Frank Balvers is als Business Development Manager bij AFC Ajax verantwoordelijk voor het contracteren van nieuwe sponsoren. Daarnaast is hij coach van Stichtse Dames 1. In de zomer maakt hij deel uit van het coachingteam, maar in de winterperiode is hij hoofdcoach in de zaal. Afgelopen jaar leidde hij de meiden naar een zilveren medaille op het EK. “Zaalhockey is een spelletje waar je als coach veel invloed op hebt.”

De geschiedenis

“Ik kom zelf uit een sportieve familie en ben zowel tennisser als voetballer. Ik heb het tennis op vrij hoog niveau gespeeld. Als student wilde ik naast mijn studie wat bijverdienen en dat deed ik als gediplomeerd tennistrainer. Je hebt daarbij alleen niet veel contact met de top, waardoor ik uiteindelijk stopte. Topsport zit wel degelijk in onze familie: mijn zus en moeder hebben op hoog niveau gehockeyd, dus ik wilde daar ook iets mee doen. Bij een hockeyteam van vrienden van mij werd de coach ontslagen, en ik werd gevraagd om de leiding over te nemen. De liefde voor het coachen was toen zo groot dat ik besloot alle coachopleidingen te volgen en af te ronden. Tijdens die opleidingen werd ik gevraagd om de jongens B1 van Amsterdam te coachen. Dat jaar werden we zowel veld- als zaallandskampioen. Daar ben ik ook besmet geraakt met het zaalhockeyvirus.”

Dames zaalhockey

“In 2012 werden de dames van Den Bosch Europees kampioen in de zaal, en drie jaar geleden wonnen de dames van Laren, die ik toen coachte, hetzelfde. Voor de Nederlandse dames is het zeer bijzonder om Europees kampioen te worden in de zaal, iets wat voor deze twee keer nog nooit eerder was gebeurd. Toen ik bij de Stichtse dames kwam, wist ik wat ons te wachten stond toen we naar het EK gingen. In de kwartfinales stonden we als eerste tegenover Oekraïne, en we waren toen zo ongelooflijk scherp. We hadden veel getraind op de ondergrond waar dit toernooi werd gespeeld, wat een groot voordeel bleek. Het niveau dat Oekraïne in de eerste wedstrijd liet zien werd steeds beter, maar wij waren op dat moment iets meer ‘ready’. De eindstand was 3-1 voor ons, en toen Oekraïne Duitsland versloeg in de halve finale, kwamen we ze weer tegen in de finale.”

De finale

“Vlak voor de finale was de spanning bij de meiden goed voelbaar. Als coach voelde ik die spanning ook, maar het is de kunst om die om te zetten in optimale focus. Het team bestond uit veel jonge speelsters, die we bewust hadden meegenomen in plaats van de meer ervaren spelers. Die hebben zulke wedstrijden al vaker gespeeld, dus het was juist goed om de minder ervaren spelers deze belangrijke ervaring mee te geven. De spanning was goed merkbaar aan de eetlust van de meiden: veel hadden geen zin om te eten vlak voor de wedstrijd. Die extra banaan die juist dan zo goed voor je is, was dan extra lastig naar binnen te krijgen. In de finale hebben we Oekraïne maximaal ontregeld en hebben we zeker op de top van ons kunnen gepresteerd. We stonden heel lang 2-0 voor, maar vlak voor het einde maakte Oekraïne de gelijkmaker. De shootouts waren erg spannend en hadden net zo goed onze kant op kunnen vallen, maar helaas was dat niet het geval.”

De terugblik

“Na de finale voelden de meiden zich enkele uren leeg, omdat ze net niet hadden gehaald wat ze wilden. Ze hadden kansen gehad om meer te bereiken, maar verloren uiteindelijk door de shootouts. Sommigen misten zelf hun shootout, wat voor hen een extra persoonlijke teleurstelling was. Iedereen was aan het bijkomen, niet wetend of ze ooit in hun leven nog zo’n finale zouden spelen. Later op de avond kwamen steeds meer de gedachten naar boven dat ze toch gewoon in de finale hadden gestaan, en hoe bijzonder dat was. De les die ik uit dit toernooi meeneem, is dat het allemaal om de kleine details draait, zoals een shootout of een corner.”