DE BILT – De dames van SCHC uit De Bilt hebben zilver gepakt op het EK Zaalhockey 2025 in Litouwen. In de Litouwse stad Siauliai verloor SCHC ternauwernood in de finale van de Oekraïense club MSC Sumchanka na shout-outs.
Anna de Geus (25) is de aanvoerster van dit zaalhockeyteam en speelt al erg lang bij SCHC in De Bilt. Anna neemt met veel passie het team bij de hand, met talentvolle, jonge, maar nog onervaren speelsters.
Anna neemt ons mee in het avontuur en de dynamiek binnen het team tijdens dit afgelopen spannende Europees kampioenschap in het noordoosten van Europa.
Hoe is het om dit team te leiden?
“We hebben een ander team in de zaal dan normaal gesproken op het veld.
Ik heb daarbij veel ervaring in de zaal opgedaan en ben nu een van de ouderen in het team.
Ik wilde dit graag overbrengen aan de jongere spelers die net nieuw meedoen.
Een groot verschil tussen zaalhockey en veldhockey is dat er minder spelers op het veld staan en de ruimtes veel kleiner zijn.
Het spel is veel intensiever, dus een marge van twee doelpunten kan je binnen no-time kwijt zijn en de wedstrijd verliezen.
Techniek en snelheid van bal passing spelen daarbij een grote rol.”
Hoe hebben jullie de finale ervaren?
“Omdat we een erg jong team hadden en de tegenstanders vrij onbekend voor ons waren, hadden we weinig verwachtingen voor het toernooi. Het was dus echt kijken wat voor vlees we in de kuip hadden.
De eerste paar wedstrijden waren pittig, maar we stonden sterk als team en merkten daardoor dat de finale halen al een prestatie op zich was. We merkten dat we wedstrijd per wedstrijd echt groeiden en steeds sterker stonden als team.
We voelden dat we goud konden pakken, maar een finale winnen krijg je natuurlijk nooit cadeau. Driekwart van de wedstrijd speelden we de sterren van de hemel en hing er geen vuiltje aan de lucht. Een grote kans op 3-0 hebben we niet afgemaakt op het einde, waarna het compleet omkeerde met twee tegengoals.”
Wat maakte de tegenstander in de finale zo sterk?
“Zij waren toch een stuk efficiënter, stonden goed compact en bleven maar stoïcijns doorgaan.
Wij kregen last van vermoeidheid en door de efficiëntie van het Oekraïense team en het niet benutten van onze kansen bleef een beslissende 3-0 uit.
Een marge van twee is nooit genoeg in zaalhockey, en dat bleek uiteindelijk voor ons ook.”
Door de groei als team kwamen jullie zo ver in het toernooi.
“Het was ook vooral hard werken als collectief, omdat we eerst erg moesten wennen aan de zaal, verliep het technisch nog niet helemaal.
Dit kwam doordat er een veel hardere vloer lag dan dat we gewend waren in Nederland. Voor passing en balbehandeling was dat een stuk moeilijker in het begin.
Nadat we meer gewend waren aan het speelveld, begonnen we steeds beter te spelen. Met name de verdediging was ijzersterk dit toernooi.
Aanvallend werden we ook steeds beter, maar we hadden zoveel meer kansen kunnen afronden, net zoals in de finale.”
Achteraf, na de finale, een trots gevoel dus.
“Het is vooral vertrouwen is dat we hebben gekregen in ons kunnen, aangezien we speelsters hadden met erg weinig ervaring en speelsters met veel ervaring.
Dat is vooral toegenomen omdat veel jonge speelsters een mooie ervaring hebben kunnen opdoen door samen te spelen op hun eerste Europees kampioenschap in het buitenland.”
Hoe zou je in één woord jullie team omschrijven dit toernooi?
“Samen. Dat is echt onze kracht geweest tijdens dit toernooi: samen verdedigen en samen aanvallen.
Vooral het stukje verdedigen hebben we echt samen moeten doen. Het stukje meer doelpunten maken is iets wat nog beter kan, omdat we beter met onze kansen om hadden moeten gaan.”
En nu voor het Nederlands kampioenschap?
“Volgend jaar hebben we helaas geen EK, omdat we geen landskampioen zijn geworden. Daarom zijn we extra gebrand dit jaar.
Het EK spelen blijft een magische en mooie ervaring voor jonge speelsters.
Het is altijd maar de vraag met wie je in het team komt en tegen wie je speelt, maar het blijft een onvergetelijke ervaring als speelster.”
