Leusden – Hetty Broos (63) is 8 jaar geleden mantelzorger geworden van haar partner, terwijl hij op dat moment haar mantelzorger was. Zij was nog herstellend van een ziekte. Na 3 jaar mantelzorger te zijn geweest voor haar man, werd Broos opnieuw ziek. Toen besloot ze haar man bij een zorginstelling te laten logeren. Haar man zit hier nog steeds.
Dynamiek
‘Ik ben moeder van 5 kinderen, oma van 5 kinderen en mantelzorger voor mijn man, die ik inmiddels ook tot een van mijn kinderen berekend. In het begin was ik echt in shock, ook de kinderen waren dat. Wij hebben een samengesteld gezin en ik merk dat sinds de ziektes de band tussen de kinderen uit elkaar is gescheurd. Nu zie ik langzamerhand dat ze weer dichter naar elkaar toe trekken. Mijn man kan zich 1,5 uur als volwassene gedragen, daarna wordt hij moe en gedraagt hij zich als een kind van 8 jaar met zwaar autisme. Dus ik ben meer een mamafiguur. Ik ben nog steeds zijn vrouw, maar toch ook weer niet. Ik krijg nooit meer een arm om me heen, een knuffel. Zijn empathie is stuk gegaan, daardoor krijg je een hele andere verhouding. Als hij weer op en top de oude Willem is die hij vroeger was dan heb ik weer een beetje een geluksmomentje. Het zit er nog wel in, alleen kan je de klokken er niet op gelijk zetten. Weten dat het erin zit, geeft toch troost.’
Troost en eenzaamheid
‘Het gekke is dat mijn man de enige is die aan mijn gezicht kan zien wat er is. In die 1,5 uur kan hij me feilloos pijlen. Iedereen om me heen, die vindt me een ontzettend sterke vrouw. Iedereen denkt dat en hij is de enige die werkelijk ziet wat er aan de hand is. Ik haal dan troost uit mijn man. Voor de rest voel ik me eenzaam. Het is een heel eenzaam bestaan, al heb ik vriendschappen opgebouwd en komen mijn kinderen regelmatig langs. Het is de eenzaamheid dat ik mijn partner niet bij me heb.’
Verandering
‘Je wordt wijzer, tenminste op een beperkt vlak. Je geeft je hele leven op. Ik ben nu na 8 jaar langzaam aan het nadenken van oké waar is nog ruimte voor en hoe kan ik zelf nog een klein stukje voor mezelf invullen. Ik ben eigenlijk constant alleen maar bezig met mijn man. Doordat ik 3 jaar daarvoor al ziek was geworden, hoefde ik mijn werk niet opnieuw op te geven. Wel begon ik met het geven van workshops en mijn leven weer een klein beetje op te bouwen. Ja en toen viel mijn man om en toen kon ik alles afbellen. Dat ligt nu al jaren stil.’
Rust en eigen tijd
‘Maandag en woensdag zijn mijn vrije dagen en doe ik niets. Een beetje rommelen thuis, tuinieren, fietsen en wandelen. Eigenlijk dingen die ik zo weer kan laten vallen op het moment dat het nodig is. Hobby’s die meer uitgebreid zijn vind ik lastiger om op te pakken. Misschien komt er nog wel het een en ander bij, ik zal het wel zien. Maar ik heb nu wel de roep in mezelf van oké en waar blijf ik? Wat vind ik leuk en waar wordt mijn hart weer vrolijk van. Met al het verdriet wat ik meemaak heb ik tegenwicht nodig. Het is eigenlijk een ongoing rouwproces, een rouwproces zonder eind. Terwijl ik me nu voel alsof ik in de bloei van mijn leven ben en dat ik nu ook de energie heb om dingen te willen en doen, maar dat gaat niet. Ik sta nog steeds op pauze. Ik weet nog niet wat de toekomst gaat brengen, dus ik zie nog geen toekomst.’
