AMERSFOORT – Willeke Heijstee (44) is vanaf de basisschool altijd al aan het zingen. Zingen is voor haar een stukje van haarzelf delen met de mensen om haar heen, en hen laten meegenieten van het plezier dat zij zelf ervaart als ze op het podium staat. Nu is ze vooral bezig met zingen voor ouderen met dementie. Hierbij is nostalgie haar eerste uitgangspunt, maar ook contact maken met het publiek is heel belangrijk voor haar.

Waarom bent u begonnen met zingen?

Op de basisschool begon Heijstee al met zingen. Ze heeft toen al aan kerstmusicals meegedaan, waarin ze solo’s zong. Toen vond ze het nog helemaal niet eng; de zenuwen kwamen later. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit eng vond, hooguit spannend op de middelbare school.’ Daar was ze onderdeel van het schoolkoor en heeft ze ook een paar optredens gedaan. Bij de eerste auditie voor het schoolkoor was ze al aangenomen. Nadat ze opnames van de middelbare school had teruggeluisterd, begreep ze waarom mensen destijds zeiden dat ze al heel goed was. ‘Je zegt dat alleen niet zo snel over jezelf, want je bent je eigen grootste criticus.’

Wat voor invloed heeft muziek op u en op uw dierbaren?

‘Voor mij is muziek echt een uitlaatklep, maar dan vooral als ik optreed.’ Heijstee vertelt dat ze het heerlijk vindt om iedereen plezier te brengen, en dat ze daar dan ook weer een stukje van haarzelf in kwijt kan. Lachend vertelt ze ook nog dat ze sinds kort thuis weer mag zingen, aangezien haar twee jonge kinderen het af en toe nog vervelend vonden.

‘Door mijn oma ben ik eigenlijk gaan zingen voor mensen met dementie. Zij was dementerend en ik zag wat muziek toen met haar deed.’ Na deze observatie had Heijstee besloten om, in het tehuis van haar oma, voor alle bewoners een klein optreden te geven. Het enige wat ze nodig had waren een paar boxen en haar eigen stem. Ze zag toen hoeveel muziek losmaakte bij de bewoners: ‘Je ziet dat mensen die je normaal niet aankijken, dat ineens wel doen en ontroerd raken. Ook heb ik mensen gezien die niet zo veel meer praten en daarna uit volle borst meezingen. Zo zie je maar dat de mensen echt geraakt worden.’

Hoe heeft de doelgroep u dan geraakt?

Heijstee vertelt over verschillende kleine dingen, een voet die ineens mee gaat bewegen met de muziek, iemand die ineens meezingt en het plezier maar ook het verdriet dat loskomt. De medewerkers van het tehuis waar ze zingt vertellen haar soms ook dat ze de bewoners echt weet op te vrolijken: ‘Soms is er bijvoorbeeld een mevrouw die dan al de hele dag boos was, maar tijdens het optreden deed ze wel vrolijk mee.’ Af en toe komt de zorg voor het optreden naar Heijstee toe om aan te geven dat ze bepaalde bewoners beter met rust kan laten die dag.

Naast haar publiek en zorgmedewerkers waardeert Heijstee het ook enorm als familieleden aanwezig kunnen zijn. ‘Vaak,’ vertelt ze, ‘is er heel veel emotie binnen de familie, mensen lopen weg om even tot rust te komen en komen daarna weer terug.’ Vaak geven familieleden dan na het optreden ook aan dat ze heel dankbaar zijn en het fijn vonden dat ze erbij mochten zijn.

Zijn er specifieke momenten tijdens deze optredens die u nooit zal vergeten?

‘Er was één keer een meneer waarmee ik uitgebreid aan het dansen was. Ik kende zelf al die klassieke dansen niet, maar hij liet me alle hoeken van de dansvloer zien en tilde me aan het einde zelfs op!’ Met een grote glimlach op haar gezicht denkt Heijstee aan dit moment terug. Daarnaast vindt ze het prachtig om te merken dat ze contact maakt met iemand en ziet dat er iets loskomt bij diegene. ‘Dat soort momenten zijn er natuurlijk veel meer van, maar dat maakt het niet minder bijzonder.’