De Bilt – Wat begon als interesse voor hulpverlening groeide uit tot een leven lang vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis. Inmiddels is Freek van Ee (74) coördinator van de locatie De Bilt en werd hij vorig jaar onderscheiden met het Kruis van Verdienste voor zijn trouwe inzet. In dit persoonlijke verhaal blikt hij terug op vijf decennia hulpverlenen, organiseren en verbinden.

“Ik ben officieel op mijn negentiende begonnen bij het Rode Kruis, maar het zat er al eerder in. Op mijn veertiende deed ik mee als figurant bij een oefening van de Bescherming Bevolking (BB), een soort voorloper van rampenbestrijding. Ik vond het fascinerend hoe mensen werden geholpen en hoe ik zelf onderdeel was van dat geheel. De BB was uiteindelijk niet iets waar ik me echt in thuis voelde, maar het Rode Kruis wél. Ik wilde iets betekenen, iets doen. Maar daarvoor moest ik eerst mijn NABO halen, een EHBO-diploma. Vanaf dat moment ging het snel.”

Clubavond
“Mijn eerste periode bij het Rode Kruis herinner ik me nog goed. We hadden iedere maandagavond les. Dat voelde bijna als een clubavond, maar het was ook serieus: je leerde echt veel. Het was een hechte groep en ik voelde me er direct thuis. De sfeer, het samenwerken, het oefenen, dat maakte me enthousiast en gaf me vertrouwen. En dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan. Wat me al die jaren heeft gemotiveerd, is de combinatie van plezier en het belang van het werk. Ik vind het leuk om te zorgen voor anderen, om een verschil te maken. En het geeft voldoening om dat op allerlei manieren te kunnen doen, of dat nou direct hulpverlenen is, of dingen organiseren achter de schermen.”

Energie
“Door de jaren heen zijn er veel bijzondere momenten geweest. Te veel om er één uit te pikken. Eigenlijk is het gewoon een opeenvolging van leuke momenten. Natuurlijk zijn er ook minder leuke periodes. Organisaties veranderen, mensen veranderen. Dan moet je mee. Soms is dat lastig en soms ook pijnlijk. Er is zelfs een periode geweest waarin ik ben gestopt. Ik voelde me op dat moment niet meer thuis bij de afdeling in Maartensdijk. Maar ik werd vrijwel meteen gevraagd om bij het district de opvang en verzorging op te zetten. Dat ging over mensen die vanwege een calamiteit hun huis uit moesten; zij hadden onderdak en begeleiding nodig. Geen directe rampenbestrijding, maar de menselijke kant ervan. Het was ontzettend waardevol werk en ook een periode waarin ik weer energie vond. Later ben ik weer terechtgekomen bij de fusieafdeling van De Bilt en Maartensdijk, waar ik nu nog steeds actief ben.”

Van vrijwilliger tot coördinator
“Tegenwoordig ben ik coördinator van locatie De Bilt. Dat is een soort managers rol waarin ik vooral organiseer en regel. Er moet van alles gebeuren. De Bilt is qua oppervlakte een grote gemeente. We proberen vrijwilligers uit alle kernen te betrekken. En dat lukt steeds beter. We zaten een tijd met een kleine groep, zeker na corona. Maar nu is het echt geëxplodeerd. We zijn van acht of tien vrijwilligers naar meer dan dertig gegaan. Dat geeft druk, want je wilt iedereen goed opvangen en inwerken. Nu hebben we ook weer veel jonge vrijwilligers in De Bilt. Het is belangrijk om ze goed te begeleiden, ze te betrekken en ze thuis te laten voelen. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen, we hebben een goed team dat nieuwe mensen welkom heet.”

Erepenning
“De onderscheiding die ik kreeg, het Kruis van Verdienste, was echt bijzonder. Ik had eerder al een koninklijke onderscheiding gekregen, wat al een verrassing was. Dit was opnieuw onverwacht. Ik kreeg een uitnodiging voor een ceremonie in een kasteel in Woerden. We zaten daar te lunchen en ik vroeg aan prins Pieter-Christiaan, naast wie ik zat: ‘Krijg ik een zilveren of een bronzen lintje?’ Hij glimlachte en zei: ‘Ik weet het, maar ik zeg het niet.’ En toen bleek ik het Kruis van Verdienste te krijgen. Ik was de laatste van de dag die werd opgeroepen. Dat maakte het extra spannend. Het was een geweldige dag. Het is iets waar ik niet op gerekend had, maar ik ben er wel erg trots op.”

Leerzaam en spannend
“Het Rode Kruis heeft me veel geleerd. Ik heb ook gewerkt in ziekenhuizen, ik zat daar in de ondernemingsraad. Dat heeft me geholpen om bestuurlijke en organisatorische ervaring op te doen. Bij het Rode Kruis kon ik alles combineren: mensen helpen én organiseren. We hebben ooit met een klein team nachtelijke speurtochten georganiseerd, door het bos, met zaklampjes, waarbij vrijwilligers ook nog vaardigheidsoefeningen moesten doen. Het was spannend en leerzaam tegelijk. En als je dan ziet dat mensen enthousiast terugkomen, weet je waarvoor je het doet.”

Advies voor nieuwe vrijwilligers
“Wat ik altijd meegeef aan nieuwe mensen: heb er plezier in. Laat je niet uit het veld slaan door tegenslagen. Praat erover, krop het niet op. En als iets je dwarszit, zeg het dan. Niet gaan mokken in een hoekje of klagen op een verjaardag, maar kijken hoe het beter kan. Het Rode Kruis is een plek waar je kunt leren, groeien en echt iets betekenen. En dat is, na al die jaren, nog steeds precies waarom ik het doe.”