bij LHV in Leusden. ‘Ik herinner me vooral de familietoernooien, want zo ben ik in contact gekomen met handbal,’ zegt ze. ‘Dan mocht je met je ouders samen spelen tegen andere families. Dat was gewoon leuk.’ Op jonge leeftijd viel ze op tijdens een toernooi, wat leidde tot een telefoontje van een club op hoger niveau in Nieuwegein. Ze was 11 jaar oud toen ze werd gevraagd om bij hen te komen spelen. ‘Toen dacht ik: hé, misschien kan ik dit wel goed.’

Voor Laura is er op dit moment veel om trots op terug te kijken. Zoals het WK van 2019 in Japan, waar Nederland voor het eerst wereldkampioen werd. Met een lach kijkt ze erop terug. ‘We hadden al zoveel medailles gehaald, maar nooit goud. Alles viel op zijn plek. Dat toernooi vergeet ik nooit meer.’ Op zulke momenten denkt Laura terug aan de lessen van vroeger. ‘Een trainster zei ooit: doelpunten maken is mooi, maar het belangrijkste is dat je ballen tegenhoudt. Dat heeft me gevormd. Verdedigen werd mijn kracht.’

‘Samen trainen, samen lachen, samen afzien.’

Afscheid nemen
Nu Laura afscheid neemt van haar topsportcarrière, kijkt ze uit naar de vrijheid die het leven zonder het strikte schema van training en wedstrijden haar zal bieden. ‘Nu is alles gepland. Als iemand zegt dat ik om negen uur ergens moet zijn, dan moet ik daar om negen uur zijn, in hetzelfde pakje als alle andere meiden. Straks kan ik gewoon spontaan naar een concert of een dagje niks doen. Dat lijkt me heerlijk.’
Toch weet ze dat ze iets zal missen: het teamgevoel. ‘Samen trainen, samen lachen, samen afzien. Zeker in het buitenland, waar je team ook een soort familie wordt.’

Terug naar Amersfoort
Na jarenlang in het ritme van topsport te hebben geleefd, keert Laura terug naar Amersfoort. ‘Ik wil eerst echt een half jaar op adem komen, van al die jaren sport. En ook een beetje gaan kijken wat ik nu precies wil gaan doen.’In de tussentijd volgt ze een studie tot Engels vertaler, uit liefde voor taal. ‘Engels is altijd een deel van mijn leven geweest, omdat ik in verschillende landen speelde. Het is nog niet zeker of ik er iets mee ga doen, maar ik vind het gewoon leuk.’ In januari wil ze rustig nadenken over haar volgende stap.

Nu ze afscheid neemt van haar topsportcarrière, wil ze nog een belangrijke boodschap meegeven aan jonge handballers: ‘Blijf altijd plezier hebben in wat je doet. Als je alleen voor de prijzen speelt, wordt het zwaar. Maar als je met passie en motivatie naar de training gaat, blijft het leuk, en dat is uiteindelijk wat telt.’