Wie heeft ‘t? Wat ‘t is, bespreek ik zo. Namen van studenten noem ik niet. Waarom? Lees daarvoor ook verder. Eerst neem ik je mee terug naar mijn allereerste eerstejaarsklas journalistiek. De studenten zijn ‘lekker’ bezig met het zoeken van onderwerpen voor producties. Sommigen grijpen hun kans en bespreken de voorbije stapavond. Anderen ontdekken het walhalla voor ideeën: de online universiteitsbibliotheek Nexis Uni. De klas rondkijkend, stel ik mezelf de vraag: als ik à la minute uit deze klas een redactie zou moeten samenstellen voor een nieuw tv-programma wie vraag ik dan?

Rechten afbeelding: Pepijn van der Putten

Totaal onmogelijk natuurlijk met een schooljaar dat pas vijf weken oud is. Of toch niet? Het vraagt naar de vraag onder de vraag: Hoe herken ik als ervaren journalist nu eigenlijk talent? Wie heeft ‘t en waarom?

 Ik houd niet van hokjes, maar de grootste groep van de klas bestaat uit fijne studenten die nog even mogen doorgroeien. Precies waarvoor ze op school zijn. Dan is er een flinke groep ‘waarschijnlijke afhakers’. Wegens gebrek aan motivatie of omdat ze journalistiek verwarren met ‘iets in de media doen: leuk!’ De kleinste groep heeft al een visitekaartje afgegeven: motivatie, collegiale samenwerking, open staan voor feedback en basis vakmanschap.

En dan is er altijd een buitencategorie. De student, nog onbekend met het eigen talent. Ik noem haar in dit geval Sam. Omdat in studentenlevens vaak nog veel onzeker en kwetsbaar is, noem ik liever geen echte namen. Mijn eventueel (te) hoge of lage verwachting is daarbij niet helpend. Sam is een geval apart. Luisteren tijdens de les lukt beduidend minder goed dan tijdens een interview. Dan past ze LSD (Luisteren Samenvatten en Doorvragen) toe alsof ze ermee is geboren. Bespreken we klassikaal een journalistieke productie dan legt zij direct de vinger op de zere plek. Deze student heeft ‘t dus en zou ik haar zeker vragen voor mijn tv-redactie.

 Maar niet op basis van haar schoolresultaten. Nu wordt het ingewikkeld. ’T is behoorlijk ongrijpbaar en moeilijker toetsbaar dan de leercompetenties waarop wij studenten beoordelen. Het is zoveel meer dan goede producties maken en een professionele journalistieke houding tonen. Je gaat af op wat Engelsen zo mooi ‘gut feeling’ noemen. Dat gaat dieper dan de vertaling ‘buikgevoel’. Hetzelfde gevoel waardoor een journalist weet dat ergens een verhaal of nieuws in zit.

 Ook in mijn huidige eerstejaarsklas zit weer zo’n Sam. Net als Sam 1 gaat hij stoppen met de studie. De klas is te klein voor wat hij nu wil ontdekken. Ik vertrouw erop dat beide Sams er nog wel achter komen dat ze ‘t hebben. Ik kijk uit naar dat moment.

Tips zijn welkom 
Kijk hier (https://www.youtube.com/watch?v=zdwpso4sRjY) als je wilt weten wie er in de redactie van SVJmedia zitten. Mail ons svjmedia@hu.nl als je leuke tips hebt voor ons en als het jou ook leuk lijkt om in de toekomst ook (video)verhalen te maken voor dit platform voor en door jonge journalisten van de School voor de Journalistiek Utrecht.