De evensong, ook wel Choral Evensong genoemd, is een typisch Engelse kerkdienst. Het wordt vaak in de namiddag of avond gehouden en er worden dan Engelse liederen gezongen. De evensong wordt steeds populairder en begint zelfs in Hilversum erg op te bloeien.
De laatste repetitie
Bij het binnenkomen van de St. Vituskerk in Hilversum zijn er nog weinig mensen; de laatste repetitie is namelijk bezig. De typische kerkgeur en de geluiden die je hoort wanneer je loopt, zijn erg herkenbaar. Iedereen van het koor is helemaal zwartgekleed, en dat heeft zeker een reden. “Al sinds vroeger wordt zwart-witte kleding als klassiek beschouwd, en het vestigt geen onnodige aandacht op de muzikanten,” aldus dirigent Cees van der Poel. Het koor staat er rustig bij, maar toch merk je hier en daar dat ze een beetje gespannen zijn voor de opvoering. Hier en daar klinkt een kort lachje wanneer het stilvalt, en het is dan wel erg opmerkelijk dat ze soms even de tel kwijtraken. De opvoering is in een grote, witte kerk, net iets te wit, zodat je ziet dat deze nog erg nieuw of net gerestaureerd is. Wanneer je omhoogkijkt, kun je echt verdwalen in de ornamenten van het plafond. Urenlang staren is niet genoeg om ze allemaal te bekijken. De laatste repetitie is voorbij en het publiek druppelt langzaam binnen. Iedereen gaat zitten maar houdt hun jas aan; het is namelijk erg koud en de kerk is nog niet goed opgewarmd. Dikke truien zijn ook aanwezig, maar dat is logisch: het is namelijk al half november. Wat gelijk opvalt, is dat er weinig jongeren in de zaal zitten. Volgens Cees van der Poel trekt dit genre in Hilversum weinig jongeren en meer mensen van middelbare leeftijd. In Utrecht daarentegen komen er veel meer jongeren naar de evensong. Dat heeft volgens meneer Van der Poel te maken met het feit dat Utrecht veel groter is en daarbij meer diversiteit heeft.
De dienst waar iedereen stil van werd
De grote volle kerk was helemaal stil, tot er ineens van achteren gezang te horen was. Geen enkel hoofd draait zich om, want iedereen wil rustig afwachten tot het koor in hun gezichtsveld komt. De voorganger loopt met een grote kaars in haar handen, waarmee ze alle andere kaarsen onder Christus aansteekt. Het koor lijkt rustiger en meer ontspannen dan eerst. Toch kijken ze nog veel om zich heen voordat het begint. Het hele publiek gaat staan, en zodra de geluiden van het orgel beginnen, begint ook het hele publiek mee te zingen. Dat zorgt voor een hele mooie samenhang tussen het publiek en het koor. Iedereen zingt mooi in toon en met volle overtuiging mee, alsof ze zelf ook deel uitmaken van het koor, wat in dit moment ook het geval is. Het is vooral de sfeer van de ruimte, het zingen, de stilte en de teksten die de evensong zo speciaal maken. Er wordt verder geen uitleg bij dingen gegeven; het gebeurt gewoon. Je bent actief betrokken, want je zingt mee als je dat wilt, maar het is ook niet erg als je alleen maar komt om te luisteren en het helemaal te ervaren. De sfeer is erg warm, ook al bevindt het zich in een koude kerk. Hier en daar is er ook een kuch en hoest te horen; het blijven nog steeds voornamelijk ouderen die zich in de zaal bevinden. Tijdens het zingen valt het op dat de mond van sommige leden van het koor meegaat met de bewegingen van de hand van de dirigent. Het is net alsof er touwtjes aan zijn handen zitten waarmee hij aan de monden van de leden van het koor trekt.
De laatste lootjes
Het laatste nummer wordt gezongen en iedereen zingt nog één keer met volle borst mee. “Het sterke van de evensong is dat ze de tekst rechtstreeks citeren uit de Bijbel,” aldus Els Kok. Het zingen is gestopt, maar het orgel neemt het over en neemt het publiek weer mee terwijl het koor langzaam wegloopt.
