AMERSFOORT – Hedwig van der Linden (62) is bioloog van opleiding, ICT’er van beroep en al sinds 2021 actief bij Extinction Rebellion. Ze woont in Amersfoort met haar man, heeft geen kinderen, maar wel twee tuinen. Hoewel ze zichzelf niet radicaal vindt, laat ze zich geregeld arresteren voor het klimaat. Maar schreeuwen op straat of vernieling? “Dat past niet bij mij.” Van der Linden vertelt waarom zij blijft protesteren, zelfs als ze twijfelt aan het effect.
“Ik ben eigenlijk pas laat begonnen met actievoeren voor het klimaat. In de jaren ’70 en ’80 was ik wel actief in de vrouwenbeweging, maar daarna had ik niet het gevoel dat ik nog de barricades op moest. Tot een paar jaar geleden. Het begon met een actie op de Zuidas in coronatijd. Ik ging eens kijken. Extinction Rebellion sprak me aan omdat het geweldloos is. Dat is voor mij belangrijk. Ik ken de krakersscene in Amsterdam, daar heb ik mijn man ontmoet. Maar ik vond het toen al lastig dat sommigen met stenen gooiden. Dat wil ik niet. Ik geloof in verstoren, niet in beschadigen.
De eerste actie die ik deed was op Valentijnsdag: krijttekeningen met lieve klimaatkreten op de stoep. En later hebben we zelfs boompjes geplant tussen stoeptegels. Dat mág officieel niet, maar crimineel voelt het niet. Ik werk als ambtenaar bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit. Daar krijg je een eed: dat je goed doet voor het Nederlandse volk. Nou, dat probeer ik. Als ICT’er werk ik niet aan beleid. Maar ik voel wel verantwoordelijkheid.
Ik hou me aan mijn eigen grenzen. Stickers plakken, dat doe ik niet. Zelfs niet op een lantaarnpaal. Ik vind het lelijk en onnodig. Maar als anderen dat wel doen, ga ik ze niet terechtwijzen. Bij XR zijn veel mensen met verschillende ideeën. Je moet elkaar ook een beetje ruimte gunnen. Ik ben wel een paar keer gearresteerd, omdat ik bleef zitten toen de politie vroeg om weg te gaan. Maar dat hoort erbij. Ik vind het nog steeds spannend. Die eerste keer dacht ik: wat als het misgaat? Maar uiteindelijk gebeurt er weinig. Je wordt weggedragen, je zit een paar uur vast, je komt weer vrij.
Wat ik jammer vind, is dat we vaak als extreem worden weggezet. Ja, er zijn mensen die verder gaan. En ik begrijp ze soms ook wel. Net als Just Stop Oil. Zij gaan harder dan wij, maar ze trekken wel aandacht. Greenpeace is blij met ons, want wij zijn weer net wat radicaler dan zij. Zo werkt het. Je hebt elkaar nodig. En eerlijk: zonder arrestaties kom je niet in de krant. Een petitie met 60.000 handtekeningen? Niemand die het leest. Maar zes mensen op een kruispunt: dat haalt het nieuws.
En dan nog zeggen mensen: ‘het helpt toch niet’. Ja, dat denk ik zelf ook weleens. Actievoeren is vaak niet leuk. Je staat uren op de A12, in de kou of de hitte, zonder wc. Je verveelt je kapot. Maar toch blijf ik gaan. Want inmiddels weet bijna iedereen dat er jaarlijks miljarden aan fossiele subsidies worden gegeven. Dat wisten veel mensen eerst niet. Ik ook niet. Ik ging in het begin gewoon mee, zonder precies te weten waarvoor. Maar ik leerde bij, ik raakte betrokken.
Dus nee, ik weet niet of het allemaal helpt. Maar ik wil in elk geval iets doen. Iets waarvan ik hoop dat het verschil maakt. En dat gevoel, dat ik niet machteloos toekijk, dat is voor mij al genoeg reden om door te gaan.”
