MAARTENSDIJK – Wat doe je met de spullen van een dierbare als diegene overlijdt? Magda Kamminga vond daar haar eigen antwoord op. Zij verwerkt persoonlijke bezittingen zoals een jas of overhemd, tot een nieuw en tastbaar object. Wat begon als een praktische hobby, groeide langzaam uit tot een manier om herinneringen te bewaren op een zichtbare manier.
“Het is allemaal begonnen toen ik vanuit Drenthe in Utrecht op kamers ging wonen. Ik was toen 24 en had een mooie nieuwe slaapbank gekocht. Later ging ik verhuizen en de bank ging natuurlijk mee, maar er zat een scheur in de bekleding. Ik was jong en verdiende nog niet zo veel geld. Toen heb ik in één weekend tijd de hele bank uit elkaar gehaald en opnieuw bekleed, dat ging mij eigenlijk best goed af.
Jaren later heb ik een cursus gevolgd in het ambachtelijk stofferen van stoelen en zodoende heb ik een oude stoel van mijn oma opnieuw gestoffeerd. Weer wat jaren later heb ik voor een vriendin een stoel gestoffeerd met een jas die van haar moeder was geweest. Toen begon ik met denken ‘dit is wel heel interessant!’”
Zelfvertrouwen
“Door dit werk heb ik veel over mijzelf geleerd. Door dingen uit te proberen en mee te denken met klanten, ontdekte ik dat ik best oplossingsgericht en handig ben. Zo merk ik dat wanneer ik bezig ben met iets, ik al snel denk ‘dat kan ik wel’. In het begin weet je dat natuurlijk nooit zeker, maar naarmate je meer maakt, ga je steeds meer op jezelf vertrouwen. Ik heb vroeger nooit gerealiseerd hoe handig ik eigenlijk ben. Pas toen ik complimenten van de mensen om mij heen kreeg, besefte ik dat het niet zo vanzelfsprekend was als ik altijd dacht. Nu zeg ik altijd ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!’”
Een bijzondere herinnering
“Mijn man is niet zo lang geleden overleden. Op zo een moment ga je nadenken, wat doe je met alle spullen? Je wil ze niet zomaar wegdoen, maar ook nog niet verknippen, daar is het gewoon nog te vroeg voor. Ik denk dat als je nog nooit iemand van dichtbij bent verloren, sta je daar misschien niet zo bij stil. Uiteindelijk dacht ik, ik moet toch iets gaan doen. Zo heb ik van een oude broek van hem een rok gemaakt, ook om uit te proberen hoe dat zou zijn. Ik heb het ook aangehad, dat was bijzonder, het blijft toch iets van je man.”
Spannend werk
“Het is soms best spannend om met de spullen van anderen te gaan werken. Een keer kreeg ik de opdracht om van de overhemden van een verloren dierbare een knuffelbeer te maken. Dat was best spannend, want je gaat knippen in iets wat voor iemand heel dierbaar is. Ik vind het dan knap dat je dan dat soort dingen uit handen geeft terwijl je nooit zeker weet hoe het resultaat zal zijn. Er zit dan voor mij ook vaak een uitdaging in, maar dat vind ik eigenlijk juist wel leuk. De leukste projecten zijn die ik nog nooit eerder heb gedaan.”
Een stukje troost
“Mijn doel is om iets van een dierbare terug te kunnen geven, iets wat je anders misschien zou wegdoen. Ik wil dat teruggeven als iets bijzonders, als iets tastbaars en waar mensen een stukje troost in kunnen vinden. Het mooiste is wanneer je iets voor iemand maakt, en die persoon het uiteindelijk ontvangt en er ontzettend blij mee is. Het is heel dankbaar werk. Als het af is en je ziet dat het je is gelukt, voel je je trots op jezelf. Maar het wordt natuurlijk nog mooier wanneer je ziet dat de ander er ook blij mee is.”
