In zijn werkkamer, omringd door hoge kasten vol films en boeken, werkt schrijver Rodin Hertog aan zijn grote droom: een speelfilm schrijven én maken. Zijn debuutscript ligt er al. Nu het geld nog.
De geur van oude boeken en koffie hangt in de lucht. Op het bureau ligt een open notitieboek, vol gekrabbelde scènes en dialogen. Hertog oogt vastberaden, maar ook licht vermoeid. “Het is een soort overlevingsmodus,” zegt hij. “Elke dag probeer ik iets vooruit te komen. Een aanvraag hier, een pitch daar. Je moet bijna net zo creatief zijn met geld als met het script zelf.”
De film waaraan hij werkt – een psychologisch drama met thriller-elementen – speelt zich af in een afgesloten ruimte waar onderdrukte spanningen onvermijdelijk tot ontploffing komen. “Het is klein in setting, maar groot in emotionele reikwijdte,” legt hij uit. Die opzet is deels uit artistieke keuze, deels uit noodzaak: hoe minder locaties en personages, hoe lager de productiekosten.
Toch blijkt ook een bescheiden productie financieel een taaie dobber. “Ik dacht naïef: als het script goed is, volgt de rest vanzelf. Maar zo werkt het dus niet.” Hoewel hij positieve reacties kreeg van producenten en fondsen, blijft de daadwerkelijke financiering uit. “Ze noemen het ‘veelbelovend’, maar niemand durft nog in te stappen.”
Hertog kiest bewust voor een aanpak waarbij hij als scenarist ook creatieve zeggenschap behoudt. “Ik wil het niet uit handen geven aan een commercieel productiehuis dat er een cliché van maakt. Deze film móet persoonlijk blijven.” Dat idealisme helpt hem artistiek, maar maakt het zakelijk soms lastig. “Het voelt soms alsof ik op twee borden tegelijk moet schaken.”
Op de achtergrond speelt zacht een score van Randy Newman. “Muziek helpt me in de sfeer te komen van wat ik schrijf,” zegt hij terwijl hij langs een rij DVD’s glijdt. Titels als The Lighthouse, Crash en the house that jack built vallen op. “Films waarin het conflict onderhuids zit, dat boeit me. Geen explosies, maar spanningen tussen mensen.”
Ondanks de tegenslagen blijft Hertog vasthoudend. “Ik weet dat deze film er komt. Misschien niet morgen. Misschien niet dit jaar. Maar hij komt er.” De eerste stappen zijn gezet: een regisseur heeft interesse, en een crowdfunding staat al klaar. “Het is vallen, opstaan, herschrijven en weer doorgaan.”
Tegen het einde van het gesprek, als de zon langzaam verdwijnt onder het zolder raam, klinkt er een lach van de heer Hertog. “Weet je,” zegt hij, “het mooie is: zelfs als niemand me geld geeft, blijf ik dit doen. Want verhalen vertellen… dát is waar het om draait.”
