BILTHOVEN – Bas(50) zijn is leven compleet omgegooid toen zijn vrouw (Kitty, 49) een dwarslaesie opliep terwijl ze hoogzwanger was. Dat betekent dat haar lichaam is verlamd vanaf haar borst tot aan haar tenen. Nu, zorgt hij als 15 jaar lang samen met zijn zoon voor haar.
‘Ik woonde al tien jaar samen met mijn vrouw, vanaf onze studententijd, en we hebben het altijd goed gehad. Zij was selectie turnster, we waren jong en zaten in de bloei van ons leven. Dus je denkt: nou, we gaan lekker een gezin stichten.’
‘Toen mijn vrouw hoogzwanger was, kreeg zij een heftige pijn en raakte ineens verlamd. Hierna verloor ze haar bewustzijn. In het ziekenhuis kwamen ze na enkele uren erachter dat ze een bloeding had in het ruggenmerg. De artsen zeiden tegen mij: ‘We gaan voor het kind en uw vrouw zal wellicht overlijden.’ Het kind werd gezond geboren. Mijn vrouw overleefde het maar met een complete dwarslaesie vanaf borsthoogte.’
‘Andere opties voor de zorg waren er voor ons niet. Of het was te duur of het zorgde voor onrust bij mijn vrouw. Dus zo hebben ik en mijn zoon, toen hij ouder werd, de zorg op ons genomen.’
‘In het begin was het zwaarder dan nu, ook om het te verwerken. Ik verloor mijn vrouw als het ware. Ze was drieëndertig toen het gebeurde, dat is geen leeftijd om zo’n zwaar invalide te zijn. En het was ook nog onzeker of ze het zou overleven. Mijn vrouw heeft een pomp die elke zes jaar moet worden vervangen en dat is twee keer finaal misgegaan waarop ze op de IC belandde in een levensbedreigende situatie. Mijn zoon heeft ook gezien ook gezien hoe heftig het kan zijn. Dus het idee dat het ooit mis kan gaan blijft altijd een beetje boven ons hangen.’
‘Nu zijn mijn vrouw en ik iets afstandelijker, we slapen nu apart bijvoorbeeld. We doen leuke dingen samen maar ik doe ook dingen niet met haar samen. Om gewoon een beetje leuk leven te hebben. Het leven met iemand die zwaar gehandicapt is gewoon heel intensief is. Met reizen bijvoorbeeld. Thuis is het huis aangepast naar haar behoeftes maar op vakantie heb je dat niet en moet je altijd nadenken en alert zijn of het wel veilig is, of een plek wel bereikbaar is.’
‘Wat ik na al jaren ook zie is dat omdat haar leventje al zo lang om zichzelf draait ze niet goed doorheeft wat het effect op mijn zoon en mij is. Ik was ook jong toen het gebeurde, en het voelt wel alsof ik een deel van mijn leven heb opgegeven. Ik had nog zo veel dingen willen doen en ook is mijn relatie compleet anders geworden. Er is geen fysiek contact meer of intimiteit. Dat mis ik wel.”
‘Maar ja, we hebben samen een kind. Ik kon haar niet zomaar aan haar lot overlaten, we waren al zo lang samen en hebben een sterke relatie opgebouwd. Het is ook een beetje plichtsgetrouw denk ik. Als het andersom zou zijn dan had mijn vrouw ook voor mij gezorgd.’
‘Ik weet niet of ik dit voor eeuwig nog volhoud. Dan kijk je in de spiegel en denk je: je shit ik ben ook ouder geworden. Ik heb mijn vrouw geholpen en mijn zoon nog een goede jeugd bezorgd. Ze hebben het altijd goed gehad. Nu wordt het tijd om aan mezelf te denken. Op een gegeven moment dacht ik: ik wil gewoon eens een biertje drinken in de stad. Maar dat is een stap die je nog in je hoofd moet zetten. Het voelt een beetje als vreemdgaan.’
‘Mensen zijn ook snel veroordelend naar mij, dat vind ik wel gek. Als ik dan vertel dat ik één weekendje weg ben met een vriendin zeggen ze: ‘dat kan je toch niet maken ten opzichte van je vrouw.’ Dat vind ik wel heel kort door de bocht en makkelijk vanaf de zijlijn.”
‘Ik wil bewustwording dat mantelzorg niet niks is. Mijn zoon krijgt een mantelzorg bon van 25 euro en ik van 50 euro. Ik moest minder gaan werken en heb tienduizenden euro’s bespaard voor de overheid. Een aardig gebaar maar als je bedenkt dat ik een groot deel van mijn vrije tijd besteed aan de zorg voor mijn vrouw en dingen moet overnemen die zij niet kan en veel zelf moet betalen dan is het een beetje karig. Ik moest ook minder gaan werken en heb tienduizenden euro’s bespaard voor de overheid.’
