Hassan S. is beveiliger in De Bilt. Hij maakt zelf kunst: gedichten, maar ook schilderijen. Zijn creaties vertellen verhalen en levenslessen over onderwerpen zoals discriminatie, migratie en de grote vragen van het leven. Veel van zijn ervaringen kan hij beschrijven alsof ze gisteren zijn gebeurd. Rond zijn twintigste kwam hij (vanuit Marokko) naar Nederland, maar na 38 jaar voelt hij zich hier nog steeds niet thuis. 

Hassan werkt al 31 jaar als rijksambtenaar in De Bilt. ‘Ik woon eigenlijk gewoon in de Bilt.’ Hij fietst in een half uur naar zijn werk, vanuit Utrecht. Altijd met regenpak, dat was ook één van de eerste dingen die hij leerde bij de integratiecursus toen hij in Nederland kwam wonen. 

Vanaf zijn schooltijd begon hij fanatiek met tekenen en schrijven. ‘De emotie en het gevoel, daar houd ik van. Ik hou van teksten die je raken. Scherpe woorden komen niet alleen voort uit emoties, maar ook van binnenuit, vanuit de kern van het hart.’ Hij laat verschillende schilderijen zien die hij heeft gemaakt en vertelt over de betekenis en het verhaal achter elk werk. Alles wat hij toont, is emotioneel geladen. Zijn gedichten weerspiegelen vaak zijn eigen ervaringen of die van anderen. 

In Marokko waren zijn gedichten te ‘scherp’ voor de politiek, en je zou ervoor in de problemen komen, zacht uitgedrukt. Maar dat is niet de reden dat hij in Nederland is beland; in Marokko was hij namelijk al kampioen karate. Hij is toen op meerdere plekken in Europa geweest en uiteindelijk Nederland gekomen. In minder dan een jaar had hij op een Nederlands-internationaal kampioenschap de finale gehaald. 

De Nederlandse karatebond heeft meteen gevraagd; heb jij een Nederlands paspoort? We gaan je helpen. ‘In Marokko heb ik vrienden, die zijn veel beter en sterker dan ik zelf. Geef die mensen een kans, waarom nu Hassan?’, zegt Hassan.  ‘Ik had al kansen hier nu, mijn vrienden niet.’ 

Na een paar jaar in Nederland wilde hij een visum aanvragen voor zijn broer. ‘Ze hebben mij meteen afgekeurd, ik heb gelijk gebeld; als je ontevreden bent mag je een advocaat inschakelen. Ik zeg waarom een advocaat? Ik ben toch geen crimineel? Mijn broer is toch geen crimineel?’ Hij laat zien dat hij een Nederlands paspoort heeft en waar hij in de krant stond; Nederlands kampioen en Europees kampioen in Belfast. De toon veranderde en hij kreeg ineens een hand ‘u moet trots op uzelf zijn’, ‘dat doe ik altijd’ 

Maar buiten de deur kijken mensen en zeggen: ‘Oh daar loopt een Marokkaan’ in tegenstelling tot: ‘daar loopt een Nederlands kampioen’ Hij vertelt dat hij bijna geen familie zag sinds zijn komst, dat was zwaar, maar hij bleef ‘vechten’. Ondanks dat vertelt hij: iedereen heeft zijn eigen problemen, niemand heeft alles. 

Hij vertelt ook dat de maatschappij in Nederland harder is geworden. Hij is in ‘87 naar Nederland gekomen maar voelt zich nog steeds niet thuis. ‘Ik wil nog steeds terug, liever vandaag dan morgen’

Mensen moeten meer grondig dingen uitzoeken, en niet blind ergens de vinger op leggen. Wanneer we het over vluchtelingen hebben legt hij uit: Een vluchteling die psychisch ziek is, worden meteen bestempeld als ‘terrorist’. Mensen komen geestelijk kapot aan, in Nederland kunnen wij niet begrijpen wat mensen doorstaan hebben en betrekken daar dan gelijk geloof bij. ‘We zijn allemaal mensen met vlees, bloed en een hart’ 

 ‘Ik heb overal lessen gegeven, karatescholen, buurthuizen, sportscholen. ‘Sport houdt mensen van de straat’ ‘Alleen maar bijdragen aan de maatschappij. Geven geven geven.’

In dit schilderij zijn bloemen in een reddingsboot afgebeeld. Bloeiende bloemen die politieke vluchtelingen zijn, gestudeerd hebben en op zoek zijn naar kansen. Bloemen die in hun eigen land nodig waren, maar een enorm risico nemen met deze oversteek. Hun grote doel is de kans op voortbestaan te vergroten—voor henzelf of voor hun kinderen. Alsof ze hun wortels een vruchtbare grond willen geven.