MAARTENSDIJK – Koos Smits verzamelt al jaren oude fietsen, bromfietsen en motoren. Al op jonge leeftijd hield hij zich bezig met het sleutelen aan tweewielers. De verzamelaar uit Maartensdijk vertelt over zijn interesse voor tweewielers en zijn verzameling.
Hoe is uw interesse voor het verzamelen oude tweewielers begonnen?
Dat begon al op de lagere school, toen ik een jaartje of tien, elf was. We hadden nog weinig geld natuurlijk, dus ging ik samen met mijn kameraadje in Bilthoven langs het grofvuil. Aan wat we toen vonden gingen we aan sleutelen, dan maakten we er bijvoorbeeld crossfietsen van. Ik was er altijd mee bezig, op een gegeven moment hebben we zelfs een crossclubje gehad. Mijn docent van de lagere school zei op een gegeven moment tegen mijn vader ‘Hij moet maar naar de LTS, want hij is toch altijd met brommers bezig.’
Hoe was de LTS?
De LTS was leuk, maar ik zag het niet zitten om daarna in een garage te gaan werken. Als je van je hobby je beroep gaat maken, hou je ook geen hobby meer over. Daarnaast moest je in die tijd ’s winters met sneeuw en ijs en open garagedeuren aan de auto’s gaan sleutelen. Nou, dat zag ik helemaal niet zitten dus dat heb ik ook niet gedaan.
Wat maakt het voor u zo leuk en interessant om dit te verzamelen?
Het is een heel groot verzamelgebied, maar wat ik er vooral interessant aan vind, is de geschiedenis achter elk item. De maatschappelijke ontwikkelingen en dat je iets kan plaatsen in de tijd van toen, elk item heeft zo een eigen geschiedenis. Sommige verzamelaars hebben bijvoorbeeld een motorfiets, maar weten daar weinig over vertellen. Ik wil dan juist weten hoe zo’n ding wordt gemaakt en wat het in die tijd betekende.
Hoe bent u aan alles in uw collectie gekomen?
In de jaren ‘60 kreeg de Nederlandse bevolking massaal meer geld en schakelde veel mensen over op de auto. Als jongen van 13, 14 had een heleboel bromfietsen, want die kreeg ik van allerlei mensen. Daar ging ik dan aan sleutelen en op rijden. Ik reed overal heen, bijvoorbeeld naar de disco.
Was dat ook het punt waar u begon met uw verzameling?
Nee, dat was pas later in 1976. Ik had toen 30 Engelse motorfietsen, maar die waren allemaal kapot. Ik kocht toen die motorfietsen voor heel weinig geld en verkocht de onderdelen door. Op een gegeven moment had ik er heel wat staan. Toen mijn vader in 1976 overleed, ging ik beseffen dat dit eigenlijk helemaal niets werd, ik moest overal geld in leggen. Ik dacht, vanaf nu ik ga elk jaar een leuk dingetje voor mijzelf kopen. Zo heb ik het toen een beetje opgebouwd. Dus er zijn dingen die ik al heb sinds ‘76.
Bent u wel eens iets kwijtgeraakt wat u liever had gehouden?
Ja, na mijn scheiding 30 jaar geleden heb ik heel wat motorfietsen moeten verkopen. Dat was wel een aderlating voor mijn verzameling. Die dingen krijg je ook nooit meer terug. Maar ik ben tevreden met wat ik nu heb.
Hoe ziet het verzamelen er voor u in de praktijk uit?
Ik sta één keer per jaar op een markt in Lage Vuursche. Op zo’n markt hoop ik dat mensen zeggen ‘ik heb iets leuks voor je’, ik heb dan ook niets te koop. Het leuke van Lage Vuursche is dat daar mensen vanuit heel Nederland komen. Afgelopen keer heb ik een stuk of vijf leuke reacties gekregen. Het is wel altijd even afwachten of mensen echt terugkomen. Soms zeggen mensen dat ze iets komen brengen en dan is het altijd de vraag of ze daadwerkelijk komen.
Neemt u alles aan wat aangeboden wordt?
Meestal wel, en anders geef ik het wel weer weg, of verkoop ik het. Ik vind het leuk als iets weer leuk bij iemand anders terecht komt. Ik weet ook altijd heel goed of ik iets voor mijzelf wil houden of niet.
Hoe weet u dat dan?
Dat is denk ik mijn karakter, ik ben altijd vrij zwart-wit in dat soort dingen. Daar ben ik wel makkelijk in. Tenzij ik het al een hele tijd heb gehad en er een hoop werk aan heb gehad. Dan ben ik er wel voorzichtiger mee. Maar spijt heb ik niet zo snel. Als je goed nadenkt over je keuzes, dan hoef je geen spijt te hebben. Alles wat ik nu heb staan, wil ik dan ook nooit kwijt.
Is de verzameling al compleet of is er iets dat nog mist?
Een verzamelaar is natuurlijk nooit klaar. Het liefste zou ik nog wel een motorfiets van vóór 1914 willen hebben. Uit die periode heb ik nog niets. Ik had ooit een motorfiets uit 1903, waar ik ook mee reed, maar die heb ik helaas moeten verkopen bij mijn scheiding. Nu zijn zulke motoren onbetaalbaar, dat vind ik jammer. Ik zit niet te wachten totdat ik een hoop geld heb staan aan motorfietsen, ik vind het gewoon leuk om die motorfietsen te hebben.
