Kemal vluchtte vier jaar geleden uit Turkije en bouwt sindsdien aan een nieuw leven in Nederland. Als vrijwilliger en dialoogcoördinator bij Stichting SIKU organiseert hij verbindende activiteiten in de Bilt. Kemal wil iets doen aan de eenzaamheid in de Nederlandse samenleving
“Ik kwam vier jaar geleden als politiek vluchteling naar Nederland. In Turkije werkte ik als advocaat en mensenrechtenverdediger. Vanwege de politieke situatie werd mijn werk gevaarlijk en moest ik uiteindelijk mijn land verlaten. Het was geen gemakkelijke beslissing, maar ik had geen keuze. Ik moest veiligheid zoeken. Toen ik eenmaal in Nederland aankwam, voelde ik sterk dat ik niet alleen wilde toekijken. Ik wilde iets doen, iets betekenen voor deze samenleving.
In Nederland begon ik als vrijwilliger bij Stichting SIKU, en inmiddels ben ik daar dialoogcoördinator. Samen met een betrokken team – waarin veel van mijn collega’s geboren en getogen Nederlanders zijn – organiseren we activiteiten die mensen bij elkaar brengen. Denk aan iftars tijdens de ramadan, maar ook bijeenkomsten voor kinderen, gezinnen en ouderen. We proberen elk seizoen iets te organiseren, dus ongeveer vier keer per jaar.
Wat mij vanaf het begin opviel in Nederland, is hoeveel mensen zich eenzaam voelen. Echt, eenzaamheid is een van de grootste problemen in de samenleving. Daarom richten we onze activiteiten bewust op verbinding. We nodigen mensen uit de buurt uit, maar ook mensen uit vluchtelingenopvanglocaties, mensen die nieuw zijn in Nederland en ouderen die alleen wonen. Iedereen is welkom. De meeste van onze activiteiten zijn gratis, en als er een kleine bijdrage gevraagd wordt, houden we het bewust laagdrempelig. We willen dat niemand zich buitengesloten voelt, ook niet om financiële redenen.
Wat ik bijzonder vind aan wat we doen, is dat het verder gaat dan alleen iets gezelligs organiseren. We proberen echt iets te veranderen. We willen mensen met elkaar in contact brengen. Mensen die elkaar normaal gesproken misschien niet zouden ontmoeten komen elkaar nu tegen. Nederlanders en nieuwkomers, jongeren en ouderen, mensen met verschillende religies, achtergronden en culturen. We leven allemaal in dezelfde samenleving, en daarom is het ontzettend belangrijk dat we elkaar leren begrijpen.
Ik denk dat we pas echt in vrede kunnen samenleven als we uit onze eigen bubbels durven stappen. Pas als we anderen leren kennen, kunnen we vriendschappen sluiten, vooroordelen doorbreken en als gemeenschap groeien. Het klinkt misschien als een cliché, maar ik geloof er in alle oprechtheid in. En ik zie het ook gebeuren, mensen die elkaar eerst niet kenden, raken met elkaar in gesprek, delen verhalen, lachen samen. Dat is zó waardevol.
Voor mij persoonlijk betekent dit vrijwilligerswerk ontzettend veel. Ik leer veel over de Nederlandse taal en cultuur. Maar ik leer ook over communicatie, over samenwerken, over het opzetten van projecten. Het helpt me niet alleen om te integreren, maar ook om actief bij te dragen aan deze samenleving.
De positieve reacties van de mensen die deelnemen aan onze activiteiten geven mij elke keer weer motivatie. Mensen gaan blij en geïnspireerd naar huis, en dat geeft mij het gevoel dat ik op de juiste plek zit. Samen met mijn collega’s willen we de komende tijd nog meer projecten opzetten, het liefst in samenwerking met andere stichtingen. Hoe groter ons bereik, hoe meer mensen we kunnen bereiken en helpen.”
